×

Concert

26 juni 2017

Regen of zonneschijn: Pedro Pico Pop straalt

Geschreven door:

We waren er weer een keer, Pedro Pico Pop.

Pedro Pico Pop heeft niet, zoals een Pinkpop of Lowlands, een vaste uitvalsbasis. Written In Music maakte het festival twee keer eerder mee. Beide keren vond het plaats op het fabrieksterrein van MBI Raalte en daarom voelde dat voor ons als het terrein voor Pedro Pico Pop. Een paar jaar geleden moest de organisatie wegens herbestemming van het de voormalige betonfabriek weer een nieuwe locatie zoeken.

Het nieuwe terrein, Arkelstein, mist de rauwheid van het fabriekscomplex. De optredens vinden niet plaats in oude bunkers, maar op podia met tentzeilen erboven. Aan de houten bankjes met geknutselde grote plastic ‘bladeren’ erboven en andere frutsels, zoals een flamingo-race en een levend bordspel, zien we dat we toch echt op Pedro Pico Pop zijn.

Jammer dat het weer niet heel erg meewerkt, maar zolang het niet met bakken uit de hemel komt, gaan wij de dag met een zonnig optimisme tegemoet.

We zijn lekker op tijd, merkt ook zangeres Nanne van der Linden van Jagd op. Met haar asblonde haar, knalrode lippen en donkerblauw jurkje trekt ze al de meeste aandacht van het publiek naar zich toe, maar als ze haar strot optrekt, verbleekt de rest van de band, die tamelijk timide oogt. De muziek die de groep produceert, is gelukkig bovengemiddeld. We noemen het dancepunk want dat is het. Het vuige punkrandje aan Nanne’s stem en uitstraling maakt Jagd tot een genot. De band doet geen concessies: het rood aangelopen gezicht van de furieuze zangeres aan het einde spreekt boekdelen. “Bedankt dat jullie zijn blijven staan in de regen.” Graag gedaan hoor!

Jagd op Pedro Pico Pop 2017

Jagd op Pedro Pico Pop 2017 © Marjolein Rietveld

We zijn wakker en helemaal klaar voor Tricklebolt, een band uit de regio. De band opent met een bekend klinkende gitaarriff, maar het blijkt een eigen nummer. We betrappen ze meer op het bijna naadloos kopiëren van overbekende hardrockriffs, maar dat geeft totaal niet. Want wát een uitstraling hebben deze jonge gasten. Rock ’n roll stroomt door hun aderen en dat voel en zie je aan alles. Alle bewegingen kloppen zonder dat het overkomt als een slappe persiflage en de nummers zijn gewoon zoals je ze van een band als deze wilt horen. Erg prettig optreden dat ons de miezerwolken van Raalte even heel erg laat vergeten.

Tricklebolt op Pedro Pico Pop 2017

Tricklebolt op Pedro Pico Pop 2017 © Marjolein Rietveld

We gaan door met snoeiharde rock ’n roll en wel in de vorm van Death Alley. Het voortbestaan van deze band stond heel even op losse schroeven toen de bassist een paar maanden geleden vertrok. De band is echter weer alive and well aan de clowneske glimlach van zanger Douwe Truijens te zien. Over zijn ontblote torso draagt hij alleen een leren gilletje en zijn bijzondere dansjes zijn al een attractie op zich. Het publiek kent genoeg liefhebbers (meer dan 15.000 likes op Facebook) maar op Pedro Pico Pop moet de boel nog wat worden opgewarmd. Als dat na een paar nummers zover is, kan de lach niet meer van band en publiek af.

Death Alley op Pedro Pico Pop 2017

Death Alley op Pedro Pico Pop 2017 © Marjolein Rietveld

We gaan ook even kijken wat Lookapony doet. De discrepantie tussen bandnaam en banduitstraling kan bijna niet groter. Lookapony klinkt vrolijk en frivool, de band is alles behalve dat. Het hele orkest is geheel in het zwart gestoken en heeft een uitstraling van een zak aardappels. De ontvangst is dan ook zeer lauwtjes, ondanks de heen en weer hopsende bassist, die in ieder geval daarmee nog wat punten scoort.

Mexican Surf is een bandje dat nog maar kortgeleden om de hoek kwam kijken en in het schattige golfplaten hutje getiteld Batzz Rock ’n Roll Stage hun manische pretpunk het publiek in mag slingeren. De leipe blik van zanger Jules Trum is nog het minst eng. Wanneer hij inloopt op willekeurige mensen in het publiek terwijl hij door ze heen kijkt, krijg je toch een beetje de kriebels. Hij laat zich ook een keer vallen en schreeuwen doet hij de hele tijd. Het publiek joelt uitbundig dus de band doet iets goed.

