Het was zondag 3 april. Geen 1 april en geen grap en tegelijkertijd: geen treinen. Jammer dit. Er was immers het vooruitzicht van een uitverkocht huis voor The Divine Comedy. De treinenkwestie had een onverbiddelijk effect op de opkomst voor het optreden van The Divine Comedy in Vredenburg. Zeker niet alle plaatsen waren bezet. Dat was nog niet zo toen voorprogramma The Visual begon met spelen, dat gebeurde helaas ook later niet. Het Amsterdamse duo opende met verve. Timon Persoon stond in bezwerende, sjamanistische houding achter de toetsen en ging volledig op in de geluidstapijten die hij weefde en die werden geaccentueerd door de gitaar en stem van Anna van Rij. Zeker van hun zaak, zeker van hun muziek die inderdaad overtuigend klinkt en die Anna en Timon even zeer overtuigend brengen. Anna heeft een mooie stem die ze afwisselend subtiel, dan weer omfloerst, dan weer helder en krachtig liet klinken. Liedjes die cinematografisch en donker zijn en die in deze duo-setting al goed klonken; dat maakt benieuwd naar de liedjes in volledige bandsetting. Een overtuigende set met de hypnotiserende gitaar- en toetsenklanken en de prachtige stem van Anna: fijne opener van de avond.

Voor de gelegenheid van het concert was de vloer van Tivoli deze avond er niet voor staan- maar voor zitplaatsen. Dat creëerde al een zeker intimiteit en bracht de bands op het podium sowieso dichterbij. Na een passend intro kwam de band op en zette meteen Absent Friends in. Het publiek zat er meteen in: het is een klassieker die de fans meteen al omarmden. De toast met een niet nader te benoemen bier op de ‘absent friends’ was passend en de start met dat eerste nummer beloofde wat voor de rest van de avond. Zoals Neil Hannon al aangaf: “Only the hits.” Met At The Indie Disco als vervolg werd de sfeer verder gezet.

Je merkte het aan alles: band en zaal hadden er zin in.  Neil’s humor als hij zich tussentijds tot het publiek richtte, de glimlachen bij de bandleden, het mooie ingetogen decor én de verlichting die je samen ook wel het gevoel gaven dat je in een intieme clubsetting aanwezig was. En de band dan, die meer deed dan enkel en alleen glimlachen, de band speelde simpelweg strak. Uitblinker Ian Watson op accordeon en toetsen zette meermaals accenten met zijn bespelen van de ‘trekzak’ en hoezeer hij het instrument beheerst, bleek in de solospots die hij kreeg gedurende de set. Mooi om te zien hoeveel van de tijd hij uiterst geconcentreerd zat te spelen en ergens achter die concentratie zat, dat merkte je op de momenten dat ook bij hem een glimlach doorbrak, ook enorm veel spelplezier. Bij toetsenist Andrew Skeet leek de concentratie ook veel te vragen; maar dat kwam misschien ook door zijn positie op het podium waardoor niet altijd zijn gezichtsuitdrukking heel goed te onderscheiden was. Met deze set moest ook hij wel de nodige lol hebben gehad. Dat was wat bij Simon Little, contrabas en bas, nooit ver weg was. Meezingen, meebewegen en top basspel, Simon bracht het allemaal. Fraai op de achtergrond en mooi hoe hij meeging in de beleving van de muziek. Tim Weller was de strakke drummer op de achtergrond die fraai de ritmes neerzette en Tosh Flood de gitarist die de perfecte meer-snaren-omlijsting neerzette, zowel met gitaar als met banjo, bij de verschillende nummers van de band. Niet vergetend ook dat Neil regelmatig de gitaar ter hand nam. En ja, de samenzang: hoe mooi was die gisteravond! Vaak vierstemmig als achtergrond, soms meer dan de vier alleen, soms met Neil samen opgaand, maar altijd buitengewoon passend: zo geweldig zijn de songs van The Divine Comedy dan ook gearrangeerd dat het niet anders dan live ook alleen maar geweldig kon klinken.

