×

Concert

01 juli 2014

Pedro Pico Pop 2014: ongedwongen en rauw feestje

Geschreven door:

Down The Rabbit Hole, Awakenings, Festival Mundial, Parkpop, Graspop… Het was een druk festivalweekend. Maar wat meer mensen zouden moeten weten is dat er een prachtig feestje op een verlaten fabrieksterrein in het Overijsselse Raalte werd gevierd. Al sinds 2004, eerst een paar jaar in een jongerencentrum, toen op een achterterrein van de plaatselijke voetbalclub, daarna eenmalig in een leegstaand schoolgebouw en sinds 2009 op een verlaten betonfabrieksterrein.

Die locatie geeft het festival een fijn rauwe sfeer, nog voordat er überhaupt een noot gespeeld is. Daar komt nog de kleurrijke en maffe aankleding door de organisatie bij. Een oranje eland (?) van papier-maché, een houten bouwwerk waarvan we niet weten wat het voorstelt (de organisatie waarschijnlijk zelf ook niet), een schattig met Indische kleden bedekt hutje waarin je jezelf kunt laten portretteren, een koe met driehoekig hoofd en nog meer ongein. Er staat een ballonnenblazer met ietwat overgewicht bij de ingang om iedere festivalganger te voorzien van een ballon en feesthoedje, want het is Pedro’s tiende verjaardag.

De indeling van het terrein en de locatie van de podia wisselt trouwens ieder jaar. Waar er vorig jaar nog een tamelijk grote feesttent stond waar bands als Jaya The Cat, Handsome Poets, Knarsetand en John Coffey stonden, is er dit jaar voor gekozen van het ‘hoofdpodium’ een openluchtpodium te maken, waar louter rappers en deejays optreden. Dit podium opent pas om 17 uur in de namiddag wegens de ombouw na Experience Outdoor, een festival dat een dag ervoor op hetzelfde terrein plaatsvond.

Het gezelligst is het echter op en tussen podium Fabriek en de tegenover gelegen Rock ’n Roll Stage en Bunker, twee podia in kleinere fabrieksruimtes, waarvan de tweede de kleinste is en de meest harde, vuige bands herbergt. Bezoekers met gevoelige oortjes hoeven hun geluk dus niet in de Bunker te zoeken. De Fabriek is eigenlijk het echte hoofdpodium, met acts als Stefany June, Moss en Afterpartees. Op de overige podia staan vooral regionale bands.

Opstartfase

We starten de dag op een nogal leeg terrein met The Tiger Love Machine uit Zwolle. De ‘grunge cowboys’, zoals de niet al te jonge heren zichzelf noemen, spelen uitstekende muziek die soms laveert tussen Flogging Molly en Madness. De rock ’n roll look van zanger/gitarist ‘The Kiddo’ (vraag ons niet naar zijn echte naam), is compleet dankzij zijn zebragitaar en zijn op de knieën capriolen. Aan het einde proberen twee dames de nieuwe vinylplaten van de heren te slijten, maar er lijkt weinig animo voor te zijn.

In de bunker speelt deze vroege middag Midnight Motel. Waar The Tiger Love Machine al op het randje zat, komen bij deze Hengelose band alle rock ’n roll clichés samen. De muziek is zoals de bandnaam en het uiterlijk van de bandleden doet vermoeden: melodische langharige 80’s rock met weinig ruimte voor originaliteit. Zelfs het bandlogo (naakte dame met sigaret in de hand) past er naadloos bij. Dat neemt niet weg dat de band strak speelt en er plezier in lijkt te hebben.

We gaan door. Naar Tricklebolt en The Muncks. Het eerste bandje is nog jong en ondanks de Hammond orgel is het geen spektakel om naar de jongens te kijken. Ook The Muncks bestaat uit (in ieder geval op het oog) piepjonge bandleden. Familie en vrienden lijken het grootste deel van het publiek te vormen van deze nog geen jaar geleden opgerichte funkband. Zanger/gitarist Ritske van der Heide heeft zijn best gedaan op zijn haar (glanzende vetkuif) en kleding (paarse stropdas!) en het klinkt allemaal niet verkeerd, echter de onervarenheid van de bandleden is hoor- en zichtbaar. Maar: geef deze jongens tijd om te groeien en er kunnen mooie dingen gebeuren.

The Muncks

The Muncks

We besluiten onze oordoppen wat verder in de oren te duwen en gaan na wat aarzelen de Bunker in, waar Dead Man’s Silhouette het cement uit de voegen schreeuwt. De bandnaam klinkt niet gezellig en het is maar goed dat de metalcoreband ons daarmee gelijk een waarschuwing afgeeft: het gaat hard. “Wat is het heet hier”, verzucht een zwetende ‘zanger’. We verlaten met een dof gevoel in de oren de Bunker, het laatste nummer achter ons latend.

Even een kijkje nemen bij Stefany June. De van oorsprong Duitse studeerde muziek in Enschede en heeft nu haar eerste langspeler uit, geproduceerd met hulp van crowdfunding. June speelt volledig ongevaarlijke, vrolijke popmuziek, zij het met een echte band, die haar al jaren begeleid. Het publiek begint los te komen en er wordt goed meegeklapt. Zowel June’s stem als de muziek doen wat denken aan Deense act The Asteroids Galaxy Tour, maar dat lijkt ons niet de minste naam om mee vergeleken te worden.

