Onder het motto UK Now! stonden twee getalenteerde, toonaangevende Britse jazzbands afgelopen vrijdag in het Bimhuis. Er komt qua jazz momenteel zoveel kwaliteit uit Engeland dat het niet meer dan terecht is dat de Europese podia de rode loper uitrollen. Deze keer mochten Get The Blessing en GoGo Penguin in Amsterdam aantreden.

Get The Blessing uit Bristol haalde al in 2008 een BBC Jazz Award binnen voor het album All Is Yes. Het latere plaatwerk, waaronder Lope And Antilope van dit jaar, onderstreepte de kwaliteit van deze avonturiers in de triphop en jazz(rock).Vanavond laat het kwartet (sax, trompet, basgitaar en drums) een kleurrijke set vol inventieve vondsten horen. De tracks worden met onderkoelde humor aan elkaar gepraat door bassist Jim Barr, samen met drummer Clive Deamer ook actief in Portishead. De band maakt vrijwel continu gebruik van een arsenaal aan pedalen die vooral aan de saxofoon van Jake McMurchie en de trompet van Pete Judge boeiende sferen en klanken ontlokken. Soms is het bijna een soort ambienteske onderwatermuziek die deze heren produceren en dit contrasteert mooi met Clive Deamer, vooral als die methodisch zijn hihat bewerkt. Het is algemeen bekend dat het blazersduo van Get The Blessing zich graag laat inspireren door Ornette Coleman en dit levert veel moois op vanavond.

McMurchie deinst er niet voor terug een stuk te spelen met alleen het topje van zijn sax en de band weet even later ook nog het publiek te verleiden tot een ‘clap along’ van vijf minuten. “Dan hoor je jezelf voor de eerste keer op de radio”, belooft men. De band sluit de set af met een veelkleurige track die ruimte geeft aan zwaardere jazzrockpassages. Get The Blessing neemt veel vrijheid, kan improviseren maar blijft oog houden voor een zekere pop/rockappeal. Een fijne band.

Vanaf een uur of tien is het podium voor de jonge helden van GoGo Penguin uit Manchester. Het trio haalde dit jaar terecht een Mercury Prize-nominatie binnen en was deze zomer al te bewonderen op SummerJazz Leiden. GoGo Penguin wordt gezien als een van meest vernieuwende pianotrio’s van de laatste jaren; het Britse antwoord op het Zweedse e.s.t. Ga er maar aan staan, maar vanavond weet GoGo Penguin in ieder geval volledig te overtuigen, wellicht nog wel meer dan op hun recente, prachtige album V2.0.

De openingstrack van dat album, Murmuration, mag ook vanavond als startpunt fungeren. Een mooiere opbouw van een concert kun je je niet wensen. Melodieus en steeds meer aan kracht winnend. De baspartij van Nick Blacka is adembenemend. GoGo Penguin blijkt geweldig op elkaar ingespeeld en klinkt op bijna achteloze wijze ook nog eens bijzonder organisch. Achter de vleugel laat Chris Illingworth nogmaals horen dat hij prima aanvoelt dat virtuositeit en eenvoud elkaar niet hoeven uit te sluiten. Als Blacka en drummer Rob Turner in duel gaan kun je niet anders dan bewonderend toekijken. Turner blijkt ook nog eens een geheel eigen stijl te hebben, een stijl die duidelijk door meer dan alleen jazz is gevormd. Regelmatig lijken triphop, drum & bass en techno (het razende Garden Dog Barbecue) heel dichtbij. De scherpte van Turners drumgeluid geeft een ruwere rand aan GoGo Penguin vanavond, zodat je toch – ondanks dat de band de albums vrij getrouw naspeelt – kunt spreken van een speciale live-ervaring.

De band brengt werk van beide albums. Dat is niet verrassend; ook het debuut Fanfares – nog zonder Blacka – was een erg sterk album. Met de titeltrack daarvan blijkt eens te meer dat GoGo Penguin de erfenis van e.s.t. met verve uitdraagt. Bij Last Words neemt Blacka, zoals wel vaker, de strijkstok ter hand en opent daarmee op subtiele wijze wederom nieuwe dimensies. Het publiek krijgt vanavond ook nog een verrassing voorgeschoteld middels de nieuwe single Break. Zoals de opener van het album v2.0 de set van vanavond mocht aanslingeren, zo mag de prachtige albumafsluiter Hopopono, als toegift, de set afsluiten. Het is typisch zo’n track die nog uren in het hoofd blijft rondzingen. Laten we hopen dat GoGo Penguin nog heel lang bij elkaar blijft. Deze band heeft nog wel een paar klassieke albums en vele onvergetelijke optredens in zich.