×

Concert

07 april 2014

Rennen voor zappende Motel Mozaïque-ganger

Geschreven door: Edwin Wendt

Aan verrassingen geen gebrek op de veertiende editie van Motel Mozaïque. Al waren die verrassingen in veel gevallen juist te zien op de minst gehypete plekken in de programmering. Het Rotterdamse muziekfestival, met in de periferie kunst in alle mogelijke verschijningsvormen, werd gehouden op vrijdag 4 en zaterdag 5 april 2014. Written in Music beperkt zich in deze recensie tot de muziek.

Sinds het begin van deze eeuw is Motel Mozaïque een stuk groter gegroeid. Het festival biedt twee middagen en avonden een doorlopend programma op dertien locaties. Daartoe behoren elf muziekpodia. Nu zitten vier van die podia al in één gebouw (De Rotterdamse Schouwburg), is daar dit jaar een vijfde tentpodium vlak naast gezet en zijn twee andere podia, in de Gouvernestraat (waar vroeger Lantaren/Venster zat) op twee minuten loopafstand van Rotown aan de Nieuwe Binnenweg, toch zorgt MM voor een continue stroom (snel-) wandelaars en fietsers door het Rotterdamse centrum. Motel Mozaïque is op twee manieren te ondergaan: kies één locatie en pak zoveel mogelijk mee van wat daar gebeurt, of probeer al zappend de krenten uit de pap te pikken.

Daryll-AnnWritten in Music voelde zich verplicht het laatste te doen, waarbij tijd, afstand, onhandige planning of drukte ervoor zorgde dat een enkel optreden echt onhaalbaar was.
Van wat WiM wel zag, valt op dat veel ‘groot’ aangekondigde acts hun reputatie toch niet helemaal waarmaakten. Kurt Vile was een paar jaar geleden met band nog een van de revelaties op het Rotterdamse Metropolis-festival. Solo komt zijn  lome seventiesrock op een andere manier tot zijn recht, beloofde Motel Mozaïque vooraf. Best mogelijk, maar de grote zaal van de Rotterdamse Schouwburg is voor deze man-met-gitaar toch een maatje te groot. En dat Daryll-Ann weer in originele bezetting op het podium staat, is bijzonder, maar aan de bezetting van de grote Schouwburg-zaal (vooral leeftijdgenoten van de vijf heren) te zien, hoeft de band zich niet te richten op nieuwe generaties.

Die hebben allang weer hun eigen nieuwe helden, of zijn die aan het kweken. Als dat ergens blijkt, is het immers op Motel Mozaïque. Neem het Belgische duo Madensuyu. Veel meer dan een gitaar, een drumstel waaruit zo nu en dan een natuurgetrouwe kopie van een mitrailleursalvo komt en wat elektronische effecten zorgen voor een geluid waar zo nu en dan de distortion de boventoon voert en dan weer een bas/drumpatroon te horen is dat meer dan vaag doet denken aan Joy Division.
Dat Joy Division-geluid hoor je zo nu en dan ook bij de Amerikaanse Gardens & Villa, de eerste act in Rotown op vrijdag. De zanger doet aan Fleet Foxes denken, en weet (mede daarom) een zeer overtuigende versie neer te zetten van Gypsy van Fleetwood Mac’s Stevie Nicks. Van wat er óp het podium gebeurt, slaat overigens langs niet alles echt over op de zaal.

Voor het Noorse folk-singer/songwriterduo Moddi is het vervolgens haasten naar de Gouvernestraat, waar een afgeladen zaal getuige is van hun verstilde songs. De zanger spreekt zijn verbazing uit over de stilte in de zaal, die zo slecht past bij het imago dat de Noren van Nederlanders hebben, als mensen die altijd maar aan het praten zijn. Tegelijkertijd had hij zich het Motel Mozaïque-festival iets kleinschaliger voorgesteld. Terwijl hij in een zaal met zeker 400 man staat, vertelt hij dat hij ook LP’s en cd’s bij zich heeft voor de verkoop: vijf van elk.

Terug in Rotown maken de Britse Gentlemen indruk in een helaas maar halfgevulde zaal met hun psychedelische, soms naar de dromerige symfo neigende rock. Zodra deze groep de hielen heeft gelicht, stroomt Rotown snel weer vol voor zo’n act die iedereen gezien wil hebben. The Eagulls maken hun imago van snel en hard spelende band meer dan waar. Over het slot van het optreden (gemist) krijgt WiM van een bevriende correspondente te horen dat zanger George Mitchell op dat moment de weg een beetje begint kwijt te raken en dat de show om die reden ook al na veertig minuten afgelopen is, twintig minuten eerder dan gepland.

