×

Concert

20 april 2019

Tony Allen & Jeff Mills geven aarzelend startschot voor Listen! Festival

Geschreven door:

Label: Axis Records

Het Paasweekend staat in Brussel in het teken van Listen!, een festival dat (vaak elektronische) dansmuziek viert in al zijn vormen. Op de affiche staan lokale helden als Lefto, tropical beat producer Susobrino en het eclectische deejaycollectief van Kiosk Radio. Maar ook Kamaal Williams, Ammar 808 en Elena Colombi doen dit weekend de stad vibreren. Zo’n feest verdient een opener van jewelste en die leken we ook te krijgen op woensdag met een optreden van afrobeatlegende Tony Allen en icoon van de Detroit techno Jeff Mills in een afgeladen Flagey. Na Tomorrow Comes The Harvest, de duistere ruimtereis van een EP die ze vorig jaar samen uitbrachten op Axis Records, was onze fantasie alvast meer dan geprikkeld.

Toen Allen en Mills het podium betraden, werden ze al meteen getrakteerd op een warm applaus. Ze kwamen vergezeld van Jean-Philippe Dary, een sfeervolle toetsenist, die in het verleden ook met Papa Wemba en Magic Malik optrad. Met een ingetogen gospeldeuntje opende deze de debatten, waarop Jeff Mills – strak in het witte pak – subtiel inpikte. Tussen hen in zat Tony Allen, met achter hem een projectie waarin we de hoes van de EP tot leven zagen komen. Er werd een mystieke toon gezet en het was wachten op de eerste interventie van de drummer. Maar daar ging het mis: Allen speelde als iemand die rondloopt in een onbekende donkere kamer – aftastend en struikelend. Kortom, hij sloeg meer naast dan in de maat.

Tony Allen en Jeff Mills - copyright Nachtschaduw

Tony Allen en Jeff Mills – copyright Nachtschaduw

Een gemiste start en Allen zou zich niet snel herpakken. Waar was die schijnbaar oneindige stroom van aanstekelijke ritmes die de drummer al decennia op ons loslaat? Allen hield het bij spaarzame slagen zonder veel intentie en leek zich niet thuis te voelen in dit project dat hij nochtans zelf had opgestart in 2016 door contact op te nemen met Mills.

Die laatste toonde zich woensdagavond als een volleerde aandrijver en zorgde regelmatig voor de nodige opflakkering in de zaal. Ook de interactie met de toetsenist hield het concert nog enigszins overeind. Zo zetten ze na een pijnlijk openingskwartier een moddervet nummer in met diepe bassen en plots leek Allen te ontwaken. Achter hem zagen we een soort kolkende magma. Zou deze vulkaan dan toch nog uitbarsten? Een beetje. Vooral toen Mills en Dary even gas terug namen, zag Tony Allen zijn kans schoon om een solo te spelen waarin hij zonder zich te haasten een boeiend verhaal vertelde. Oef.

Helaas was het een van de weinig keren dat dit trio echt lekker samenspeelde. De rest van de avond was het constant zoeken naar het juiste evenwicht. En niet op een spannende manier. In dezelfde week dat we de Notre Dame zagen branden, zaten we in een concert van Tony Allen en Jeff Mills af te tellen naar het einde. Hartverscheurend. Dat een deel van het publiek aan het eind alsnog een staande ovatie gaf, was vast bedoeld als eerbetoon aan het oeuvre van beide heren. Was dit een bad day at the office? We hopen het van harte.