Het Leidse festival Peel Slowly And See vierde afgelopen zaterdag haar vijfde editie. Vorig jaar verruilde de organisatie het Imperiumtheater tijdelijk voor poppodium Qbus in Leiden (recensie). En hoewel er niet echt wat mis was met Qbus als festivallocatie, is het ontzettend fijn dat het karakteristieke festival dit jaar weer bij het sfeervolle, knusse Imperium kon plaatsvinden. Deze locatie zit Peel Slowly And See als gegoten.

Jara Holdert kreeg de eer de vijfde editie te openen. Deze singer-songwriter uit Den Haag bracht eerder haar EP Sky Collector uit en werkt momenteel aan haar debuutalbum. Live is ze betoverend. Met haar sterke teksten en overduidelijke zangtalent (loepzuiver en een geheel eigen geluid) hing het publiek gedurende het gehele optreden aan haar lippen. Jara bracht ons indiepop waar ik duidelijke invloeden van Jeff Buckley in terug kon horen. Het was een intiem en eerlijk optreden op het behaagelijke Ans Altingplein buiten het Imperiumtheater.

Ondertussen wachtte Maarten Vos ons binnen op met een donker theaterpodium vol draden, electronica, een rookmachine, wat bladmuziek, een gitaar en een cello. Wat je dan krijgt? Een verpletterend optreden van twee getalenteerde muzikanten. Maarten Vos had speciaal voor deze gelegenheid gitarist Angelo Boltini meegenomen. Een succesvolle combinatie, zo het bleek. Maarten Vos is overduidelijk klassiek geschoold maar schuwt tegelijkertijd het digitale tijdperk niet. Sterker nog, hij weet met passie en virtuositeit de twee te vermengen tot een originele en gedurfde mix. Modern-klassieke electro. Verfrissend. Erg tof om hiermee kennis te mogen maken.

Peel Slowly And See biedt veel diversiteit in haar programmering, zonder daarbij het totaalplaatje uit het oog te verliezen. En zo ging buiten het Utrechtse My Blue Van van start. Pure bluesrock die teruggaat naar de kern van het genre. Wat een stem heeft zanger Bas Beenackers: verleidelijk en vol. De band heeft al heel wat prijzen in de wacht gesleept en heeft inmiddels twee albums uitgebracht: As Colours Change (2013) en Hush (2015). Go check it out!

Terwijl Anne Soldaat zich binnen in stilte voorbereidde om het festival in sfeer af te sluiten, kregen we buiten nog even een oppeper van Mustangs. Ja, zonder ‘The’. De Haagse jonge honden maken plezier tijdens hun optreden, heel veel plezier. En wat is er heerlijker dan te worden aangestoken door ongebreideld enthousiasme? We waanden ons in de jaren zestig en als je denkt dat die jonkies daar nooit pap van kunnen hebben gegeten, dan heb je het mooi mis. Het was een feest (der herkenning).

Anne Soldaat was de veteraan van de avond. De Nederlandse gitarist/zanger/songwriter kennen we natuurlijk van de band Daryll-Ann. Waar Jelle Paulusma tijdens de derde editie van Peel Slowly And See de harten van het publiek veroverde, kreeg ditmaal Anne Soldaat de zaal stil. Hij straalt rust uit op het podium en probeert tussen het spelen van zijn nummers door het publiek nog wat mee te geven over zijn leven en muziek. Drie solo-albums (waaronder Anne Soldaat uit 2012 en het begin dit jaar verschenen Talks Little, Kills Many) heeft hij op zijn naam staan en met zijn sterke songs, soms lief, soms lef, soms gitaarwondertjes, is hij bovenal heel erg echt en zichzelf.

Er werd nog wat nagekletst in de bar met op de achtergrond de deuntjes van de dj’s en daarna was Peel Slowly And See 5 alweer tot een succesvol einde gekomen. De avond was in no-time omgevlogen en het Imperiumtheater sloot haar deuren en het festival weer in haar armen. Welkom thuis.