Noam Vazana straalt in Lux met haar trio
Heerlijk. Een avond met muziek van Noam Vazana in het vooruitzicht. De zangeres had met debuut Daily Sketch en tweede album Love Migration en haar heel eigen stijl de liefhebbers al overtuigd. Met haar recente album Andalusian Brew dook ze in het verleden van haar familie, ook haar eigen verleden en bracht ze muziek in het Ladino, zoals de uit Spanje ontvluchte Joden deze meenamen naar onder meer Marokko. Meer over de totstandkoming van dat album lees je hier. Op 25 april stond ze in Lux in Nijmegen. Met twee zeer bedreven begeleiders, Frank Ong-Alok op gitaar en bas en Victor Navarro Garcia op percussie wist Noam het publiek voor zich te winnen. Ze opende met het fraaie en vurig gezongen Adio Querida; subtiele percussie met warme gitaarklanken maakten er een bijzonder sfeervol nummer van. Daarna bracht ze Durme Durme, waar ze bij de aankondiging aangaf dat veel van de liedjes van de avond terug gingen naar de tijd waarin ze opgroeide en waarin haar grootmoeder liedjes voor haar zong. Haar grootmoeder noemde haar vroeger Nani, “Kleintje”, en als eerbetoon aan haar heeft Noam haar laatste album ook onder die naam uitgebracht.
Durme Durme bracht ze aanvankelijk heel klein en subtiel. Gitaar en percussie subtiel ondersteunend aan de zanglijnen, naar het einde toe ging het nummer over naar een zeer fraai jazzy outro. En slechts twee nummers onderweg liet Noam met haar trio al horen hoe divers in aanpak en uitvoering ze konden klinken. Waar de albumversie werd opgeluisterd met fluiten, liet het trio hier horen hoe expressief het nummer ook kan zijn in handen van slechts drie mensen. Na het jazzy outro waarin het trio de muziek liet bruisten, lieten ze het daarna weer lieflijk en zacht landen. Mooi. Heel mooi.
Van Love Migration kwam daarna het schitterende Urban Sketch waarbij Noam plaatsnam achter de vleugel en Frank Ong-Alok switchte van gitaar naar bas; iets dat hij met gemak verder op in de set ook nog regelmatig deed. Puncha Puncha was weer een liedje in het Ladino, zoals Noam omschreef, Spaans Jiddisch, een liedje over de doorns van rozen en hoe die kunnen prikken, natuurlijk, zoals meer liedjes ook over liefde, dood en eten. De stem van Noam samen met de warme klanken van de gitaar. Met de triestheid die net als in dit nummer ook zo herkenbaar is in de fado; mooi hoe herkenbaar triestheid internationaal ook kan zijn. Zeer fraai én hoe mooi kwam de combinatie van stem en gitaar tot zijn recht.
Daarna volgde het openingsnummer van het album, Los Guisados De La Berenjena, een nummer over zeven manieren om aubergine klaar te maken, maar ook over een dronken oom en wijn. En met die wijn die alle eten beter nog laat smaken. De muzikanten steeds volkomen in dienst van de muziek terwijl ze tegelijk hun eigen expressie in de muziek egden. In dit buitengewoon expressieve nummer werd dat geïllustreerd door de percussie die Victor vormgaf door enkel handgeklap. Een erg mooie en zeer passende invulling bij het nummer.
Boi (Come With Me) was op Love Migration een rustpunt. Ook in deze set overtuigde het met een mooie melancholische ondertoon; een bijna Russische klank. Naast de vleugel speelde Noam hier ook de trombone. En beide instrumenten tegelijk ook. Wat Noam hier met haar trio liet horen, was zowel vocaal als instrumentaal erg aansprekend. Tijd om terug te gaan naar het Ladino repertoire met het fraaie Morenika. Een nummer dat Noam het gevoel gaf dat het over haar ging. Ze hoorde het bij haar eerste bezoek aan Marokko. Ook hier heel subtiele percussie naast de gitaar. ‘Gewoon’ voortgebracht met de handen. Was het album al fraai opgenomen, het trio verdiende alle lof voor de live arrangementen. En voor de sterke uitvoering van alle nummers.
