×

Concert

08 juni 2014

Rolling Stones Pinkpop: 1979 kan eindelijk worden goed gemaakt

Geschreven door: Ron de Joode

Er stond nog een rekening open met Jagger die eindelijk maar eens vereffend zou moeten worden. Jagger vond dat blijkbaar ook en na maanden van geruchten en speculaties gaf Jan Smeets een aantal maanden geleden uitsluitsel door het optreden van het échte laatste restje 60’s rock’n roll te bevestigen. Het was hem eindelijk gelukt. De Rolling Stones op Pinkpop. Jawel. De Rolling Stones op Pinkpop. Als er iemand was die je het zou gunnen dan was het Smeets wel. Want dat Tosh-debacle uit 1979 moest toch ooit eens worden goedgemaakt. En dat moment zou 7 juni 2014 zijn. De eerste dag van Pinkpop 2014 en de Rolling Stones zouden dan de eerste festivaldag afsluiten. Het lijkt wel een droom. Die eindelijk uitkwam.

De zelfdoding van Jagger’s vriendin leek roet in het eten te gooien, maar ondanks die tragische gebeurtenis werd de reeks geplande concerten eind mei weer hervat en kon het wachten op zaterdag 7 juni eindelijk beginnen. En in de opmaat naar het Pinkpop-optreden nam de nervositeit toe: een meer dan gemiddelde aandacht in de media, oude discussies die weer werden opgerakeld, de kloof tussen mensen met wel en geen kaarten ….het was allemaal part of the game.

Op weg naar Landgraaf werd alras duidelijk waar heel veel mensen voor kwamen. Kledingstukken met die karakteristieke tong werden meer dan gemiddeld gesignaleerd, waarbij hierbij ook een bepaalde nonverbale hiërarchie te bespeuren was: ik was er al bij tijdens de Pacific Tour in 1973 en jij niet. En: in Paradiso was ik ook één van de 900 gelukkigen en jij niet. In elk geval was het nu even niet erg om niet meer jong te zijn. Want de Rolling Stones zijn dé belichaming dat je met een leven vol sex, drugs en rock & roll ook goed kunt aanbelanden in de herfst van het leven.

En na een niet eens onaardig, maar te kort optreden van John Mayer kon de laatste fase van de wachttijd ingaan. Op de schermen verscheen het 14 On Fire tourlogo en kon nu toch wel onomstotelijk worden vastgesteld dat de afsluiter van Pinkpop dag 1 wel degelijk een op zichzelf staand concert was.

En na een onduidelijk als Pyro Intro aangeduide inleiding was het zo ver: eindelijk stond die verdraaide Mick Jagger op dat podium, waar hij in 1979 ook had moeten staan maar er toen niet stond. In zijn kielzog zijn kompanen met wie hij al 50 jaar een muzikale verbintenis uitdient (Wood iets minder, maar ook al achterlijk lang), aangevuld met een zooitje Amerikanen, die de band ook alweer meer dan 10 jaar tijdens optredens vergezellen. Alsof de Kelly Family op het podium stond.

En zoals bij iedere Stones tour was ook nu weer de vraag: wat staat er op die setlist en wat niet en waarom? De opener van 14 On Fire Landgraaf 2014 was in het verleden vaak één van de toegiften of kwam pas aan het eind van het concert aan de beurt en behoort het tot de nummers die sinds de release ervan in 1968 tijdens ieder concert is gespeeld en nu dus ook weer: Jumping Jack Flash. Alhoewel met You Got Me Rockin’ (Voodoo Lounge; 1994), Doom & Gloom (Grrr!; 2012), Out Of Control (Bridges To Babylon; 1997), Can’t Be Seen (Steel Wheels; 1990) en Start Me Up (Tattoo You; 1981) aandacht was voor de minst artistiek verantwoorde periode van de band, was het grootste deel van de setlist gevuld met nummers uit de 60’s en 70’s. Waarbij het uit 1969 daterende landmark Let It Bleed met vier nummers was vertegenwoordigd (Gimme Shelter, You Can’t Always Get What You Want, Midnight Rambler en You Got The Silver) en daarmee impliciet nog maar eens werd aangegeven dat dit toch wel hét Stones-album aller tijden is. Maar ook daar kunnen eindeloze bomen over worden opgezet.

Veel bekende nummers, zonder dat het een zielloze greatest hits show werd, want daarvoor ontbraken toch wel veel andere favorieten. En de veelgehoorde klacht dat het niet meer avontuurlijk of spannend klonk is natuurlijk allemaal gezeur, evenals dat het allemaal niet even zuiver en scherp was als toen. Nee, natuurlijk is het niet zoals veertig jaar geleden. Een korte blik in het publiek liet evenwel hetzelfde zien: van veel vrouwen die er toen vast ook wel aardig hebben uitgezien, is jaren later ook niet veel meer over dan een klompje bewegend geribbeld vlees. En de Rolling Stones hoeven ook geen indruk meer te maken. Althans, niet dié indruk.

Met een oeuvre dat uit zoveel muziek bestaat is het dan ook niet eenvoudig om dé perfecte tracklist te maken. Omdat die niet samen te stellen is. Ook nu ontbraken weer de nodige nummers, welke óf al lang niet meer of zelden werden gespeeld: ook nu weer geen Hot Stuff, Hey Negrita, Dancin’ with Mr D., Monkey Man, Ventilator Blues of Fingerprint File. Zelfs geen Time Is On My Side, It’s All Over Now of Ruby Tuesday. Albumnummers waar het grote publiek ook niet voor komt: want die willen de open deuren horen. Want dat de kennis van het Stonesrepertoire bij de gemiddelde Pinkpopliefhebber blijft steken bij de hitjes, werd duidelijk toen minder bekend werk werd ingezet: bij het door Richards gezongen Can’t Be Seen, You Got The Silver en Rocks Off was het voor de meeste mensen even gedaan met herkenning en moesten de Stones weer aan de bak om de boel weer op kookpunt te brengen. Vanaf Honky Tonk Woman kon het meezingen weer worden hervat. Midnight Rambler kreeg de gebruikelijke extended version en stond opeens Mick Taylor mee te spelen. Waar John Mayer werd verwacht was de Amerikaan echter in geen velden of wegen te bekennen. Dat had wellicht een aardige surprise kunnen opleveren. Met het ooit zo verguisde Miss You was het even Saturday Night Fever, want dit was toch wel Jagger & Richards antwoord op Nile Rodgers’ Chic. Andere vermeldenswaardige momenten waren de altijd prettige uitgevoerde Gimme Shelter en You Can’t Always Get What You Want, nummers die ook bijna nooit ontbreken in een gemiddelde Rolling Stones setlist. En met het onvermijdelijke (I Can’t Get No) Satisfaction en wat bommetjes en knalletjes was het optreden van de Rolling Stones op Pinkpop 2014 history. Het maakte in elk geval de editie van 2014 van het festival op de eerste dag tot een ware sensatie en zal er nog lang over worden nagepraat. En misschien dat er een moment gaat komen dat zij die erbij waren kunnen zeggen: de laatste keer dat de Stones in Nederland waren? Ja, daar was ik bij. Kijk maar naar mijn t-shirt. 14 On Fire. Landgraaf. 2014. Wat kan het leven toch mooi zijn.