De Ierse Glen Hansard maakte recent een erg goede beurt op Rock Werchter en bracht in het kader van een Europese tournee een bezoekje aan een volledig uitverkochte Roma. Een wat kleinere en intiemere zaal, zeker gezien hij niet zelden aan het werk is in grotere en haast altijd volledig uitverkochte zalen zoals Koninklijk Theater Carré of het Australische Sydney Opera House. Geen solo optreden gezien de aanzienlijke bezetting die hij mee had (een ruim tienkoppige band met strijkers, blazers), al liet hij niet na om ook solo unplugged te gaan. Al snel bleek dat de grijzende bard, die tot op vandaag af en toe nog buskt, vooral met zichtbaar plezier concerteert.

En net daarin schuilt zijn grootsheid. Spelplezier. En dat hij een innemende en uiterst sympathieke Irish lad is maakt het net nog een extra tikkeltje indrukwekkender. Hij bewees tijdens zijn optreden een veruit uitstekend muzikant en songwriter te zijn die van élk optreden een belevenis maakt die bijblijft. Bovendien is hij gezegend met een erg humaan en open perspectief, zoals onder meer bleek tijdens Vigilante Man – een folky Woody Guthrie cover waarin Hansard een extra vers toevoegde over “Old Man Trump wants to build a big wall”. Een clever statement in deze woelige tijden. Mensen op de vlucht doen slaan is immers nooit goed nieuws. Het was maar slechts een van de vele hoogtepunten van het concert.

Hansard groeide van jongsaf aan op als busker. Zo richtte hij het machtige The Frames op, een band met een waanzinnige brok woeste energie. Ook live speelde de band een heuse reputatie bij elkaar, zo getuigen onder meer het moeilijk vindbare Breadcrumb Trail en Set List, een album dat wat ons betreft gerust zonder blozen naast Kicking Television (Wilco) mag staan. DeIer leerde op tournee de Tsjechische Marketa Irglova kennen met wie hij vervolgens Swell Season oprichtte. Dat avontuur leidde tot drie albums: naast het gelijknamige debuut ook de soundtrack voor de film Once en Strict Joy. Maar helaas bleef het daarbij en zodoende ging zijn solocarrière voluit bloeien.

Die bracht hem nu in De Roma. De onschuldige en jongensachtige charme van zijn periode met The Frames is Hansard wat kwijt. In de plaats ervoor kwamen volwassenheid en gerijptheid. En dat hoor je ook aan diens platen. Neem er gerust het uitstekende Rhythm And Repose of het meest recente, uiterst geslaagde Didn’t He Ramble bij. Albums waarop Hansard nog steeds worstelt met de grote vragen des levens, maar waarop hij evenzeer moet vaststellen dat hij de antwoorden erop nog steeds aan het zoeken is, ook al lijken ze op of andere manier helderder dan ooit.

Als opwarmer kregen we eerst violist/multi-instrumentalist Colm Mac Con Iomaire te horen. Die dook nadien natuurlijk ook op als deel van Hansards’ liveband, maar kreeg eerst vrij spel om volledig solo zijn ding te kunnen doen. Mac Con Iomaire heeft inmiddels twee albums uit, die om onverklaarbare redenen nergens op de aandacht van pers en media mochten rekenen. Nochtans bevatten The Hare’s Corner en het nieuwe And Now The Weather voldoende muzikale pareltjes, althans voor wie op zoek gaat naar muzikale meerwaarde.

Dat bleek ook uit diens set, vol ambachtelijke huisvlijt. Warm van klank, her en der versierd met piano en verschillende snaarinstrumenten (gitaren, viool), en al bij al prikkelend genoeg om een publiek te entertainen. Al bleek dat laatste zeker geen gemakkelijke opgave gezien het publiek liever over koetjes en kalfjes keuvelde. Zo opende hij de avond met Eimear’s Dream, waarbij hijviool- en gitaarlijnen kundig door elkaar vlocht. Ook iets later, bijvoorbeeld tijdens Flower of In The Arms Of The Angels zou blijken dat in het halfuurtje dat hem gegund werd hij samen met zijn pianiste een erg korte, maar degelijke set speelde. The Finish Line, een song over heimwee dat hij schreef naar aanleiding van het constante touren, bleek een schot in de roos en naar het einde toe dook zelfs de invloed van een meer avant-garde ingestelde artiest als John Cale op.

En dan was het tijd voor Glen Hansard zelf. De Ierse bard staat er om bekend dat zijn optredens weleens de gebruikelijke speeltijd overschrijden en dat bleek ook nu weer het geval. Dik twee en half uur onderhield hij een innige band met een volledig terecht uitverkochte Roma en wat hem betreft mocht het feest best nog even langer duren. Hansard toonde zich een uiterst bevlogen en inspirerend muzikant, die elke gelegenheid aangreep om ervaringen en ideeën met het publiek uit te wisselen. En net dat maakte van hem bij uitstek iemand die ontzettend snel hart en ziel van een publiek voor zich wist te winnen.

