×

Concert

05 september 2018

Verrassende vrijdag op Into The Great Wide Open 2018

Geschreven door:

Wakker worden op een Waddeneiland blijft toch immer een fascinerende ervaring. De stilte, de lucht, de geur… echt alles is zo ongrijpbaar als verrukkelijk. Wakker worden op Vlieland en weten dat je weer een mooie muziekdag te wachten staat is het allermooist.

Wij beginnen de vrijdag van Into The Great Wide Open op het Kerkplein. Singer-songwriter Hailey Heynderickx opent voor ons de dag met een mooi ingehouden set waarin de akoestische gitaar de basis is voor de teksten over tuinieren die Heynderickx met haar warme stem op deze zo heerlijke zonnige ochtend over het publiek loslaat. Fraaie zaterdagochtend-wakkerworder. Fijn podium ook zo in het hart van het dorp gelegen.

altin

Met de fiets op het Sportveld aangekomen is het lekker dynamisch de middag beginnen met de coole klanken van Altin Gün, de Nederlands/Turkse band die ondertussen in de zalen en een aantal festivals al optimaal heeft bewezen een grote aanwinst aan het muziekfirmament te zijn. Hun door 60’er en 70’er jaren met coole grooves gespeelde Anatolische muziek wordt door het publiek omarmd. En er wordt zelfs al flink gedanst. Mooie vrijdagopener van het grote Sportveld podium dus.

Ook de tweede act op het Sportveld is dat helemaal. Het uit Austin afkomstige White Denim heeft net hun nieuwe, geweldige album Performance uit, en een optreden op Into The Great Wide Open is dus een perfecte getimede situatie. En wat blijft de band toch een heerlijke traktatie. Met de energie van een jonge band spelen de manen een heerlijk uitbundige set die door het publiek met graagte tot zich wordt genomen.

De nieuwe songs klinken nog overweldigender en de mooie keuze uit ouder werk laten ze daar naadloos op aansluiten. En hoe geweldig wordt er gespeeld ook. Bandleider James Patralli (gitaar, zang) en bassist Steve Terebecki hebben na het vertrek van drummer Josh Block en gitarist Austin Jenkins naar de band van hun ontdekking Leon Bridges in toetsenman Michael Hunter en drummer Conrad Choucroun twee geweldige muzikanten terug gehaald. Een heerlijke overweldigende set van White Denim op Into The Great Wide Open is het gevolg.

Maar even een stuk van Julia Holter op de Open Plek meepakken ook. Ze speelt niet een bepaald gemakkelijke set, zo horen we al snel. Met de lessenaar vol muziek ziet het ook allemaal wel heel artistiek en verantwoord uit. De lol spat nu niet bepaald van het podium wat rond deze tijd (tussen 4 en 5) toch best wel een fijn idee was geweest. Maar snel wat energie ophalen bij de good old Posies die vele herinneringen bij het publiek terughalen met het spelen van de vele klassiekers van hun mijlpaal Frosting On The Beater uit 1993. De lekker dikke powerpop knalt nog net zo uit de speakers als in hun hoogtijdagen en de energie waarmee vooral frontmannen Jon Auer en Ken Stringfellow ten strijde trekken is zo aanstekelijk als het je hem maar kan krijgen. En die goddelijke dubbele vocalen van de mannen blijven een ultiem genot.

Maar snel ook naar het podium om het optreden van Johan mee te pakken. Natuurlijk nog gezien tijdens hun terugkomst met Pull Up eerder dit jaar. Maar wat heeft de band toch een enorme trits aan geweldige songs en wat blijft het toch fijn deze band weer in ons midden te hebben.

wende

Wat een weelde om op de vrijdag ook Wende op de Open Plek midden in het bos te zien. Van het allereerste moment (‘Deze gin die gaat erin…..’) heeft ze het publiek van voor naar achter op de prachtplek volledig te pakken. Echt ongelooflijk hoe ze dat flikt met songs die zo onvoorspelbaar en ongrijpbaar zijn. De elektronische begeleiding van de songs op Mens, haar eerste bijna volledig Nederlandse album, knalt heerlijk door de ruimte .

Maar het zijn vooral die fantastische teksten die het publiek met open mond op het veld laten staan. En natuurlijk is het Wende met haar fantastische stem en haar overrompelende presentatie die de songs alle inhoud geeft die ze nodig hebben. Ze is de meest waarachtige muzikant die we momenteel in Nederland hebben en met het optreden op Into The Great Wide Open bewijst ze dat in volle glorie. Wij waren al groot fan van Wende maar worden dat met elk optreden meer….

Na zoveel muzikaal genot blijkt het optreden van de legendarische John Cale een beproeving. Een set gevuld met nieuwer en iets van oud werk brengt ook op het veld niet de gewenste reactie die hij op basis van zijn legende wel zou behoren te krijgen. Het concert oogt en klinkt moeizaam en hoewel Cale nog best goed bij stem is en de muziek zeker interessant is wil het maar niet beklijven. Met een wel heel saaie versie van de Velvet Underground klassieker I’m Waiting For The Man sluit Cale de set in stijl af.

Ook Róisín Murphy krijgt het publiek niet aan haar voeten. De wel heel kale op beats gedreven klanken geven haar vocalen niet die glans die ze behoren. Murphy lijkt ook zelf maar weinig geïnteresseerd er een goed optreden van te maken en de steeds minder verrassend wordende kledingwissels maken daar geen verschil in. Als muzikant moet je als avondafsluiter op het grote podium gelijk alles uit de kast halen. Als na 20 minuten de set nog steeds niet knalt beginnen de eerste belangstellenden al weg te lopen. Een duidelijke indicatie, dunkt me.

Maar al kunnen die laatste twee acts dan wat tegenvallen, wat hebben we al een grote berg moois gezien deze dag. Dit is alleen nog maar de vrijdag, de eerste dag van Into The Great Wide Open…..