×

Concert

25 februari 2018

Prince tribute vaart eigen koers

Geschreven door: Edgar Kruize

Tribute avonden zijn een industrie op zich. Er blijkt een nog immer groeiende markt voor optredens die in het teken staan van óf artiesten die niet meer optreden, dan wel artiesten die nog maar zelden langskomen. Zo touren momenteel diverse Pink Floyd tributes door het land, zowel The Bossband als Tim Akkerman (voorheen Di-rect) doen Bruce Springsteen tributes, The Dutch Eagles trekken volle zalen, Erwin Nyhoff en Marcel de Groot blazen het werk van Dire Straits nieuw leven in, The Analogues grossieren in bijna autistisch te noemen Beatles-perfectie en Her Majesty heeft voor een opleving van het CSNY-oeuvre gezorgd.

Sinds Prince’ overlijden zijn er ook diverse tributes ontstaan. Zijn voormalige bands The Revolution en de New Power Generation zijn ‘officieel’ (lees: met goedkeuring van de erven) op pad en wereldwijd zijn er ook diverse bands die met look-alikes op de planken staan. In Nederland zijn ook enkele tribute acts ontstaan. Van The Prince Tribute Band is afgelopen week de theatertournee in première gegaan die hen de komende maanden nog door Nederland voert. De vraag bij optredens als deze (zowel in het geval Prince als bij de Analogues en Bossbands van deze wereld) is altijd hoe je als toeschouwer om moet gaan met het enorme aura (of is het een donkere schaduw?) van de artiest die centraal staat. Ga je erheen om die betreffende artiest te ervaren, kom je veelal van een koude kermis thuis. Maar je gaat tegelijk ook omdat juist die muziek je aantrekt.

Breedte
The Prince Tribute Band, een collectief onder muzikale leiding van singer-songwriter/ gitarist Jessy Hay (Ruth Jacott, Big Black & Beautiful) en toetsenist Anan den Boer (Kane, Alain Clark) en met David Dam en Kris Rietveld op vocalen, kiest ervoor om niet de artiest zelf te willen kopiëren. De nadruk wordt gelegd op diens muzikaliteit en de breedte van zijn oeuvre, in een show die visueel relatief sober is. Een dappere keuze, die tijdens de show in de schouwburg van Almere, waar WrittenInMusic de show bijwoont, her en der lijkt te botsen met de verwachtingen van het publiek. Dat lijkt er vooral te zijn voor hits als Raspberry Beret, Little Red Corvette, Let’s Go Crazy en 1999 (die natuurlijk ook gewoon gespeeld worden) terwijl de band juist als het of wat meer de diepte in gaat, dan wel een eigen koers vaart, muzikaal interessant wordt.

Puntje van de stoel
In het eerste deel van de set zit een aantal van dat soort momenten. Het van origine wat lijzige Cream wordt in de uitvoering door Jessy Hay veel meer de vuige rocker die onder de aalgladde productie van het origineel verborgen zat. The Beautiful Ones blijft dicht bij de originele versie en vindt daarin zijn kracht. De ijzige synthpartij is door Prince zelf in 1985 bij het oud vuil gezet. Het nummer zelf aanvankelijk ook, maar werd op verzoek van fans teruggehaald. Zonder die synths werd het nummer live echter nooit meer wat het kon zijn. Anan den Boer brengt ‘m terug en Kris Rietvelt verliest zichzelf al zingend en krijsend volledig in de finale ervan. Je zit als toeschouwer op het puntje van je stoel. Als publieksfavoriet Kiss wordt ingezet veert het publiek op. Hier zijn ze voor gekomen. De uitvoering is strak, maar niet rigide. David Dam ontpopt zich als publieksmenner en laat de band onderwijl ook segmenten Earth, Wind & Fire en James Brown door het nummer heen gooien. Dit is een Kiss zoals Prince het nooit gespeeld zou hebben. Maar tegelijk ook een versie die voortborduurt op zijn gedachtengoed.

Niet strak in de leer
Na de pauze valt de keuze voor nummers als het funky Musicology (met in de tekst de verwijzing naar eerder gespeelde Earth Wind & Fire en James Brown) en vooral het ronkend uitgevoerd Why You Wanna Treat Me So Bad? op. Die laatste wordt aangekondigd als zijnde van Prince’ debuut. Klopt niet helemaal (album nummer twee) maar de uitvoering vlamt en is een smaakmaker voor de liefhebbers. Dat geldt ook voor een langgerekt D.M.S.R., dat nergens lijkt op hoe Prince het zelf live bracht en waarin deze band vooral zijn eigen gezicht laat zien. Controversy kent op die manier een heel ‘eigen’ middensegment met trombonesolo. Ook niet bepaald hoe Prince het zelf ooit gedaan heeft. Dit zijn de momenten die het meest onderscheidend zijn. Niet strak in de leer, wel zoekend naar de muzikale uitdaging. Onderwijl gaat het publiek overigens vooral los op de grote hits, die vrijwel allemaal in de set zijn verwerkt. Die worden niet allemaal even vlekkeloos (of spannend) uitgevoerd, zeker in de teksten zitten regelmatig wat foutjes. Maar dat valt vrijwel niemand op. De euforie viert zeker tijdens de tweede set hoogtij in de zaal. Een stemmig Purple Rain en het emotionele Sometimes It Snows In April sluiten de set enigszins in mineur af, waarna 1999 vrijwel iedereen (de zaal staat van voor tot achter te dansen) met een opgetogen gevoel de nacht in stuurt.

Gemis
Als gezegd, het al dan niet genieten van een avond als deze valt en staat met de instelling die je hebt. Verwacht je de ‘Prince ervaring’, dan ga je teleurgesteld zijn. Die krijg je niet. Tegelijk krijg je die ook niet bij de ‘officiële’ bands, zoals de New Power Generation vorig jaar op North Sea Jazz liet zien. Het ontbreken van die ene cruciale schakel (die voorgoed verdwenen is) maakt dat alles anders is geworden. Voor velen die een optreden van de New Power Generation bijwonen, geldt dan ook dat ze die Prince-ervaring überhaupt niet meer verwachten. Zo zou je ook The Prince Tribute band moeten ondergaan. Gewoon acht man die bevlogen het gedachtegoed van Prince in ere houden: ‘real music by real musicians’. En in alle eerlijkheid, dat doen ze bij tijd en wijle beter dan Prince’ voormalige bandmaatjes vorig jaar op North Sea Jazz. De muziek staat centraal, zonder poespas. Die aanpak accentueert vooral hoe vreselijk goed het materiaal nog altijd is en laat het besef groeien hoe vreselijk lastig het is om dat goed te brengen. Het bijwonen van een optreden van The Prince Tribute Band maakt vooral dat de waardering voor Prince als muzikant en live-performer groeit. Het zag er bij hem altijd zó makkelijk uit. Het gemis van zo’n talent wordt door The Prince Tribute Band ook geaccentueerd, dat is inherent aan het in de arena stappen waarin ze nu opereren en doet weinig af aan hun eigen optreden. Sterker nog, het toont alleen maar hoe goed en op hoog niveau ze musiceren. Dit is verreweg een van de betere tributes die je momenteel in de theaters treft. Als muziekliefhebber ga je tijdens een optreden dus ook gewoon een pretentieloze en heel leuke avond hebben, die strak gemusiceerd en af en toe ineens volledig raak is.