Mogwai: mooi en meedogenloos

Nog geen twee weken geleden bracht Mogwai hun nieuwe album Rave Tapes uit en gisterenavond al waren ze live te zien en horen in Paradiso. De band is bezig met een omvangrijke tournee en doen o.a. Europa, Canada en de Verenigde staten aan. Rave Tapes is de achtste plaat van Mogwai en een mooie aanwinst in hun repertoire.

En fans heeft Mogwai. Een lange sliert concertgangers voor de deur van Paradiso verraadde gisterenavond direct de populariteit van deze post-rockband. Uitverkocht was het concert officieel niet, hoewel de intiem luisterende menigte binnen daar zeker anders over dacht. Je kon over de hoofden lopen. De sfeer was echter alles behalve benauwend, integendeel. Iedereen was hier met maar één doel: Mogwai. En dat is wel eens anders in Paradiso.

De Schotse post-rockers gingen rustig van start met een mix van oud en nieuw werk. De rookmachine draaide op volle toeren en het schaars belichte podium droeg bij aan de mystieke, relaxte sfeer. Langzaamaan bouwde Mogwai hun set zorgvuldig op, met op het podium een scala aan pedalen, effecten, percussie, keys, kabinetten en in de coulissen een indrukwekkende batterij gitaren. De albumcover van Rave Tapes was verwerkt in een interessante lichtconstructie, er liepen ervaren roadies rond; kortom de mannen van Mogwai zijn profs, nemen hun muziek én hun publiek heel serieus en laten liever niets over aan het toeval.

Serieuze muzikanten dus, die deze avond ogenschijnlijk grotendeels zonder emotie hun muziek ten gehore brachten. Post-rockers staan nou eenmaal niet bekend om hun podiumpresentatie (of hun zangtalenten, getuige het nummer Blues Hour dat ze wat mij betreft hadden mogen thuislaten). Mogwai straalt niet echt plezier uit op het podium. Verwacht geen showtje, ophitsende gebaren of kreten. Maar wat geeft het, als je overladen wordt door sublieme soundscapes, diepe baslijnen en geweldig opgebouwde climaxen. Ze komen op en doen hun ding. En ze doen dat vol overtuiging en met alle registers open.

Remurdered, toch wel het hitje van Rave Tapes te noemen, werd subliem uitgevoerd en het publiek genoot zienderogen. Vanaf het balkon kon je de massa ritmisch met hun hoofden zien knikken op de geweldige groove die Mogwai neerzette. Gehypnotiseerd en volledig meegesleept door de muziek. Rasti Rostelli kon er een puntje aan zuigen.

Na een klein uur spelen werd helaas het laatste nummer al aangekondigd en na een fijne encore beëindigde Mogwai hun optreden vrij abrupt en zonder poeha. Slechts anderhalf uur waren we van de planeet, maar daar kunnen we weer weken op teren.