Breekbaar, intiem, dat is hoe je deze avond zou kunnen omschrijven. The Low Anthem maakte grote indruk op het volle maar niet uitverkochte Paradiso. Zelden heb ik een zaal zo muisstil zien genieten van een prachtig optreden. Af en toe hoorde je een beker op de grond vallen, maar buiten het uitzinnige applaus na ieder liedje, was iedereen zichtbaar en vooral stil het optreden tot zich aan het nemen.

Het recentelijk verschenen Smart Flesh is zowaar nog melancholischer dan de prachtige voorganger Oh My God, Charlie Darwin en de nadruk ligt vanavond natuurlijk ook op dit album met schitterende vertolkingen van onder andere Matter Of Time, Ghost Woman Blues (indrukwekkende opener van de set) en Burn.

Ben Knox Miller’s stem is ontzettend mooi, zowel in de hogere regionen, als in het lage (waar hij hoofdzakelijk de nieuwe nummers in zingt). Contact met het publiek is spaarzaam, Miller blijkt een schuchtere frontman en ook de anderen zijn niet spraakzaam. Maar dat heeft deze band ook niet nodig. Een enkel oprecht bedankje en op een gegeven moment (bij This God Damn House) de vraag aan het publiek of iedereen zijn buurman wilde bellen en de mobiele telefoon op de speaker te zetten. Dit gaf inderdaad een geweldig, kabbelende feedback.

De band bestaat uit 4 multi-instrumentalisten en beschikt over een uitgebreid instrumentarium van akoestische en elektrische gitaren, banjo, klarinet, drum, keyboard, contra en elektrische bas, harmonium en zingende zaag. Het gewissel van de bandleden tussen al deze instrumenten is sowieso al intrigerend. Een paar keer trok de band even van leer (Hey All You Hippies en Boeing 737) en lieten ze ook horen dat ze kunnen rocken, maar de kracht ligt juist in de breekbaarheid van de liedjes.

Zoals gebruikelijk passeerde ook een aantal covers de revue zoals Sally Where Did You Get Your Liquor From (rev. Gary Davis), Evengaline (Emmylou Harris) en een prachtige vertolking van Leonard Cohen’s Bird On A Wire.

De show eindigde zoals deze ook begon, de 4 bandleden verzamelden zich om de vintage microfoon en gaven een bloedmooie versie van Charlie Darwin. The Low Anthem is op dit moment het allerbeste wat je op Americana gebied kunt tegenkomen. Een vreemde band die hun liefde voor oude Amerikaanse spirituals niet onder stoelen of banken steekt. Was in voorgaande jaren de mix van ingetogen en rauwe liedjes nog in evenwicht, vanavond lieten ze, geheel in stijl van hun laatste album, horen waar hun kracht werkelijk ligt.

Met dank aan Koos Meijers voor de foto’s.