Stefany June

Stefany June

We pakken een heerlijk biertje uit plastic en wandelen op ons gemakje naar Vultures, waar het publiek zojuist goed reageert op een strakke cover van The Beatles. Komatsu tikt ernaast af in de Bunker en de stugge stonerrock van de band uit Eindhoven komt jammer genoeg niet lekker binnen. Magnetic Spacemen dan. Deze garagerockband heeft het publiek volledig mee. Ook deze heren zijn nog jong, maar het geheel klinkt en oogt professioneel en de band lijkt bovendien goed op elkaar ingespeeld. Ook is de humor aanwezig: een poppenhoofd staat uitgestald op de basdrum.

Iets meer schwung

Bands kijken en bier drinken maakt hongerig. We sjokken naar de hotdogkraam. De toch al grijze lucht laat nu zijn eerste regendruppels naar beneden vallen. Schuilen doen we in de Bunker, waar Striking Justice flink aan het raggen is. “Het is druk, waarschijnlijk omdat het slecht weer is, maar toch bedankt!” roept de band. Zelfspot is nooit weg maar de meesten blijken toch echt vooral voor de band binnen te zijn. Een fan gaat in een reling hangen en de muzikanten benutten niet alleen het podium, maar spelen ook lekker tussen de fans. We krijgen spontaan een John Coffey déjà vu. We kopen friet en gaan snel kijken bij Broken Brass Ensemble, een act van totaal andere orde. Het is feest in de tent. Strandballen gaan door de lucht en uitgedeelde roltoeters bewijzen hun nut.

Broken Brass Ensemble

Broken Brass Ensemble

Texas Radio mag iets na achten de oude rocktijden in de Fabriek, die goed volstaat, doen herleven. De psychedelische rockband met hippie bandleden maakt enorm lekkere muziek met invloeden van bands als Deep Purple en The Doors. De bevlogen toetsenist blijkt ook een potje trompet te spelen. Het is te horen dat dit niet het eerste optreden is. De band stond dan ook al op festivals als Zwarte Cross en Oerol en mocht support acts verzorgen van Rival Sons en Automatic Sam. Wij voorzien een nog mooiere toekomst voor Texas Radio.

Lekker los

Terwijl rapper Fresku de mensen bij het buitenpodium vermaakt, checken wij Baby Face Nelson, behalve de bijnaam van een Amerikaanse gangster een Utrechtse band met een bandlogo à la Jack Daniels. Muziek? Rammelende countryrock die valt te genieten met inderdaad zo’n whisky in de handen. Een biertje blijkt ook prima, zo is ook te merken aan het steeds meer aangeschoten publiek. Stokken met knuffels, ballonnen, kunstbloemen en ander speelgoed zwiepen door de krappe ruimte en mensen dansen alsof ze in hun eigen woonkamer staan. De zanger doet er een schepje bovenop: “Het volgende nummer gaat over buitenechtelijke seks. Neem nog een slokje, het is een dansnummer.”

Om toch alles even gehoord te hebben, verhuizen we naar de Fabriek om te luisteren naar een uiterst vermakelijke (want: veel oude nummers) van het Amsterdamse Moss, die net als het festival een feestje kan vieren, want de band viert dit jaar ook zijn tiende verjaardag. Zanger/gitarist Marien Dorleijn en co hebben slimme popliedjes in hun nog jonge oeuvre die in je hoofd blijven hangen. De volle Fabriek geniet zichtbaar van de warme podiumlampen en hits als I Apologise (Dear Simon), I Like The Chemistry en nieuwe She’s Got A Secret. Even helemaal wegtrippen.

Moss

Moss

Het einde van het festival begint te naderen. We slaan Afterpartees over en besluiten meer rammelrock te beluisteren in de vorm van Small Time Crooks. De rockabillytonen van de ruige bebaarde kerels vallen in goede aard en de meneer met wasbord met erop een hotelbel blijkt een verrassend lekker ritme uit het knutselwerk te krijgen. De contrabas is versierd met wastafelzeefjes, maar jammer genoeg staat het geluid van het instrument niet lekker afgesteld, wat de muziekbeleving niet ten goede komt.

Small Time Crooks

Small Time Crooks

Terwijl extravagante deejay en zijn dansers en danseressen (de ballonnenman staat er ook weer) Monsieur Plastique het grote plein opperbest vermaakt, maken wij ons op voor een paar minuten Raketkanon. Dit Belgische kwartet maakt een verwoestende combi tussen stoner, sludge, doom en metal en het klinkt als een klok. De misvormde vocalen klinken angstaanjagend goed en de band speelt alsof hij bezeten is. Sommigen zijn gekomen om even helemaal kapot te gaan en een jongen zwaait iets te ruig met zijn armen, zodat omstanders hun neuzen en gebit in de gaten moeten houden. Raketkanon’s logo is een groot hart met erin de medeklinkers van de bandnaam. Beter kunnen wij onze liefde voor deze geweldenaren niet verbeelden.

Toen was de energie op. Wat ons betreft tot PPP 2015!

De foto’s (door Linda Wispels):