Verdeeld over tien locaties en twee festivaldagen zo’n tachtig optredens in goede banen leiden, is een opgave. Dat weten ze bij Motel Mozaïque in Rotterdam ook. De programmering van de vijftiende editie van het festival was de laatste dagen voor het festivalweekend al een paar keer geactualiseerd, desondanks was de papieren editie van het festivalprogramma, die op hoge stapels bij de ingang lag, al achterhaald voordat artistiek leider (ook al vijftien jaar lang) Harry Hamelink vrijdagmiddag de openingswoorden sprak.

De gratis Motel Mozaïque-app voor IOS en Android met last minute-programmawijzigingen bleef informatie spuien. En voor wie de digitale tamtam in de gaten hield, bleek lang niet elk gecancelled concert meteen een verslechtering van het programma. Vrijdagavond hadden veel bezoekers gehoopt op het Franse-Cubaanse duo Ibeyi. De naam gonsde al de hele dag op en rond het Schouwburgplein: daar moest je bij zijn. Maar van de tweelingzusjes was er één ziek. De organisatie had de voornamelijk instrumentale funk van het Amerikaanse blaasorkest Hypnotic Brass Ensemble verplaatst uit de Kornuit-festivaltent naar de grote zaal. Waardoor de tent dus ruimte bood voor een last-minute vervanger. ,,Wij zijn dus zo’n band die je op donderdagavond kunt bellen omdat ze op vrijdag niets te doen hebben.” Aan het woord de gitarist van DeWolff. Wie nog niet overtuigd was door de stevige southern rock van het drietal Limburgers (met meer dan vage Led Zeppelin- en Deep Purple-invloeden) moest haast wel overstag gaan tijdens de dampende show op Motel Mozaïque. Binnen anderhalve week staat het drietal overigens weer in Rotterdam (het concert in Rotown is geheel uitverkocht), maar de in orgel-, gitaar- en drumimprovisaties grossierende band kon beloven dat ze dat optreden zo min mogelijk op deze set laten lijken.

Het optreden was bijna het slot van een lange dag vol muzikale ontdekkingen. Het Rotterdamse Crying Boys Café bijvoorbeeld. Bands die zich beïnvloed weten door Jeff Buckley zijn er wel meer. Zanger Jasper Hupkens hoort echter verrast op als hem wordt verteld dat zijn zangstem qua klankkleur aan die van Jeff doet denken. Crying Boys Café gaat muzikaal namelijk een heel andere kant op: soms is er een dromerige passage, die inderdaad aan een Buckley-nummer als So Real doet denken. Maar even later is weer een reggae- of latinritme te horen.

Een als bijzonder aangekondigd optreden van het nieuwe samenwerkingsverband Dazzled Sticks valt in het water. Rapper Sticks (Opgezwolle) zou op Motel Mozaïque voor de allereerste keer optreden samen met Tjeerd Bomhoff (Voicst, Dazzled Kid) Sticks kwam een kwartiertje later (‘Rotterdam is een mooie stad, maar niet als je met de auto komt’), Bomhoff liet helemaal verstek gaan, ‘om redenen die voor hem relevant zijn’. Einde toelichting.

‘Gastvrijheid’ was in 2001 het thema van de allereerste Motel Mozaïque, met destijds Belle & Sebastian als een van de grote namen. Gastvrijheid is nog steeds een van de uitgangspunten van ‘MM15’. Naast de vier Rotterdamse bands die onder de noemer Popunie Live stonden geprogrammeerd (Crying Boys Café op vrijdag, Cosmic Carnival, DeLikt en Halfway Station op zaterdag) had MM ook ruimte gemaakt voor Friesland Pop. De Friese tegenhanger van de Rotterdamse Popunie had een uiteenlopende afvaardiging naar het zuidwesten van het land gestuurd: The Homesick (breakdancers op James Brown-muziek), beatboxer en stemkunstenaar MAASK (die opnames van zijn eigen stem en van het publiek ‘loopt’ en er een heel plein mee laat springen) en het duo Mini Flower. Motel Mozaïque is hun eerste optreden met z’n tweetjes, zo blijkt bij navraag, zangeres Michelle schrijft de dromerige songs, waarin teksten worden afgewisseld met klankvocalen.

