Het nieuwe (nou ja, dat nieuwe is er ondertussen ook wel vanaf) Doornroosje vormt het ideale decor voor een concert van het Schotse Arab Strap duo. Op de ene kant uitkijkend op het verlaten treinstation, aan de andere kant lonkt het schimmige Kronenburgerpark. De uitgestrekte vluchtwegen en de duistere zelfkant van het Nijmeegse bestaan. Arab Strap verraste vorig jaar na een lange periode van vijftien jaar aan stilte met het ijzersterke As Days Get Dark waar deze thema’s overduidelijk op terug te vinden zijn.

Zoals ik het zelf al eerder in mijn recensie verwoordde, As Days Get Dark is een stadswandeling in de late avonduren. Langs knipperende bijna dovende neonlichten, slapende zwervers en de verse geur van drank, seks & drugs en de misselijkmakende gevolgen hiervan. Het is hun donkere visie op het leven, een hedendaagse elektronische triphop plaat die qua broeierigheid nog het beste met Mezzanine van Massive Attack te vergelijken is. Niet wetende dat ze een jaar later in een soortgelijke filmische omgeving een concert geven. Bijzonder trouwens dat ze tijdens hun wereldtour in Nederland alleen maar in deze stad te bezichtigen zijn.

Vandaag is Aidan Moffat de ceremoniemeester, de nachtburgemeester van Nijmegen. In die hoedanigheid betreedt hij ook het podium. Met zijn korte broek en kniebeschermers ziet hij er als een oudere thuisklusser uit, die net bij zijn bouwwerkzaamheden is weggeplukt. Toch is hij in alles vooral een zeer ontspannen goed functionerende frontman, die het publiek op amusante fragmentarische saaie jaren negentig anekdotes trakteert. Traumatische jaren die snel vergeten dienen te worden maar die wel de inspiratiebron voor het oude Arab Strap werk vormden. Een stroeve vastgelopen relatie levert met New Birds, Packs of Three en het heftige spoken word seks relaas Piglet genoeg frustrerend materiaal op om driemaal genoemd te worden. I don’t give a fuck about the past, Our glory days gone by

Het is niet voor niets dat openingstrack The Turning of Our Bones met deze woorden opent. Arab Strap revancheert zich sterk met As Days Get Dark, de tweede jeugd van de band is misschien zelfs beter dan het toch al niet misselijke eerdere werk. Ook staan ze vandaag twee keer stil bij het toch wel onverwachte overlijden van de drummende Low zangeres Mimi Parker. Doordat deze trieste mededeling met gejuich uit de zaal beantwoordt wordt, blijkt dat er toeschouwers zijn die een beroerde Engelse schoolachtergrond hebben, maar dat even terzijde.

Het is de avond van de subtiliteit, het spaarzaam meedrummen van Aidan Moffet en ook zeker het moment als hij met Malcolm Middleton samen tijdens de toegift het podium betreedt om met Packs of Three en The Shy Retirer af te sluiten. Het is tevens de avond van de harde, vaak dubbel ingezette luide gitaren. Fucking Little Bastards is een loeizware industrial noise mokertrack, waarmee ze die andere zonsverduisterende kant benadrukken. Het psychedelisch verhalende Girls of Summer heeft ook een heerlijk rockend verloop. Vervolgens grijpen ze met het eenzame Compersion, Pt. 1 en de smerige gore Kebabylon nachtpassie, de nog weerzinwekkende illustratieve Here Comes Comus! rocksong en het deprimerende persoonlijke Tears On Tour op het recente werk terug. Tussendoor onderbroken door het prima aanpassende New Birds van de beladen scheidingsplaat Philophobia.

Later komt de slopende achterbuurt romantiek van Fable of the Urban Fox nog voorbij. Een laatste toenadering voordat de nacht deze avond in een wurggreep omhelst. Het door buitensporige jankende gemarkeerde gitaaruithalen Don’t Ask Me to Dance kan je bijna een verlangend verslavend liefdesliedje noemen. Blackness is het stukje escapisme waarbij die trieste aanblik van het lege treinstation zich aandringt.

Gaan we in het begin nog rechtsaf richting het altijd in beweging zijnde Kronenburgerpark, nu pakken we de kortere weg richting de laatste nachtrit. Nog eventjes een vluchtig avontuurtje in een gehuurde hotelkamer van het aangrenzende Mercure Hotel, nog eventjes met het passionele Love Detective vreemd gaan. Morgen lacht het dagelijkse leven en de dagelijkse sleur ons weer toe. Na het gesproken opbouwende The First Big Weekend nemen de drie werklieden (drummer, gitarist en keyboardspeler/gitarist) in stilte afscheid van het publiek, waarna Aidan Moffat en Malcolm Middleton nog eenmaal samen de concertzaal betreden.

Bij Packs of Three ben je getuige van het ongemakkelijke verslag van wat er in alle treurnis in die hotelkamer afspeelt en met The Shy Retirer wijken we naar de club of discotheek uit, waarna hetzelfde riedeltje zich voor de komende concertreeksen herhaalt. Arab Strap, en dan vooral de charismatische Aidan Moffat zetten ons een topavond voor, gevuld met de nodige ongeriefelijke situatieschetsen en andere vuiligheid. En wat genieten we er toch met z’n allen weer heerlijk van. Dat het na afloop vanavond ook nog eens zwaar bewolkt en volle maan is, werkt alleen maar in het voordeel.