×

Concert

26 augustus 2019

Once In A Blue Moon 2019 – God damn’ right, it was a beautiful day…

Geschreven door:

“God damn’ right, it’s a beautiful day”, zong Mark Oliver Everett… nee hij schreeuwde het uit eigenlijk, om een uur of tien ‘s avonds, voordat hij met een prachtige versie van Brian Wilsons Love And Mercy zijn set afsloot. Everett is beter bekend als E, frontman van Eels. Ze spelen Mr. E’s Beautiful Blues ongeveer altijd, maar zelden sloegen ze zo de spijker op zijn kop. Want godsamme, wat was het inderdaad een mooie dag, en wat is Once In A Blue Moon een mooie toevoeging aan Nederlands weidse festivallandschap.

De eerste editie, vorig jaar, kende een droomlineup. Onder andere Drive-by Truckers, David Crosby en Seasick Steve stonden toen op de poster. Het bezoekersaantal zal wat tegengevallen zijn, maar het was een groot genoeg succes voor een vervolg. Dus was er afgelopen zaterdag 24 augustus voor de tweede keer een “full day of the best americana, country, folk, blues & roots rock music” in het Amsterdamse Bos. Het was opnieuw niet uitverkocht, maar wel al wat drukker (6500 man). Het was wederom een groot succes.

Eels was er dus. En Courtney Barnett. Inderdaad, echte puristen zijn het niet, de boekers van OIABM. Want je moet flink wat fantasie gebruiken om deze headliners van vandaag in de americana-hoek te plaatsen. Om nog maar te zwijgen over Michelle David & The Gospel Sessions, midden op de dag. Maar wat was haar optreden een welkome afwisseling, tussen toch hoofdzakelijk degelijke-mannen-met-gitaren door. Het was soul, gospel, funk, en vooral was het feest. Alles behalve alle genres die genoemd werden in de aankondiging op de website, zeg maar. Maar zelfs de meest verstokte roots-liefhebbers konden hun benen niet stilhouden, bij dit onverwachte feestje, op het warmste moment van de dag nog wel.

waterboys
Als grote naam, naast Eels en Barnett, noteerden we Duff McKagan, die vorig jaar nog gewoon met Guns N’ Roses in het Goffertpark stond te bassen, en nu op eigen houtje de blues speelde, geassisteerd door Shooter Jennings. En dan waren er nog The Waterboys. Vooraf ben je dan een beetje bang dat je een uur lang staat te wachten op die ene grote hit, maar al snel bleek die angst totaal ongegrond. Sterker nog, The Whole Of The Moon klonk een beetje vlakjes vergeleken met de rest van de set. De innemende uitstraling van leadzanger Mike Scott, de vrolijkheid van de twee voorgrondzangeressen, de interactie met de toetsenist, de verbeten kop van de drummer. Oude mannen, vrienden hoop ik dan, die al jaren samen spelen, en dat het dan geen vergane glorie blijkt te zijn… Ik zeg niet dat het allemaal even briljant was, maar een genot om naar te kijken was het zeker wel.

Aan het begin van de middag stond Gregory Alan Isakov op de Blue Moon Stage, de grootste van twee tenten waarin om en om werd opgetreden. Hij zorgde voor een vroeg hoogtepunt van deze festivaldag. Een behoorlijk ingetogen optreden, zweverig als Radiohead soms, met een prominente rol voor violist Jeb Bows. Qua temperatuur was het in de tent eigenlijk niet uit te houden, dus zou het logisch zijn geweest om buiten de tent een stukje schaduw te zoeken en daar te gaan luisteren (waar je ook zat of liep op het festivalterrein, de muziek was overal goed te horen). Maar we wilden helemaal niet weg. Isakov zoog ons even in zijn wereld, en dat het zweet van onze rug gutste namen we op de koop toe.

