Royal Republic heeft het weer geflikt. De Zweedse rockband kwam, zag en overwon Hedon gisteravond. De vier strak gekapte pretrockers hadden de Zwolse popzaal gereserveerd om hun tweede album Save The Nation te presenteren. Debuutalbum We Are The Royal deed het onwaarschijnlijk goed in Europa en het bracht de heren in Nederland naar onder meer Dauwpop, Lowlands en langs alle belangrijke popzalen. Vanavond is Hedon niet uitverkocht (de balkons zijn helemaal leeg), maar het is druk genoeg voor een royaal feestje.

Kopek

Dat feestje laat lang op zich wachten. Terwijl op de concertposter een aanvangtijd van 20:30 staat vermeldt, lopen de drie bandleden van het voorprogramma pas rond negenen het podium op. Het Ierse Kopek moet de fans van ‘The Royal’ opwarmen. Zanger/gitarist Daniel Jordan heeft z’n dreadlocks bijeengebonden zodat de zaal nog wat van z’n gezicht kan zien en van zijn snerpende gebrul kan horen. Helaas staat zijn microfoon zo zacht afgesteld dat het weinig nut heeft. Kopek blijkt stevige no-nonsense muziek te maken: simpele riffs, simpele teksten die snel mee worden gezongen (neem Love Is Dead) en een grungegevoel. Jammer dat de bekkens van drummer Eoin Ryan totaal niet lekker klinken, ondanks (of dankzij?) stroken duct-tape die aan de onderkant zijn geplakt. Toch krijgt het trio het publiek aardig mee (mede dankzij de metalgebaren van bassist Brad Kinsella) en vooral het laatste nummer van de set is sterk.

Royal Republic

Dan is het rond half elf eindelijk tijd voor zanger/gitarist Adam Grahn, gitarist Hannes Irengård, bassist Jonas Almén en drummer Per Andreasson met hun nieuwe album Save The Nation. Gezien het vele vrouwelijke publiek op de voorste rijen zou je haast denken met een boyband te maken te hebben. Dat is het eigenlijk ook, het verschil is de muziekstijl. Die ligt ergens tussen Danko Jones en The Hives: harde en snelle garagerock, pakkende melodieën en teksten die je zo meezingt.

De band knalt meteen de albumopener Save The Nation plus nog twee nummers van het nieuwe album erin en de sfeer is meteen opperbest. Er is ook lang genoeg gewacht, dus vanaf seconde één wordt er al aardig gebeukt en met bier gesmeten. Net wanneer men zich afvraagt wanneer de band een ‘oud’ nummer gaat doen speelt het publieksliefhebber All Because Of You en dan is de leeuw echt los. Ondergetekende vangt bijna meteen een klap op het achterhoofd maar die is gelukkig niet hard genoeg om knock-out te geraken.

Halverwege de set doet de band een opera-achtige akoestische versie van Addictive, de eerste single van Save The Nation en dit is toch licht teleurstellend. Zelfs Andreasson kruipt tijdens het nummer achter z’n drumstel vandaan om met Irengård mee te zingen. “We hebben al allerlei verschillende versies van dit lied gedaan en nu doen we dit”, aldus Grahn. De originele versie nu al zat of gewoon te moe om te schreeuwen? Waar de band bij het verschijnen van het eerste album nog beweerde dat er nooit een akoestisch Royal Republic nummer zal verschijnen omdat ze dat simpelweg niet willen, gaat de band live steeds vaker op de akoestische tour.

De vermoedens over moeheid worden alleen maar versterkt wanneer de band tijdens zowat elk nummer lang pauzeert om… Tja, waarom eigenlijk? Om op adem te komen? Om zweet van het voorhoofd te vegen? Water te drinken? Om het aanzwellende gejoel uit het publiek beter te kunnen horen? Om te praten? Helaas allemaal waar. Grahn (hij drinkt als enige water in plaats van bier) kan het bijvoorbeeld niet laten te vertellen over hoe hij als jochie er altijd van droomde in een metalband te spelen en dat hij het niet verder geschopt heeft dan tot hoofd van een popband. Hij vraagt het publiek even mee te grunten en dan is ‘ie weer tevreden. Ik vraag me stilletjes af of ‘ie zelf wel doorheeft waarom een metalband er niet in zit. Pauzeren en over koetjes en kalfjes praten tijdens elk nummer gaat dan niet. Feit is in ieder geval dat Grahn in maart vorig jaar al met stembandproblemen kampte en er daardoor meerdere concerten afgezegd moesten worden, dus die pauzes zullen hun nut wel hebben.

Maar hierbij houdt zijn negatieve attitude niet op: tijdens de toegift speelt de band Be My Baby, wat blijkbaar niet de bedoeling was en dat moet het publiek ook even weten. Met een nors gezicht meldt hij “It wasn’t meant to be that we would play this song” en kijkt dan geïrriteerd en hoofdschuddend naar de grond. Een vreemde uitspatting, vooral omdat het publiek gewoon enthousiast reageerde op het nieuwe nummer.

Tijdens het daaropvolgende nummer heeft de besnorde en bebaarde rocker weer de beste bedoelingen. Hij haalt de bandleden van Kopek het podium op om ze te uitgebreid te bedanken voor hun support tijdens de tour, geeft ze alle drie een bierfles met cadeaulint en laat ze meedoen op X-cover I Don’t Wanna Go Out.

Ondanks de ongestelde houding en pauzes van Adam is het concert gewoon goed: er worden evenveel nieuwe als oude songs gespeeld en de sfeer is gemoedelijk. Ook na het concert wordt er veel tijd uitgetrokken om drumstokken en plectrums het publiek in te gooien en zweethanden te schudden. Eén meisje krijgt zelfs een hartstochtelijke knuffel en vriendelijke woorden. Niet van Adam, van Hannes.

Gezien: 25 november 2012, Hedon, Zwolle

Foto’s: Sander Hupkes, Rik Pullen, Natalie Polman