Het Britse viertal Virginia Wing laat de psychedelica alle kanten op waaien. Het optreden begint sterk, vooral dankzij de zangeres die haar teksten met een doordringende blik in de ogen de zaal in spuwt. Naarmate het optreden vordert, slaat de gewenning toe, neemt de betoverng af en wordt het bijna beginnende optreden in de grote Schouwburgzaal een aanlokkelijk alternatief. Mister & Mississippi is nog wat brak vanwege de voorgaande nacht, die wat korter dan gewoonlijk duurde. Reden voor het feestje was het winnen van de 3FM Award donderdagavond. Een verhaal dat bezoekers van dezelfde schouwburgzaal later op de avond nog een keer zullen horen, van Kovacs. Als ‘M&M’ al wat zwak op de benen zou staan, merkt het publiek daar niks van. Het gezelschap overtuigt zeer met materiaal van de beide albums.

Een mooie illustratie van de veelzijdigheid van Motel Mozaïque blijkt als WiM vanuit de Schouwburg over de Nieuwe Binnenweg naar de Paradijskerk loopt, waar Jessica Pratt optreedt. Onderweg naar de ‘freakfolk’ van Pratt is door de dichte deur van Rotown de Deense garagepunkbank Yung te horen: inderdaad zo loeihard als in het programma staat vermeld. Kan ook leuk zijn, nu is voor Jessica Pratt gekozen. De Amerikaanse maakt breekbare folk, een enkel melodielijntje doet denken aan Nick Drake, en het past prima in een omgeving als de Paradijskerk. Toch wreekt zich het gebrek aan variatie. In die zin is Pratt de ideale Motel Mozaïque-artieste, optredend voor een publiek dat steeds moet kiezen tussen zich volledig overgeven aan een optreden of toch met één oog op de klok de begintijd van een volgende ‘must see’ in de gaten houden. In het geval van Pratt is die concurrent dus Ibeyi, voor degenen die niet al via de app zijn ingelicht over het vervallen van die show. In de hal van de Schouwburg, waar ook een podiumpje is opgesteld, verrast Aquilo. Over hun door synthesizers gedomineerde muziek brengen de mannen songs waarin ze bewijzen dat ze niet schromen hun kwetsbare kant te tonen.

Met zangeres Sharon Kovacs heeft de naar haar genoemde band een opvallend boegbeeld. Fysiek opvallend in de zin dat ze niet vies is van fraaie en in het oog springende kleding. Niks mis mee, je bent frontvrouw of niet. Bovendien heeft ze een stem die opvalt. Kovacs lijkt een band van de lange adem. De 24-jarige Sharon zette drie jaar geleden al de eerste stappen naar haar debuutalbum met een eigenzinnige cover van Grace Jones, ook zo’n dame die eigenzinnigheid in hoofdletters op haar voorhoofd heeft staan. Het was niet de enige cover die Motel Mozaïque te horen kreeg. Ook met Diamonds Are Forever van Shirley Bassey speelde de band hoog spel, maar werden de pretenties wel degelijk waargemaakt.

Feit is dat het album van Kovacs nu al kort na elkaar twee opvallende singles heeft opgeleverd met My Love van afgelopen najaar en het recent verschenen Diggin’. Wie twijfelt aan de oprechtheid van Sharon’s muziekliefde hoeft alleen de tekst van die laatste single maar te horen:

I’m diggin’, don’t need you by my side
Me and my records all alone feels right

I’m diggin’, need to grow have to push
Thicking through vinyl feeding the rush

Ook de tweede dag van Motel Mozaïque overtuigt! Lees meer…