Eric Corton (3FM) houdt van harde gitaarmuziek. Hij wilde bands die hij tof vindt een podium bieden. Zo ontstond Cortonville; Shelter For The Talented. De allereerste Cortonville Presents… vond afgelopen zondagmiddag en –avond plaats in Hedon en het Popfrontcafé in Zwolle. Een verslag van een mooie brakke rockende zondag.

De zon schijnt aangenaam op mijn suffe kop als ik rond half drie richting Hedon loop. De organisatie heeft heuse festivalhekken rondom de popzaal geplaatst en wat zie ik wanneer ik de bewakers voorbij ben? Een frietkraam! Dat treft, want mijn maag is op twee koekjes na nog leeg. Geen tijd voor ontbijt. Al moet ik nog even wachten, want de eerste (eigenlijk tweede, Blind Rose gemist) band is al begonnen.

Paceshifters

In Hedon staat Paceshifters: een trio uit Wijhe, een plaatsje vlak onder Zwolle. De rock ’n roll band werd in 2008 opgericht door broers Paul (zang/bas) en Seb Dokman (zang/gitaar) en drummer Koen Klarenbeek. De zaal en het balkon staan aardig vol en dat op een vroege zondagochtend, als ik in de termen van Mister Corton himself mag spreken. Goed, laten we niet vergeten dat een kaartje voor in totaal acht bands maar zes euro kost. Nu de muziek: daar is eigenlijk weinig op aan te merken. Het rockt, het is strak, de broertjes schreeuwen hun tere nog-geen-baard-in-de-keel-longetjes kapot en het publiek vindt het leuk. Paceshifters zijn dan ook geen beginners: ze hebben al twee albums uit, speelden met onder andere Drive Like Maria (ook op Cortonville), Therapy?, Triggerfinger, Seether en Peter Pan Speedrock. En dat terwijl de bandleden krap twintig zijn. Petje af voor Paceshifters, het eerste optreden is geslaagd.

https://www.youtube.com/watch?v=2muxcMiUBPQ

Omdat bier op een zo goed als nuchtere maag niet lekker voelt, besluit ik snel een patat speciaal naar binnen te werken. ‘Manfriet’ is nog klantloos, dus ik kan gelukkig snel eten. Door naar Eisenhower.

Eisenhower

In de zogenaamde ‘Demo Dock’, oftewel het Popfrontcafé, aangrenzend aan Hedon, speelt de Groningse band Eisenhower. De bandleden zien er niet gestyled en opgedoft uit maar komen gewoon op met rood petje (gitarist) en ongewassen krullen (drummer). De zanger heeft de vreemde gewoonte tijdens het zingen van de rootsrocknummers zijn armen over elkaar te doen, maar op zich speelt de band gewoon lekkere muziek. “Zijn er bluesliefhebbers in de zaal?”, vraagt de gitarist. Nadat enkele mensen bevestigend roepen, speelt Eisenhower hun “interpretatie van blues”. Het heeft inderdaad iets van blues. Een geschikte band op zich voor dit café, voor cafés überhaupt, maar ondanks dat de albumrelease enkele dagen ervoor op poppodium Vera plaatsvond, zie ik de band niet zo snel grotere zalen vullen. Het is niet presidentieel genoeg.

Teruglopend richting Hedon en om me heen kijkend valt op dat het merendeel van het publiek zich tot de vijfentwintig plussers mag rekenen. Een betrekkelijk ‘oud’ publiek dus, de echte jonkies zijn in de minderheid. Ook valt op dat er veel mensen van buiten Zwolle speciaal naar Hedon zijn afgereisd, blijkt aan gesprekken die ik her en der opvang.

The Van Jets

Eisenhower blijkt niet de enige vreemde eet in de bijt. De Belgische The Van Jets maken een combinatie tussen rock ’n roll, garagerock en stevige pop. Dat feit op zich is niet zo vreemd, wel de apenpakjes van de bandleden. Zanger en gitarist Johannes Verschaeve draagt een knalrode broek en witte kisten en rode oogschaduw en is daarmee een soort 2012-versie van David Bowie, bassist/toetsenist Frederik Tampere draagt een blauw-rood-witte sjerp, en bassist Frederik Tampere lijkt weggelopen uit een oude speelfilm met z’n tweedelige pak en hoed van tweed stof. De muziek is zeker smakelijk, maar sommige nummers zijn eentonig, waardoor de energiemeter bij mij maar ook in de zaal halverwege het optreden daalt. Daar kan een afdaling van Verschaeve’s hand in zijn rode broek geen verschil in maken. Gelukkig maakt de band het op het eind weer goed en speelt het heerlijke rock die in je hoofd blijft hangen. Het publiek klapt terecht hard.

