Muziek is een niet te stoppen liefde bij DeWolff
Setlist
- Easy Money
- Sugar Moon
- Medicine
- What’s The Measure Of A Man
- Satilla No. 3
- Black Cat Woman
- Tired Of Loving You
- Baby’s Got A Temper
- Stand Up Tall
- Don’t You Go Up The Sky
- Love Dimension
Zondagavond, kwart over acht. De popzaal van de Apeldoornse Gigant staat vol. Het einde van het weekend nadert en eindelijk komen ze: de jongemannen van DeWolff. Niemand lijkt het risico te willen nemen ook maar een seconde van de uiterst succesvolle bluesrockband te missen. Sterker, over een kwartier speelt eerst nog Storksky. Dit rockduo hoeft niet, zoals voorprogramma’s vaak, te smeken of mensen dichterbij komen.
Storksky
Storksky is een rockduo dat ontstond aan de Tilburgse rockacademie en haalt hoorbaar inspiratie uit bands als Muse en Queens of the Stone Age. Vergelijkingen met Royal Blood zijn ook niet ver weg. De band van zanger/gitarist Michiel Claessen speelde dit jaar (toen nog met drummer Roy Moonen) als winnaar van de bandcompetitie Nu of Nooit op Pinkpop, Zwarte Cross nodigde de band uit en de Popronde gunde de band ook speeltijd.
Moonen werd tussendoor vervangen door Paceshifters’ drummer Jesper Albers. Naast voorprogramma’s voor onder meer Drive Like Maria en Band Of Skulls dit najaar speelde Storksky dit weekend drie shows voor DeWolff.
En zoals we al zeiden: aan publiek nu al geen gebrek. Claessen en Albers krijgen met hun loeiharde en strakke set niet alleen alle aandacht, ook gaan steeds meer gezichten op standje verliefd. De logge rifs komen vlekkeloos uit de verf en Jesper’s volume en precisie mogen een aanwinst worden genoemd. Zijn drumsolo tegen het einde doet mensen joelen en de manier waarop de gitaar langzaamaan terug in het nummer vloeit, is hemels. Jammer is dat Claessen zichtbaar schuw achter zijn microfoon staat. In de begintijd van de band droeg hij een kraaienmasker, nu verstopt hij zijn gezicht half achter zijn lange haar. Als de laatste noot heeft geklonken, lijkt het applaus uit te nodigen tot meer van Storksky. Verlegenheid is onnodig.
DeWolff
Als veteranen wandelen de nog immer jonge muzikanten van DeWolff -onder begeleiding van eigen track Toux-Da-Loux (Roux-Ga-Roux, 2016)- het podium op. In de voorste regionen staan ineens opvallend veel opgewonden vrouwen. Iedereen joelt. Easy Money en Sugar Moon (2016) openen de set en al bij die tweede wordt er luidkeels meegezongen. Daarna brengt Medicine (Strange Fruits And Undiscovered Plants, 2009) een serene en wonderschone kalmte alvorens de dames vooraan weer wild met hun handen en haren zwaaien tijdens What’s The Measure Of A Man (2016), Satilla No. 3 (Grand Southern Electric, 2014) en Black Cat Woman (2016).
We weten het: muziek draait in eerste instantie om de oren, maar met hun blousejes, cowboylaarzen en met steentjes ingelegde jasjes en riemgespen inclusief lange ongekamde haren brengen zanger-gitarist Pablo van de Poel, drummer Luka van de Poel en orgelspeler Robin Piso het publiek al voor de eerste noot is gespeeld naar de tijd waar DeWolff grote vaatjes uit tapt. Neem daarbij natuurlijk het Hammondorgel en de immense baard van Piso en de fantastische belichting en DeWolff creëert voor een paar uurtjes een heuse commune. Eén waar het publiek telkens deel van uitmaakt.
De band concentreert zich in de set op het laatste en alweer vijfde album Roux-Ga-Roux. Een album dat een fijne mix is tussen het debuut Strange Fruits And Undiscovered Plants en het laatste, meer op Southern rock gestoelde Grand Southern Electric. Geen verrassing dus dat van die albums wel materiaal wordt gespeeld en de meer psychedelische Orchards/Lupine en DeWolff IV achterwege worden gelaten.
Tired Of Loving You (2016) wordt een bizarre trip die lang maar allesbehalve te lang duurt en met alle liefde dansen ook steeds meer meneren op afsluiters Stand Up Tall (2014) en Don’t You Go Up The Sky (2009). Als de band afloopt, houdt het applaus en gejoel aan tot de heren weer verschijnen.
Pablo herinnert ons er voor de toegift nog maar even aan; volgend jaar bestaat zijn band alweer tien jaar. DeWolff speelde op alle grote festivals en tourt steeds veelvuldiger in het buitenland, bracht vorig jaar een livealbum uit, opgenomen in een uitverkocht Paradiso, en neemt sinds een paar jaar volledig analoog op in de eigen Electrosaurus Southern Sound Studio’s in Utrecht. Daar hoort natuurlijk ook eigen label Electrosaurus Records bij.
Wat heb je als band van lang nog geen 30 dan nog te wensen? Een kalender, zo blijkt. Pablo showt een paar pagina’s waarop één of alle bandleden in foute onderbroek poseren op de witte stranden van Curaçao en de vrouwen gillen. Geinige frats waaruit blijkt dat de heren ook best van een lolletje houden. En vooral: zichzelf niet te serieus nemen.
Wat de band wel serieus neemt, is duidelijk. Als de band als allerlaatst Love Dimension (2016) inzet waarbij het publiek massaal meeklapt en zingt, voel je aan alles dat DeWolff maar één echte wens heeft. Muziek blijven maken. Daar zijn we blij toe.
Setlist
- Easy Money
- Sugar Moon
- Medicine
- What’s The Measure Of A Man
- Satilla No. 3
- Black Cat Woman
- Tired Of Loving You
- Baby’s Got A Temper
- Stand Up Tall
- Don’t You Go Up The Sky
- Love Dimension