Meteen daarna speelde Ruston Kelly op de Sugar Mountain Stage, de kleinere tent dus. Meer americana dan dit werd het vandaag niet. Hij speelde een meeslepende cover van Teenage Dirtbag, van Wheatus. Ja, echt… Het prachtige Mockingbird dat direct daarna volgde, leverde kippenvel op. Meer Ryan Adams dan dat werd het vandaag niet. Dus dacht ik even aan Ryan, en hoe het nu toch met hem zou gaan… Kelly is getrouwd met Kacey Musgraves. Hij was de inspiratie voor haar album Golden Hour, dat zo’n belachelijk groot succes werd vorig jaar. Zij heeft hém de kracht gegeven van de drugs af te blijven (zijn meest recente album Dying Star gaat hierover). Als ze samen een kind krijgen, dan ga ik zijn of haar cd’s kopen.

Zou Eels op dezelfde voet verder gaan als vorig jaar, toen ik ze in TivoliVredenburg zag? Dan was ik wel benieuwd hoe hun performance zou landen, hier. Qua baardgroei zag ik op zich wel een match tussen de artiest en zijn publiek, maar of deze versie van Eels goed zou vallen vanavond… Antwoord 1: Ja, hij ging op dezelfde voet verder. Met dezelfde kleren ook trouwens. Dus ze denderden weer door een set van vrijwel alleen maar punkrockachtige nummers, slechts onderbroken door kreten als “Jesus Christ, we fuckin’ rock!”. Novocaine For The Soul is in de nieuwe stonerrock-versie compleet onherkenbaar, en I Like Birds lijkt al hélemaal in niets meer op de schattige albumversie. Ziedende gitaren, er zat weer geen rem op. Antwoord 2: Het landde goed.

whatsapp-image-2019-08-25-at-01-22-56
Bij een eerste ontmoeting met E, en zijn vrienden Big Al, Little Joe, en The Chet, duurt het ongetwijfeld een paar liedjes om te acclimatiseren, en de humor op waarde te schatten of in elk geval de onschuld ervan in te zien. Maar als dat eenmaal lukt, dan zit er weinig anders op dan deze over the top rock-‘n-roll-show met een grote glimlach te ondergaan. Met wat verstilde momenten – inmiddels zijn ze wel heel erg spaarzaam geworden – als hoogtepunten tussendoor. Want hoe fijn ik het ook vind dat E lekker in zijn vel zit, en continu van die gekke dansjes maakt, stiekem vind ik hem toch echt op zijn best als hij jammert dat hij op gaat houden net te doen alsof hij haar hart niet gebroken heeft. Wat is I’m Going To Stop Pretending That I Didn’t Break Your Heart toch een weergaloos nummer.

Tegelijkertijd met elk optreden in de kleinere tent, speelde er een band op het nog kleinere en o zo sfeervolle buitenpodium. Bij de wijnbar, waar je wijn, en bier ook, gewoon uit glas kon drinken. Na Eels was het dus nog één keer kiezen. Het speet me zeer de Australische indierock van Courtney Barnett te moeten missen. Maar ik koos voor de Nederlandse countryrock van Next Of Kin, een samenwerking tussen DeWolff en Dawn Brothers, aangevuld met enkele andere talenten in dat genre (Tim Knol was er vanavond helaas niet bij). Het werd een bescheiden muzikaal feestje (alhoewel, kun je van bescheiden spreken als er meer dan 15 man op het podium staan?). Zoveel muzikaliteit zal zich niet vaak op zo weinig vierkante meter hebben bevonden.

Zo was het vandaag bij vlagen hartverwarmend. De vonken sprongen er misschien iets te weinig van af, maar hoe kon dat ook anders in deze warmte. De datum van de volgende editie werd aan het eind van de avond door spreekstalmeester Leo Blokhuis bekendgemaakt. Wij hebben hem al met potlood bij 29 augustus 2020 in onze agenda opgeschreven. Benieuwd welke zijwegen Once In A Blue Moon dan besluit in te slaan.

whatsapp-image-2019-08-25-at-01-21-59