De derde editie van het Ramblin’ Roots in TivoliVredenburg te Utrecht staat alweer voor de deur. Wederom kunnen we ons opmaken voor in traditie gewortelde muziek zoals soul, blues, (alt)country, folk, bluegrass, funk en nog veel meer.  Daarnaast is er natuurlijk uitgebreid tijd voor een hapje, drankje en een gezellig praatje. Het is druk, maar toch heerst er een erg ontspannen sfeer. Langzaamaan is te zien dat de rootsmuziek in Nederland aan populariteit wint en een breder publiek aantrekt.. Tussen de wat oudere mensen durft nu soms ook de jongere zich op Ramblin’ Roots te wagen.

“Een band met al tien albums op zak, terwijl niemand ze kent”, zo wordt Freakwater aangekondigd. Het is een beetje kort door de bocht en deze aankondigingen zouden de hele avond een zwak punt blijven. Feiten werden verdraaid, vergeten of onvolledig genoemd. Bij meerdere bands corrigeerde het publiek de sprekers dan ook. Het duo van Catherine Ann Irwin en Janet Beveridge Bean heeft met Old Paint uit 1995 een kleine altcountry/folk klassieker op zak, maar is onterecht in de vergetelheid geraakt. Het nieuwe album Scheherazade laat met hernieuwde energie en vleugjes psychedelische rock horen dat ze relevanter zijn dan ooit. Vanavond staan ze met zijn vieren op het podium, naast de twee dames is er nog een gitarist en een violiste. Centraal staat de harmoniezang van Irwin en Bean, vol rauwe emotie en verhalen in de Southern Gothic-traditie. Door het ontbreken van bas en drums klinkt het geheel een beetje schel. Zeker wanneer de viool volop de ruimte krijgt of een akoestische gitaar wordt omgewisseld voor een banjo. Erg storen doet het niet, zeker omdat er vocaal wel kracht en warmte wordt gecreëerd. Bijzonder hoogtepunt is de cover van Black Sabbaths War Pigs, waarvan de opname helemaal teruggaat naar 1990. “It was just to piss Ozzy off, I think. But he never called us, maybe he didn’t even hear it”.

Aanvankelijk is het niet zo druk bij Richmond Fontaine. Ze staan dan ook in de betrekkelijk grote Rondazaal. De band verzuipt een beetje op het erg brede podium. Later wordt het toch drukker. Terecht, want de band speelt zoals altijd goudeerlijke, verhalende altcountry. Enkele voorspelbare liedjes worden gespeeld, zoals Post to Wire en The Gits; deze waren ook al te horen toen de band in Tolhuistuin speelde. Verrassingen waren er ook in de vorm van Exit 194B, Postcard Written with a Broken Hand en $87 and a Guilty Conscience That Gets Worse The Longer. Het was vooral een raar gezicht om gitarist Dan Eccles compleet uit zijn dak te zien gaan op de meest intieme ballads. Ballads waarvan er te veel waren; een beetje meer rock had de setlist goed gedaan. Nu dreigde het soms saai te worden.

Heel even nemen we een kijkje bij Jelka van Houten. De Nederlandse actrice en musicalster was superblij toen na jaren hard werken in 2015 haar album Hard Place for a Dreamer uitkwam. Hiervoor verbleef ze in Nashville en Memphis om die typische country-cultuur op te snuiven. Dit is goed te horen, want haar mix van rockabilly, swing en country klinkt typisch Amerikaans. Toch klinkt het ook wat veilig en saai. Haar pogingen tot humor en luchtigheid tussendoor zijn bovendien wel erg specifiek gericht op een bepaalde doelgroep, met referenties naar zus Carice, Herman Brood en Jan Wolkers.