Mexican Surf op Pedro Pico Pop 2017

Mexican Surf op Pedro Pico Pop 2017 © Marjolein Rietveld

We onderbreken het bizarre schouwspel voor Mister And Mississippi. 2.0. Ja, want de band heeft met het nieuwe album Mirage een nieuwe sound. Geen verstilde folkliedjes meer, nee, de inspiratiebronnen zijn nu naar eigen zeggen onder meer The Cure en Tame Impala. De basgitaar en synthesizers hebben een prominente rol ingenomen. Zangeres Maxime Barlag heeft tevens haar hoed afgedaan en draagt een tweedelig mosterdgeel pak. Ze kondigt het nummer Wolfpack aan als een lied dat gaat over Trump en andere “corporate motherfuckers” (hierin hoor je inderdaad duidelijk een passage die Tame Impala bedacht zou kunnen hebben) en op het einde zien we haar en de rest van de band zowaar headbangen! Wie had dat ooit gedacht van Mister And Mississippi. De band lijkt tevreden met de ruigere sound en het publiek aan het applaus te horen ook.

Mister And Mississippi op Pedro Pico Pop 2017

Mister And Mississippi op Pedro Pico Pop 2017 © Marjolein Rietveld

De zanger van de driekoppige band RUV lult over wakker worden in een tentje. Duidelijk niet op de hoogte van de duur van het festival, maar ach. Het klinkt allemaal best prima wat de band doet en zanger/bassist Jeroen Nielen heeft een prettige stem, maar de bluesrock met punkrand blaast ons nog niet omver.

Tijd voor het Zwolse bluesrockduo Money and the Man, dat op de Rock ’n Roll Stage mag spelen. Zanger Henk Wesselink weet het podium en gras goed te benutten en drummer Ymte Koekkoek draagt nog steeds dezelfde foute zonnebril als eerder op de dag bij Tricklebolt, waarin hij ook de drumstokken hanteert. Wesselink, in bezit van een grote bos krullen die alle kanten op zwiept tijdens zijn acties, straalt van oor tot oor als hij de luide applausjes tussen de nummers door in ontvangst neemt. “Wat zijn jullie een leuk publiek, dankjewel!” Money and the Man is ook een hele leuke band, dan krijg je dat.

Money And The Man op Pedro Pico Pop 2017 © Marjolein Rietveld

Money And The Man op Pedro Pico Pop 2017 © Marjolein Rietveld

We pikken ook nog even een laatste stukje van The Hot Sprockets mee. Het feest van deze Ierse band is al in volle gang. Bandleden gaan gekleed in hippiebloesjes en kekke hoedjes en zonnebrillen toppen de look af. De muziek is al even zonnig en dat lichtvoetige is wel even fijn.

St. Tropez – voor wie het nog steeds niet weten; dat is de reïncarnatie van Go Back To The Zoo – begint met spelen en dan barst de hemel open. De mascottes van dj De Rooie Jager, die het publiek bij Batzz Rock ’n Roll stage tussen de nummers door vermaken, zijn voor de gezelligheid naar het hoofdpodium gekomen om band en publiek af te leiden. De twee schaars geklede ‘dames’ hadden dit beter bij een hardrockband als Death Alley of zo kunnen doen, want St. Tropez doet het prima alleen. De garagepunk combineert blijkbaar geweldig met regen, want tegen het einde ontstaat een moshpit. Het grasveld wordt nog net geen modderpoel en zanger en bassist Lars Kroon bedankt de losgeslagen mensen: “jullie zijn een tof publiek en een tof festival”. Eens en eens.

St. Tropez op Pedro Pico Pop 2017 © Marjolein Rietveld

St. Tropez op Pedro Pico Pop 2017 © Marjolein Rietveld

Zo’n moshpit krijgt ook Indian Askin, maar dan pas echt bij het allerlaatste nummer, het nog steeds niet kapot gespeelde Answer. De set begint kalm, zowel muzikaal, met enkele nieuwe nummers, als in het publiek. In het middenstuk horen we hoe de liedjes van debuut Sea Of Ethanol knetterhard worden geragd en het liedje Island wordt uitgesponnen in een psychedelische jam. Springen en klappen doen naarmate de set vordert steeds meer natgeregende mensen en op het einde dan de apotheose met die knoeperd van een hit. En toch: de band lacht en dolt met elkaar, maar aan de gezichten is de vermoeidheid af te lezen.

Indian Askin op Pedro Pico Pop 2017

Indian Askin op Pedro Pico Pop 2017 © Marjolein Rietveld

Matthew Logan Vasquez is helemaal vanuit Texas belandt in Raalte, of all places. De zanger speelt vlak voor The Animals op het naastgelegen podium. Vasquez, die met zijn stem en donkere haar en blauwe ogen vaag doet denken aan Waylon, komt vanaf de eerste seconde over alsof hij er weinig zin in heeft en ook het publiek staat er wat weifelachtig bij. De muziek die hij met zijn bassist en drummer produceert is prima in orde, maar er mist iets. Het blijkt naakte huid te zijn, want als hij zijn bovenlijf halverwege zijn set ontdoet van zijn kleding, beginnen mensen dansjes te doen. Matthew strooit ook met odes, waaronder één voor Lemmy van Motörhead – het doet de nuchtere festivalbezoeker niet zoveel – en sluit af met Black Sabbath-cover War Pigs. Heel cliché maar ach. Toch niet helemaal mislukt.

