×

Concert

27 juni 2016

Verslag dag 1 Down The Rabbit Hole 2016: vrijdag

Geschreven door: Pieter Visscher

Festivals die openen met een van de sterkste acts op het affiche; je moet het maar durven. Down The Rabbit Hole doet het met Sivert Høyem (foto). De man die met Madrugada al een imposant oeuvre opbouwde en daar na het tragische uiteenvallen van die formatie in 2008 sterk op voortborduurt. Lioness is misschien wel de mooiste plaat die dit jaar is verschenen tot nu toe. Desalniettemin wordt het album opvallend genoeg grotendeels genegeerd in Beuningen, waar DTRH voor de derde keer in successie plaatsvindt.  Er wordt wel veel ander post-Madrugada-werk gespeeld, zoals het prachtige Into The Sea. De band heeft er zin in, in de Teddy Widder-tent, ook getuige de energieke vertolking van het meeslepende The Kids Are On High Street. Met Høyem in een glansrol, als rasentertainer. Tijdens afsluiter Moon Landing wordt een overdonderende gitaarmuur opgetrokken, waarboven Høyems imposante bariton niettemin schijnbaar moeiteloos overeind blijft. Down The Rabbit Hole 2016 had geen betere openingsact kunnen programmeren.

IMG_0011

Het repertoire van Michael Kiwanuka gedijt ook uitstekend tijdens de zomerse omstandigheden onder de rook van Nijmegen. Hoewel het terrein nog drassig is van de voorgaande dagen, schijnt de zon volop tijdens de vrijdag. Kiwanuka heeft in de Hotot een zomerse set soulvolle liedjes in petto. Er wordt ook naast de tent gedanst, onder de koperen ploert.

Parquet Courts, in de Fuzzy Lop, is andere koek. Stoere Engelse indierock waarin niet alleen The Clash, maar ook behoorlijk wat vlagen van Pavement zijn terug te horen. Het is een enthousiast kwartet, met nogal wat goede liedjes in de bagage. Zoals Dust, van het dit jaar verschenen Human Performance. Het komt ook live uitstekend uit de verf. Een enkeling in het publiek gooit de heupen even lekker los. Dat wordt zichtbaar gewaardeerd door het viertal uit New York.

De dansbereidheid bij het Nederlandse Pauw is zichtbaar hoger. Van voor naar achter deint de tent tijdens de in veel psychedelica gedrenkte sound van het zichtbaar trotse, jonge kwartet. Zeker tijdens het geestverruimende Shambhala komt de stoom van menig voorhoofd in de volle Teddy Widder. Haaksbergen staat definitief op de kaart. Chapeau!

De indierockliedjes van de uit Melbourne afkomstige Courtney Barnett zijn niet eens overdreven catchy, maar liggen dermate prettig in het gehoor in de Teddy Widder en worden zó sympathiek gebracht door de innemende Australische en haar band dat je er onherroepelijk vrolijk van wordt. Barnett is fan van Lou Reed en wie goed luistert, hoort dat terug. Gelukkig is ze niet zo’n ouwe brombeer. Integendeel.

Spidergawd gooit in de Fuzzy Lop alle registers open, alsof de Noren op de hielen worden gezeten door een losgeslagen groep grizzlyberen. Dit is stonerrock met een punkattitude, waarin zelfs jazzy elementen zijn verwerkt. Zoals een saxofoon. Rock-‘n-roll zoals we die zo graag horen. Puur, ongecompliceerd gebracht. Recht uit het hart. Spidergawd heeft met zanger/gitarist Per Borten een rockstem in handen waar je alle kanten mee opkunt. De ritmesectie bestaat uit leden van Motorpsycho. Het is gruizig, het beukt en wat opvalt is dat de saxofoon van Rolf Martin Snustad nauwelijks boven al dat melodische geweld weet uit te komen. Spidergawd heeft in principe alle ingrediënten om wereldwijd dezelfde erkenning te krijgen als Queens Of The Stone Age. De intensiteit doet er in elk geval niet voor onder.

PJ Harvey, de voornaamste headliner in Beuningen, sluit de DTRH-vrijdag af in de enorme Hotot en opent de subliem opgebouwde set met vier nummers van het onlangs verschenen, sterke The Hope Six Demolition Project. En op de dag van Brexit heeft ze uiteraard ook Let England Shake in petto voor de afgeladen tent. Ze leest een gedicht voor uit 1624, van de Engelse poëet John Donne. Overduidelijk een pamflet waarmee ze haar afschuw uitspreekt over het vertrek van Groot Brittannië uit de Europese Unie. ‘Today has been a very strange day for a lot of us here’, zegt ze, waarna het gedicht volgt: No man is an island. Entire of itself. Every man is a piece of the continent. A part of the main. If a clod be washed away by the sea, Europe is the less. As well as if a promontery were. As well as if a manor of thy friends. I am involved in mankind. And therefore never send to know for whom the bell tolls. The bell tolls for thee zijn passages uit dat gedicht. Polly Jean heeft wat betoverends over zich, gekleed in het zwart, met een klein rokje om de ranke heupen en kekke versiering op het hoofd. Die negenkoppige band mag er natuurlijk ook zijn. Met onder meer Mick Harvey en de onafscheidelijke John Parish in de gelederen. Blazers, trommels en liefst drie toetsenisten zorgen voor een overweldigende sound. PJ speelt gitaar en saxofoon. Platitudes als groots en meeslepend; je ontkomt er domweg niet aan tijdens het ruime uur topentertainment. De uitvoering van 50 Ft Queenie is ronduit spectaculair. Rauw en met punkrafels om u tegen te zeggen. Een voor kippenvel zorgende versie van Down By The Water past goed in de setting van Down The Rabbit Hole, dat aan het water ligt. Spijtig dat de hit A Perfect Day Elise blijft liggen. Maar logisch, want zo’n perfecte dag was het natuurlijk niet voor Engeland. De vrijdag van DTRH krijgt de briljante afsluiter die het verdient.

Foto: Rick Gal