In de originele bezetting van zijn laatst verschenen album Absence trad de Amerikaanse trompettist Terence Blanchard afgelopen woensdagavond op in een volledig uitverkocht Muziekgebouw in Amsterdam. Dus met zijn E-Collective en het vier strijkers tellende Turtle Island String Quartet. Het werd een fascinerend goede avond.

Blanchard is al decennialang één van de belangrijkste stemmen binnen de jazz. Een muzikant en componist die jazz steeds weer wat verder ophoog duwt. Immer omringd door jonge veelbelovende muzikanten ook. Precies zoals ouder wordende jazzmuzikanten die fris willen blijven klinken dat het beste kunnen doen.

In bassist David Ginyard, drummer Oscar Seaton, pianist Taylor Eigsti (de vervanger van Fabian Almazan die op de laatste plaat meespeelt) en vooral gitarist Charles Altura heeft hij wederom een geweldige band. Technisch geweldig en gedreven spelend en veelal op een onwaarschijnlijke lekkere volvette  groove draaiend.

De verrassing van deze samenstelling zit zeker ook in het meegebrachte Turtle Island String Quartet. Geleid door violist David Balakirshan en met Benjamin von Gutzeit (viola), Zach Brown (cello) en Gabe Terracciano op viool zitten de strijkers prominent voor op het podium en trekken zo steeds flink de aandacht.

Natuurlijk is de avond gevuld met de composities die Absence kent. Absence is de ode aan grote jazzheld Wayne Shorter. Waar het album al een masterclass in jazz mag worden genoemd komt deze live nog indrukwekkender uit de verf. Met Blanchard zelf gelijk geweldig op dreef in de titeltrack waarmee de set opent (en het geluid helaas nog wat rommelig is) wordt het volle potentieel van deze grote band al snel hoorbaar in geweldige stukken als Modal en The Elders.

Je bent je, als het geluid in orde is, optimaal bewust hoe fijn deze zaal toch is en hoeveel vaker je hier concerten wilt zien. En al helemaal als de strijkers dat geweldige intro van I Dare You inzetten (dank Beethoven!!) en de band vervolgens volvet invalt. Wat een killertrack is dit toch en wat krijgt deze vanavond een fascinerend geïnspireerde versie mee.

Met de fantastische gitarist Altuar als inleider naar de prachttrack Black Horse en een bloedmooie versie van Envisioned Reflections wordt het vervolgens tijd om het Turtle Island String Quartet even volledig los van alle andere muzikanten in een langgerekt The Second Wave alle aandacht te geven. Het revolutionaire kwartet muzikanten dat net zo gemakkelijk put uit jazz als klassiek, folk (Keltisch) en eigentijds maakt er een fascinerend moment van. Blanchard heeft weer exact de juiste muzikanten te pakken om zijn composities optimaal te verrijken.

Met uitstekende versies van Fall en The Soldiers vindt de uitstekende set uit eindelijk een einde. Mooi hoe Blanchard, soms even terugtredend, alle muzikanten in zijn band naar voren laat treden zonder in buitensporige, vaak overbodige, solo’s te laten vervallen. Alles voor de composities en de gezamenlijkheid.

Na een uitbundig staand applaus komen de muzikanten nog even terug om met een prachtversie van Shorters ingetogen compositie Diana wederom volop indruk te maken. Wat een meesterlijke jazzavond.

Overzichtsfoto: Joost Adams