The Fudge

Alweer bijna etenstijd, te zien aan een drukker bezochte frietkraam, maar ik hou nog even vol omdat ik benieuwd ben naar The Fudge. Eén keer eerder gezien en album gehoord maar vergeten loop ik een aardig vol Popfront in. De band vraagt of het publiek meer naar voren komt zodat er wat bij kan maar dat gebeurt niet echt. Ik blijf achterin staan en merk dat het niet veel met me doet. Het rockt wel en het is zeker weten origineel. De elektronische metal die op het debuutalbum Morning Comes Again met raggende snelheid uit de speakers blies leverde de band beste successen op, maar vanmiddag, in deze setting, komt het niet over. Misschien is het de trek. Of dat de toetsenist uit de band is verdwenen. Who knows.

Voordat ik doorsprint naar Drive Like Maria nog even snel een frikandelletje naar binnen werken. Hoopte ik, helaas staat er nu wél een hongerige rij op hamburgers en friet te wachten. Gelukkig kan ik nog een deel van Drive Like Maria meepakken.

Drive Like Maria

De Nederlands-Belgische Drive Like Maria behoeft geen introductie: in 2009 maakte het toen trio furore met debuutalbum Elmwood, een ruig rockalbum met stonerinvloeden. Het bracht hen zelfs naar de voorprogramma’s van ZZTop en AC/DC. Hits als I’m On A Train en Talk To Me worden vanavond door het nu kwartet heerlijk strak en hard gespeeld en afgewisseld met nieuw materiaal, dat niet minder lekker klinkt live. Hoogtepunt van het optreden is de minutenlange jamuitvoering van Black Horses, één van de hardste tracks van het nieuwe album.

Gitariste Nitzan Hoffmann introduceert Janneke Nijhuijs van The Deaf, die later die avond met haar eigen band zal spelen. Zij mag meezingen met Howl, origineel ingezongen door Laura Chedraoui van Intergalactic Lovers. De band neemt het nummer telkens op met andere gastzangeressen (Eefje de Visser zal bijvoorbeeld ook nog een versie inzingen) en vervolgens zijn alle opnames tegen betaling oftewel donatie van vijf euro te downloaden voor de borstkankerorganisatie Keep the Breast Foundation.

Het publiek is helaas op kroegniveau aan het kletsen, waarschijnlijk over hoe brak ze wel niet zijn en over hoeveel bier ze de afgelopen nacht ophadden, maakt ook niet uit waarover, maar het is op z’n minst licht storend bij stukken waarin de bands iets gas terug nemen. Zo ook bij het nummer On The Road, van de nieuwe cd van Drive Like Maria, dat volledig akoestisch is. Dat buiten beschouwing gelaten is dit misschien wel het beste optreden van de dag.

Na het optreden heeft Eric Corton een verzoekje: “Willen jullie vóórdat jullie doorgaan naar John Coffey – die nú gaat spelen – hiernaast aan de bar je e-mailadres achterlaten en daarmee je stem geven zodat we Cortonville vaker kunnen organiseren?”

Dat wil ik wel, maar ik wil ook graag John Coffey zien. Dus linea recta naar Popfront, waar de besnorde heren tijdens de Popronde ook stonden.

John Coffey

John Coffey begint eindelijk, na bijna elf jaar, in de algemene bekendheid te geraken. Het nieuwste album Bright Companions was een ambitieus project (de band reisde af naar Zweden om te werken met topproducer Pelle Gunnerfeldt) maar zorgde al voor een legendarisch harde minuut bij De Wereld Draait Door en een steeds groter wordende fanbase. Ook in Zwolle neemt de band geen seconde gas terug. Er ontstaat zelfs een kleine pit en ik signaleer een jongen in John Coffey shirt. Na showtijd worden de bandleden door meerdere mensen gecomplimenteerd en cd’s gesigneerd. Kortom: een band om in de gaten te houden.

The Deaf

Dan afsluiter van deze heerlijke zondag: The Deaf. Ook een band die eigenlijk geen duwtje van Corton in de rug meer nodig heeft. Spike en zijn makkers Miss Fuss, Magere Mau en Kit Carrera hebben met album Toot, Whistle, Plunk, Boom! al op zo’n beetje alle grote en kleine podia en festivals gestaan en mochten zelfs spelen op het South By South West festival in Texas. Spike kondigt een nieuw nummer aan dat op de volgende plaat zal verschijnen en wat blijkt: geen stijlverandering, hooguit nóg harder en nóg wilder zal deze nieuwe cd klinken. Hij grapt ook meteen dat dit optreden hun laatste van de tour is en misschien wel de laatste ooit, maar dat neemt het publiek met een korreltje zout, want er wordt hooguit om gegniffeld. Remco Prins van Burma Shave wordt nog het podium op gehaald tijdens Live Forever om mee te doen op de mondharmonica en Spike vindt dat het publiek wel wat meer mag dansen: “Het volgende liedje is een publieksparticipatienummer.” Dat de mensen in de zaal nou eenmaal niet zo hyperactief zijn als hijzelf, blijkt ‘ie niet te snappen. Dat de mensen in de zaal het heus wel heel erg leuk vinden blijkt aan het grote applaus aan het eind.

De eerste editie van Cortonville Presents… is meer dan geslaagd en ik hoop dan ook dat veel mensen wél de tijd hebben genomen om hun steun voor het initiatief te betuigen. Want het is zeker voor veel herhalingen vatbaar.