Inténtalo Encontrar handelde over de zoektocht naar liefde die uiteindelijk gewoon thuis te vinden blijkt te zijn. Bij Noam spatte in alle eerdere nummers al de beleving en bezieling van haar optreden al af. Bij dit nummer kon ze er zowaar nog een schepje boven op doen. Aan het einde van het nummer liet ze andermaal horen hoe lenig ze mer haar stem kan omgaan. Was dat al een fraai nummer, Cuando El Rey Nimrod met zijn Arabische klanken was een volgende sterke uitvoering van het trio. Zeer mooi uitgevoerd en met zijn heerlijke ritmes daarbij ook nog eens uiterst dansbaar.
Afwisseling bleek eens te meer troef toen ze daarna Calling From Syria, van haar debuut inzette. Een bijzonder nummer waarin Noam een duet tussen de trombone en vleugel aanging en daarnaast heerlijk hoe ze haar vocale lenigheid hier liet horen. Het publiek mocht vervolgens meezingen met een zeer ontspannen jazzy bewerking van Fragile. Hoewel de eigen nummers van Noam meer dan voldoende zeggingskracht hebben, paste deze cover prima in de avond. Noam genoot zichtbaar van het meedoen van het publiek. Het nummer werd prachtig ondersteund door percussie met brushes. In If You Love Me van Love Migration liet Noam andermaal horen hoe zeer ze bedreven is in het gebruik van haar stem; vocale acrobatiek heerlijk natuurlijk gebracht. Zichtbaar genieten was het voor zowel zangeres als voor publiek. Daarna bracht ze een prachtige uitvoering van Mercedes Sosa’s Gracias A La Vida.
La Comida La Mañana liet nog een keer de diversiteit van de muziek, van haar stem en van de instrumentalisten horen. Een fraaie percussiesolo en publieksparticipatie maakten het nummer af. Irme Quiero, een nummer dat handelt over de eerste keer Jerusalem willen bezoeken, vertaalde Noam naar haar eigen situatie; Jerusalem is immers haar geboorteplaats. Het verlangen, de gretigheid om met een tour te starten, noemde ze vergelijkbaar met de gretigheid om de eerste keer de heilige stad te bezoeken. Het nummer werd dan ook met de nodige gretigheid gebracht.
Live Love van Love Migration deed het publiek nog een keer breed meezingen. Een feelgood nummer dat Noam ook nog een keer de trombone ter hand liet nemen. Een slotakkoord bijna. De avond werd echter definitief besloten met Personality, in 2012 hit van de week bij Radio 2, met daarin tips voor de singles in de zaal sloot de set af. Een mooie avond waarin Noam liet horen dat ze met haar stem een bijzondere reikwijdte heeft, dat haar muziek, zowel van de eerste twee albums als van het actuele album staat als een huis én dat ze met Frank en Victor als begeleiders een ijzersterk trio vormt. Dit avondje Noam in de oudste stad van het land was een avondje ronduit genieten. Op 2 juli kun je Noam gaan beluisteren op het Roots Festival in Amsterdam, op 7 juli in het Bimhuis, ook Amsterdam, op 8 september op het Pasfestival in Maastricht, 28 en 29 september op Sacred Songs in Amsterdam, 6 oktober bij Merk Az in Utrecht, 2 november in de schouwburg in Hengelo, 9 november Grounds in Rotterdam, 10 november Korzo in Den Haag, 17 november Sacred Songs in Den Haag en op 1 december bij Paradox in Tilburg. Warm aanbevolen.
Foto’s: Asaf Lewkowitz (1,2,3,4,6), Avé (5)