Afwisseling. Dat was wat de avond bracht. Becoming More Like Alfie met zijn verhalende karakter toch weer heel anders dan Everybody Knows (Except You) over je gevoelens uitdrukken zonder ze onder woorden te brengen, te zeggen wat je bedoelt en dan toch willen dat je gesprekspartner je begrijpt. Dat. Heerlijk onderkoeld en met die typische Hannon-benadering. Het was al ongeveer game en set qua beleving en de band was echt nog maar net onderweg toen Your Daddy’s Car weer verhalend klonk, gevolgd door The Certainty Of Chance. Genieten met een hoofdletter G. De eerste set vervolgde met The Best Mistakes,  To The Rescue, Generation Sex en Something For The Weekend. Alsof het niet op kon. Daarna volgde een pauze, onverwacht voor een aantal mensen in de zaal, maar het droeg wel bij aan de beleving van het concert: even met elkaar in gesprek over hoe je het ervaarde, wat je verwachtte nog. Wat zouden Neil en zijn mannen nog in petto hebben?

Na de pauze werd dat al snel duidelijk. Het tweede deel openend met het weldadig mooie A Lady Of A Certain Age, kreeg een vervolg met het al net zo fraaie Songs Of Love.  Prachtige samenzang van de backgroundzangers hier. Erg mooi. Tijd om de band aan te kondigen en door met het fijne popnummer Love What You Do en daarna het heerlijke Norman And Norma. Werkelijk zeer fraai hoe Neil zijn teksten wist te schrijven en als je de arrangementen zo tijdens een live concert meekrijgt, dan realiseer je je wat hij en zijn muzikale partners, met name ook met Jody Talbot en later Andrew Skeet als arrangeurs voor elkaar kreeg. Die beleving vloeide mooi over de set heen.

Net als de observatie hoe divers de muziek van de band is, soms niet ontkomend aan oer-Britpopbeleving, dan weer de geest van Scott Walker oproepend, dan weer de wereld van Europop en Franse chansons, die diversiteit zat er allemaal in. Na Norman And Norma het fraaie Mother Dear met glansrol voor Flood op banjo die het deed voorkomen echt niet te weten hoe Stairway To Heaven klonk (en intussen enkele passages ten beste gaf), behalve van wat hij in muziekwinkels “wel eens” hoorde spelen. Even goed een mooi nummer en een fraaie overgang naar Our Mutual Friend waarin Neil met mondorgel en Ian met het accordeon in de finale allebei nog even accenten mochten zetten.

Tijd om te rocken was het toen met How Can You Leave Me On My Own waarin Neil zijn stropdas maar eens wild en woest over zijn jasje drapeerde en de zaal verder nog op stoom raakte. Kon dat meer nog? Ja, zeker tijdens National Express ging de zaal verder nog los en stond een groot deel van de parterre opeens ook aan het podium, op uitnodiging van Neil. Het was dan ook volkomen genieten en uit volle borst meezingen met de achtergrondzangers. Mooier kon het eenvoudigweg ook niet. Daarna door naar een nog meer rockend I Like wat de band dus ook gewoon strak op de bühne wist te brengen. Een kort vertrek van het podium en de band kwam terug voor de laatste twee nummers van de avond, Perfect Lovesong en topafsluiter Tonight We Fly. Tivoli Vredenburg was volop in beweging, glimlachen van oor tot oor overal waar je keek en een publiek en een band die genoten van een avond vol zeer fraaie nummers, eenvoudigweg een Best Of van The Divine Comedy. Ja zeker, het verdient aanbeveling om je te verdiepen in meer dan enkel de genoemde verzamelaar maar dat is zeker een mooie kennismaking met het oeuvre van de band. Wil je meer? Dompel je dan hier onder in de geschiedenis van de band. Hier is het vooraleerst nog even nagenieten van die briljante avond in Tivoli.