Paul McCartney verpulvert Ziggo Dome
Natuurlijk zijn die haren geverfd. Natuurlijk is hij tientallen jaren terug nóg actiever geweest op het podium. Paul McCartney wordt deze maand 73. Hij dartelt als een jonge god op de planken. Bierbuikje dan, misschien? Nee hoor. Afgetraind. De invloedrijkste artiest uit de muziekgeschiedenis verkeert misschien wel in de vorm van zijn leven.
Die eeuwige jeugd. Dat jongensachtige. Je kunt je nauwelijks voorstellen dat ook Paul McCartney ooit zal overlijden. Toch? Nou, misschien over een jaar of 50? Want als je op die leeftijd nog dermate fris oogt, je je stem nog zo formidabel onder controle hebt, dan ga je zonder twijfel richting de 120.
Smetteloos witte blouse, zwarte pantalon en leren schoenen met een klein hakje. Gesoigneerder kom je ze niet vaak tegen op de wereldwijde podia. Ook niet in de Ziggo Dome. De hoofdstedelijke popzaal, die uitpuilt met hartstochtelijk juichende fans. Van tieners tot zeventigers. Boudewijn de Groot is er ook.
Via diverse spiekbriefjes spreekt McCartney zijn gehoor geregeld toe in het Nederlands. ‘Blij hier te zijn.’ Dat klinkt vertederend. Hij informeert waar we vandaan komen. Zo’n tien procent blijkt uit Amsterdam zelf te komen, een flink gedeelte uit het buitenland en de rest elders uit Nederland. De interactie met het publiek is er eigenlijk continu. Een Georgisch stel mag zelfs het podium opkomen en een Japanse wordt ten huwelijk gevraagd door haar aanstaande. ‘On your knees, boy..’. Het tekent het speelse karakter van de avond, die van voor naar achter om van te watertanden is. Ondanks het feit dat het geluid oorverdovend hard is afgesteld. We blijven sowieso wel bij de les, Sir Paul..
Bij het icoon dat nogal wat songs opdraagt aan deze en gene. Zoals aan zijn huidige vrouw Nancy, voor wie het in 2012 verschenen My Valentine werd geschreven. McCartneys stem heeft in de loop der jaren aan ontroering gewonnen. Je proeft de oprechtheid nog sterker.
Er is ook ruimte voor vreemde eenden in het repertoire van Macca, zoals het in 1980 opgenomen, vrijwel elektronische Temporary Secretary, visueel ondersteund met flitsende beelden op een immens filmscherm. Die visuals geven extra cachet aan de avond. Tijdens dat soort nummers heb je al helemaal niet de indruk dat er een man op het podium beweegt die de 73 bijna aantikt.
De ietwat toegenomen ontroering in McCartneys stem zorgt ervoor dat je het maar lastig droog houdt tijdens het intro van het meeslepende The Long And Winding Road, afkomstig van Let It Be (1970).
Het leeuwendeel van de songs die McCartney afvuurt op de zaal is repertoire van The Beatles. Hij spoort zijn publiek aan hard te juichen voor zijn vriend John Lennon, dat dat zich niet tweemaal laat zeggen en prachtig, uit het niets, Lennons Give Peace A Chance inzet. Je ziet dat McCartney er van smult. Hij pakt de gitaar erbij en ondersteunt de track muzikaal. Zo’n heerlijke, onbevangen avond is het. Het een-tweetje tussen zaal en artiest wordt gevolgd door de hommage aan Lennon, Here Today, waarin Paul het gesprek aanknoopt met zijn vermoorde vriend. ‘Didn’t understand a thing, but we could always sing.’ Wat een ontroering.
Ook George Harrison krijgt van de zaal de honneurs die hem zo toekomen. Something wordt ingezet door McCartney, solo op ukelele. Gaandeweg het Harrison-nummer, van Abbey Road (’69) valt de rest van de band in. Het formidabele, ultramuzikale gezelschap met wie McCartney inmiddels langer samen is dan met Wings en Beatles. Multi-instrumentalisten, die stuk voor stuk ook nog eens over geweldige (tweede) stemmen beschikken; Paul Wickens, Rusty Anderson, Brian Ray en Abe Laboriel Jr.
De imponerende lasershow en meesterlijke visuals die gedurende het concert voor extra slagroom op de taart zorgen, in combinatie met het tijdens het volmaakte Blackbird plots opstijgende voorste gedeelte van het podium (foto) maken je er extra van bewust dat Paul McCartney domweg nog immer state of the art is.
Een song als Back In The U.S.S.R. (’68) is nog zo urgent, krachtig en tijdloos dat de rillingen je bijna over het lijf lopen. Het speelplezier knalt bovendien van het podium. McCartney vertelt over 2003, toen ze op het Rode Plein speelden. Na afloop ontmoette hij Poetin en zijn gevolg. De Russische minister van defensie stapte op ‘m af: ‘De eerste single die ik ooit kocht, was Love Me Do.’ Ook Poetin blijkt groot fan te zijn. ‘Echt waar hè’, lacht Macca.
Live And Let Die wordt extra kracht bijgezet door een knallende en vernietigende vuurwerkshow, waaraan zowel Rammstein als AC/DC zich geen buil zouden hebben gevallen. De kruitdampen zijn een halfuur later nog te ruiken in de zaal. McCartney verontschuldigt zich, lachend, voor al dat geweld.
Tijdens Hey Jude en Helter Skelter gaat het dak er definitief af. Tijdens de eerste toegift wordt gezwaaid met zowel de Union Jack als de Nederlandse vlag. Het levert schitterende plaatjes op.
Ook Yesterday komt in een van de toegiften voorbij. McCartney op zijn breekbaarst, achter de piano.
Uiteindelijk blaast hij dan de aftocht, vangt nog een richting podium geworpen knuffel op, en stapt na een bijna drie uur durende show onder de douche. Een show die zo magistraal in elkaar zit, dat je soms bijna te maken denkt te hebben met buitenaardse krachten. Verpulverend optreden.