Op datzelfde moment spelen in de Gouvernestraat Temples het dak eraf. Het is hier dringen voor een plekje in de zaal: iemand naar buiten betekent weer iemand naar binnen. In de zaal geniet het publiek van sterk op de vroege jaren negentig-Britpop leunende sound van dit Britse gezelschap.

AfterveinsDat de tweede festivaldag zich voltrekt in fantastisch lenteweer is zeker ’s middags en in de vroege avond een groot voordeel. Het Schouwburgplein is bij mooi weer altijd als een ‘place to be’, maar zeker als je, zittend op de grond, zonnebadend kunt genieten van lekkere bandjes. De Rotterdamse Afterveins bijvoorbeeld, die in februari tijdens het  Eendrachtfestival al indruk maakten, doen dat hier opnieuw. Toen als afsluiter rond middernacht in Rotown, nu is een halfuurtje psychedelische wave in de middag reden genoeg voor geroep om ‘meer’.

Daarna op een drafje naar de grote zaal van de Schouwburg, gelukkig aan de overkant van de straat. Publiek van Motel Mozaïque gaat niet altijd voor de makkelijke weg, bewijst het optreden van Hauschka. Voor de mimimal music van deze Deen zou je een goedgevulde middelgrote zaal verwachten, de realiteit is dat de grote Schouwburg-zaal al enkele minuten na het begin van zijn concert tot de nok toe vol zit. Componist Volker Bertelman, die vorig jaar indruk maakte op Into The Great Wide Open, zit achter zijn piano, die hij, zo vertelt hij tussen de handvol lange stukken door, met behulp van stokken allerlei vreemde noten en andere geluiden ontfutselt. “Ik voel me altijd nogal ongemakkelijk als ik door de douane moet,” vertelt hij over die verzameling stokken. “Ik gebruik ze om ze op verschillende plekken tussen de snaren te steken Als ik hier een stok in steek, klinkt het zo, als ik het een stukje verderop doe, is dít het geluid.” Omdat op het inwendige van zijn piano een camera is gericht, die is geprojecteerd op een groot scherm achter Bertelman, kan hij laten zien hoe hij op deze niet-elektronische manier zijn piano verandert in een soort keyboard.
Aan het slot van zijn optreden verwijdert het hij één voor één de stokken en klemmen uit de piano, die daarna met elke ingreep meer gaat klinken als een ‘gewone’ piano.  Na bijna een uur minimal music eindigt Bertelman zijn concert met een prachtig stuk pianospel.

Nog even naar de nieuwe helden van nu: Girls in Hawaii, in de tent op het Schouwburgplein is er een voorbeeld van. Dit Belgische zestal doet denken aan Belle & Sebastian, dat twaalf jaar geleden voor het eerst op Motel Mozaïque stond (drie jaar geleden overigens nog een keer). De Girls in Hawaii-songs worden woord voor woord meegezongen.

George Ezra kan zich, dankzij de actuele hit Budapest verheugen op wat extra populariteit. Dat blijkt ook in goedgevuld Rotown. De 19-jarige Brit oogt op het eerste gezicht als het blondgelokte Idols-sterretje uit een tienerblaadje. Tot hij zijn stem opzet. De zware, donkere stem (denk: Tim Rose) belooft veel, de teksten van Did You Hear The Rain en Benjamin Twine (net zo donker als zijn stem) maken  meteen duidelijk dat we hier niet met de zoveelste eendagsvlieg te maken hebben.

De Paradijskerk op de Nieuwe Binnenweg vult de laatste tijd voor een deel de leemte die in Rotterdam ontstond na het sluiten van verschillende poppodia. De Britse singer/songwriter Luke Sitalsingh (‘Ik wilde de zaal met het meeste goud op dit festival, dat is gelukt’) gedijt er goed, met name met het elektrisch versterkte gedeelte van zijn set.

Jonathan WilsonVervolgens op een drafje terug naar de grote zaal van de Schouwburg. Jonathan Wilson, daar moeten we bij zijn. De lang uitgesponnen nummers van deze Amerikaan klinken zeer verantwoord, maar het is soms wel erg serieus allemaal. Juist voor een festival waarvan de kracht ligt in het nieuwe en onbekende. De grote zaal is dan ook niet helemaal vol. Tegelijkertijd staan bij Sitalsingh twintig minuten na aanvang van diens optreden vele tientallen mensen buiten te wachten tot ze naar binnen mogen. Om tien voor acht, als Sitalsingh zijn eerste vier songs heeft gespeeld, is dat moment daar. ‘Is the concert finished?’, vraagt iemand als ineens heel veel mensen naar buiten stormen. Nee, die rennen naar het volgende concert.  Het lot van de Motel Mozaïque-bezoeker die zoveel mogelijk wil meepikken.