×

Concert

09 januari 2012

The Devil’s Blood en Herder live in Doornroosje

Geschreven door: Carl Puhl

Ondanks de dreiging van het wassende water ondernam ik de reis naar het zuiden van ons land om een optreden van The Devil’s Blood bij te wonen. Deze band zorgt voor flink wat ophef in de (inter)nationale muziekscene. Die dag ervoor stond er zelfs een artikel over hen in NRC Next. Hun optreden zou dus wel iets bijzonders moeten zijn. Deze band uit Eindhoven stond samen met Herder uit Groningen in Doornroosje in Nijmegen. Nu we de topografie behandeld hebben kunnen we de muziek eens onder de loep nemen.

Herder is inderdaad harder! Wat een overdonderend geweld. In het begin maakte de band een wat machinale indruk en kreeg de muziek geen vat op mij. Maar tijdens het langzamere werk ontstond er wat meer ruimte in de muziek. Wat zou de toegevoegde waarde van een derde gitarist zijn, behalve dat het wellicht zorgt voor een supervette sound? De band groeide tijdens de live set en voerde zijn taak als opwarmer goed uit; beter zelfs dan ik in het begin verwacht had. De lage tonen zorgden voor kriebels in mijn lichaam die ik maar moeilijk kon negeren. En zo zorgde de band voor een opvallend goed begin van een bijzonder concertavondje.

Het was opvallend hoe solide en professioneel de hoofdact is in tegenstelling tot het voorprogramma. Dat is natuurlijk logisch, maar het viel mij deze avond in het bijzonder op. Het ego van The Devil’s Blood is enorm, hun uitstraling is van cosmische aard. Hoewel de band in zichzelf gekeerd was en geen enkel contact zocht met het publiek, reageerde het publiek toch goed op het optreden. Wellicht dat Selim op mystieke wijze toch de bezoekers wist te bereiken. In ieder geval sprak de muziek voor zich! Farida is een magnifieke zangeres; het ziet ernaar uit dat ze volstrekt geen moeite hoeft te doen voor haar zangkunsten. De band speelde een opvallend lange set. Het geluid was erg goed; elk instrument lag goed in de mix. De derde gitarist zorgde voor een degelijke ritmebasis. Af en toe werden de rollen gewisseld, zodat iedere gitarist kon soleren. Ondanks al deze interessante onderdelen was er wel een minpuntje; de uitgesponnen nummers waren te lang. Veel herhaling en veel dezelfde ritmes zorgden voor een verkorte aandachtsspanne. De band is zeer wel in staat om goede spannende songs te schrijven, maar na verloop van tijd knapt de spanningsboog en verlies ik mijn aandacht.

Eigenlijk is de muziek van The Devil’s Blood te mooi om satanisch te zijn. Als de band dit imago en het bloed achterwege laat en Die The Death op single uitbrengt kunnen ze zo de Heineken Music Hall vol krijgen. Ik denk alleen dat dit niet zal gebeuren. The Devil’s Blood komt op mij over als een enorm integere en eerlijke band. Zij zullen hun Satanische afkomst nooit verloochenen. En dat is maar goed ook!