Van hem moet je dus zeker geen grote of stoere uitspraken verwachten. Ondanks alles is hij nog steeds de kleine jongen die van jongsaf aan droomde van een succesvolle carrière als rockartiest, die uren in de rij spendeert om een album van zijn geliefde helden te kunnen kopen of om een concert van hen te kunnen zien. En die droom volgde hij, recht in de voetsporen van zijn grote helden zoals Springsteen met wie hij ooit samen Drive All Night speelde, Bowie van wie na diens overlijden het onverwoestbare Ashes To Ashes coverde, de nog maar net naar de eeuwige jachtvelden vertrokken Leonard Cohen, zijn jeugdidool Bob Dylan en – hij is tenslotte niet voor niets een Ier – Van Morrosson (van wie hij samen met zijn bassist en trompettist Astral Weeks coverde). Allemaal muzikale helden die nog steeds zijn DNA als singer-songwriter vormen, al liet hij zich deze avond vooral door het heengaan van Cohen inspireren. Zo opende hij zijn set met een sober Bird On The Wire en ook later zouden Famous Blue Raincoat, Who By Fire en het als bis opgespaarde So Lang Marianne langskomen, songs waarin de van Cohen geleende meestergitarist Javier Mas kon schitteren.

Al stond zijn deur vanzelfsprekend open voor nieuwe ervaringen, ook al leken die misschien niet altijd direct passend. Zoals het moment dat de producenten van Hunger Games hem naar een song vroegen, waaruit Come Away To The Water voortkwam. Die song haalde de setlist deze avond niet, al illustreert het wel goed dat Hansard tegenwoordig uit een heel ruim oeuvre kan kiezen. Grotendeels putte hij voor zijn set uit zijn handvol soloalbums (onder meer prachtsongs als het werkelijk de vernieling ingespeelde My Little Ruin, Bird Of Sorrow en Wedding Ring waarin de trombonist een fijn vocaal gastrolletje speelde), maar het verleden met The Frames (Star Star, dat aan Gene Wilder opgedragen werd en uitmondde in “a world of pure imagination” en een aan dEUS ontleend Hotellounge coda) en Swell Season (het genuanceerde When You’re Mind’s Made Up en het aan Marketa Irglova opgedragen Falling Slowly, de hit die van hem haast een superster maakte) werd gelukkig niet onder de mat geveegd.

Hansard is ook een erg genereuze muzikant en neemt geen tevredenheid met middelmaat. Ambitieus, uiterst professioneel maar ook realistisch genoeg om in te zien dat het genot van het musiceren met vrienden en een dankbaar luisterend publiek zoveel meer betekent dan een nietszeggende award. En deIerse bard bleek bovendien niet gespeend van humor en relativeringsvermogen. Het soulvolle Renata (knap uit de helaas wat minder bekende Drive All Night EP gehaald) bijvoorbeeld werd geïntroduceerd door een van de vele intermissies waarin Hansard haast voor een carrière als standup comedian leek te opteren.

Muzikaal was hij van vele markten thuis, zoals opgemerkt tijdens Way Back When The Way Back When, een song die zich heerlijk optrok aan een machtig rauwe bluesriff. Maar evengoed hoorde je een muzikant die de kunst verstond om een fraai en divers palet aan emoties over te brengen. De bard had een duidelijke missie, wat ook bleek uit het opschrift op de drumset. Die vermeldde “save a soul”, en dat is net wat hij deed aan de hand van een uiterst knap concert.

Nog hoogtepunten? McCormick’s Wall uiteraard en Love, Don’t Leave Me Waiting, dat hij opdiepte tijdens de eerste bis en waarin hij samen met de tenorsaxofonist excelleerde. Iets later volgde een heerlijk akoestisch gestript Say It To Me Now, waarin hij nadrukkelijk hengelde naar de liefde van het publiek en waarin hij zijn uiterst krachtige stem nog eens liet uithalen. Hansard benadrukte zo rauwe fragiliteit. Al was het vooral Stay The Road (met een flardje State Trooper van Bruce Springsteen) dat bijbleef, deels ook omdat Hansard het voorzag van de nodige visuele input en inleidde met een humane boodschap. Hij tourt namelijk veel, en dit nummer werd opgedragen aan de vele mensen die hij s’nachts in de straten zag ronddwalen. Het enige antwoord dat we op Trump & co hebben is meer empathie en meer liefde stelde hij, hetgeen door stevig applaus beaamd werd.

Hansard tourt enorm graag, maar zoekt naast dat jachtige ritme ook naar rust. En die spanningsboog zat ook in dit concert waardoor er van Her Mercy een gloeiende, uiterst helende kracht uitging. We zagen de sterretjes aan de hemel. Star Star, twinkle twinkle. Al kan dat ook aan de goede pint achteraf liggen uiteraard. Dat het erg, erg goed was is een understatement. Hansard speelde zich probleemloos boven de al hoge verwachtingen uit en dat is echt alleen maar de allergrootsten gegeven.

Hansard werkt momenteel zijn Europese tour af. De twee avonden in Koninklijk Theater Carré zijn volledig uitverkocht, net als de optredens in Dublin. Ga hem dus zeker live aan het werk zien als je de kans hebt. Glen, may your Winning Streak never end.