Dan gaat het er bij Ethan Johns spannender aan toe. De producer (onder andere van Ryan Adams) en singer-songwriter viel op Take Root 2014 nog in een intieme setting te zien, waarbij zijn zang en gitaarspel enkel ondersteund werden door een drumcomputer. Vanavond staat hij met een backing band op het podium. Vooral het samenspel met de violiste en zijn eigen gitaarspel vallen op. Het is jammer dat Johns verhalende kwaliteiten naar de achtergrond worden gedrongen door meer psychedelische blues en een meer jamgericht bandgevoel. Zo voelt de show minder intiem, maar zolang het een prachtige schurende, langgerekte versie van Gillian Welch haar Revelator oplevert waarbij alle remmen los gaan, vinden we dat gebrek aan intimiteit dit keer niet erg. Ja, Ethan Johns is nog steeds de grootste Gillian Welch-fan op aarde en iedereen mag het weten. Zijn muziek klinkt op den duur wat voorspelbaar, maar de rauwe energie maakt veel goed. “Your guitar sounds like Crazy Horse, man!”, roept een toeschouwer als het stemmen van zijn gitaar even fout gaat. “Thank you, I will take that as a compliment”, roept Johns vrolijk terug.

Het piepkleine zweethok genaamd Club Nine is perfect voor de verstikkend broeierige muziek van Amanda Pearcy. De Texaanse singer-songwriter zingt over vieze supermarkten bij benzinestations, 11 uur durende roadtrips en haar afkeer van Sweet Home Alabama. Haar soulvolle stem klinkt zwoel, sexy en vooral doorleefd. De muzikale begeleiding klinkt uiterst plakkerig, donker en qua tempo niet vooruit te branden. Er is veel aandacht voor lome slidegitaar en subtiele jazzy drums. Het bijzondere aan de band is dat deze vanavond volledig Nederlands is: BJ Baartmans, Ruben Klavers en Sjoerd van Bommel. Alle drie hebben zij hun sporen in de rock- en bluesmuziek verdiend en ze begeleiden Pearcy perfect vanavond.  Een mooi optreden, dat wel heel erg in dezelfde sfeer blijft hangen. Gelukkig is het een sfeer waar je helemaal in kunt meeleven.

Even oversteken naar Cloud Nine en daar staat Jon Cleary klaar met zijn trio. De oorspronkelijk Engelse toetsenist en sessiemuzikant (niet de minste: Eric Clapton, Bonnie Raitt, Taj Mahal en Dr. John) leeft inmiddels zo lang in New Orleans dat de typische NOLA Rhythm’n Blues & Funk volledig in zijn bloed zit. Voor zijn album Go Go Juice ontving hij dit jaar een Grammy in de categorie “Best Regional Roots Album”. Volkomen begrijpelijk, als we af gaan op de show van vanavond. Zijn backingband The Absolute Monster Gentlemen is helaas niet op volle oorlogssterkte, door het ontbreken van een gitarist en eventuele blazers. Dit betekent extra hard werken voor bassist Cornell C. Williams en drummer A.J. Hall; een taak die ze waarschijnlijk met de ogen dicht nog zouden kunnen vervullen. Met het grootste gemak worden langgerekte instrumentale jams ingezet en improvisaties gestart en gestopt. Een drumsolootje, knalharde bas en een wilde pianosolo. Daartegenover staan gladde soulcovers, zoals bijvoorbeeld Sam Cookes Soothe Me, dat het trio in harmonie zingt. New Orleans traditionals en eigen nummers worden in één grote blender gegooid. Jon Cleary bouwt gewoon een feestje. Jammer dat het maar enkele mensen aanzet tot dansen, maar het is niet anders.

Aan al het moois komt een eind. Voor Written in Music was het tijd om naar huis te gaan. Hierdoor moesten we de Southern Gothic rock van Slim Cessna’s Auto Club en de energieke rock en soul van Revel in Dimes missen. Helaas. Een klein verbeterpuntje ligt bij de aankondigers die wel vol enthousiasme waren, maar hun informatie niet altijd op orde hadden. Een klein minpuntje voor een uitermate ontspannen en muzikaal goed festival.