En dan, om negen uur in de grijsblauwe avondlucht: The Animals. Ja, echt. Ook al is alleen drummer John Steel echt van The Animals. Hij heeft het naamrecht in handen. De oude heer zegt energie te krijgen van het spelen met de band en dus zal hij waarschijnlijk een keer van zijn drumkrukje vallen en met drumstokken nog in zijn handen sterven. Hij krijgt de eer de grootste hit van de band, House Of The Rising Sun uit 1964 zelf aan te kondigen. Vertederend, de 76-jarige drummer zo te zien. Het doorweekte publiek, dat uit opvallend veel jongelui bestaat, beantwoord met warm gejoel en applaus en zingt het lied, dat uiteraard fungeert als afsluiter, gewillig mee. Naast deze horen we meer moois: I’m Crying, Don’t Let Me Be Misunderstood en Night And Day, van oorsprong een Ray Charles nummer, worden hard meegezongen. Eric Burdon en Alan Price ontbreken dan misschien, hun vervangers doen het zeer verdienstelijk.

The Animals op Pedro Pico Pop 2017 © Marjolein Rietveld

The Animals op Pedro Pico Pop 2017 © Marjolein Rietveld

Mozes And The Firstborn opent de set met het aanstekelijke Peter Jr. van het debuutalbum (2013) waarna al snel I Got Skills van datzelfde debuut volgt. Zanger Melle Dielesen maakt zoals gebruikelijk gebruik van niet gebruikelijke delen van het podium en hij sleept zich op zijn knieën vooruit. Een bezoeker met baard en hoed schenkt de band wat biertjes en het goede humeur van de band wordt er alleen nog maar stralender op. We worden zelfs getrakteerd op een volledig nieuw nummer. Maar ook ingetogener materiaal als Crawl (2016) houdt mensen, die deels woordelijk meezingen, op hun plek gekluisterd. Drummer Raven Aartsen zwiept zijn haren als vanouds door de lucht en bassist Corto Blommaert stuitert op afwisselend de ene en andere voet. Dan neemt de band wat gas terug met recenter werk, om af te sluiten met Gimme Some. We zijn apetrots op deze garagerockhelden uit Eindhoven, die op standje messcherp staan.

De avond is nu echt gevallen en in het donker is Call It Off de eerste band die op hetzelfde podium als The Animals mag aantreden. De pop-punk van de Eindhovenaren is springerig, lichtvoetig en met een hoog meezinggehalte. Als je ervan houdt. Want dat is het met een specifiek genre als pop-punk: je zweert erbij en steekt je handen meebrullend in de lucht of je staat er schaapachtig naar te koekeloeren. Voor ons geldt eerder het tweede, net als voor twee derde van het veld.

Het Belgische Fleddy Melculy lijkt in weinig op Queen. Kei-Harde Metal Met Een Bassdrum Die Klinkt Als Een Mitrailleur, dat is Fleddy Melculy. Bassist en gitarist hebben een masker à la Slipknot/Pussy Riot over hun hoofd getrokken en het geheel oogt en klinkt niet minder dan agressief. Maar alles met een hele dikke vette knipoog natuurlijk. Beste nummer: Ik Haat Jazz. De moshpit komt natuurlijk snel en houdt aan tot het bittere einde.

Fleddy Melculy op Pedro Pico Pop 2017

Fleddy Melculy op Pedro Pico Pop 2017

Het was niet het prettigste festivalweertje, maar tot onweer is het gelukkig niet gekomen. Toch sluiten we ermee af, want Donnerwetter staat als allerlaatste geprogrammeerd. Zanger Rocco Ostermann en zijn vrienden staan voor een tamelijk kaalgeslagen veld, wat waarschijnlijk ook te maken heeft met laatste treinen die gehaald moeten worden. De mensen die er zijn lijken maar ten dele te worden gepakt door de soms bizarre dansdeuntjes van het viertal. De benen zijn moe en de hoofden wazig en vol van alle indrukken. Toch zien we diezelfde hoofden veelal meedeinen en zelfs mensen dánsen op de klanken die vanaf het podium klinken. Een fijne afsluiter die uitnodigt nog even wakker te blijven en te mijmeren over een fan-tas-tische dag, terwijl je van je laatste biertje nipt.

Donnerwetter op Pedro Pico Pop 2017 © Marjolein Rietveld

Donnerwetter op Pedro Pico Pop 2017 © Marjolein Rietveld

Pedro Pico Pop is dertien jaar na de eerste editie nog steeds gedurfd en heel erg genieten, zelfs met grauwgrijs nat weer.

Alle foto’s door Marjolein Rietveld: