As Days Get Dark is een stadswandeling in de late avonduren. Langs knipperende bijna dovende neonlichten, slapende zwervers en de verse geur van drank, seks & drugs en de misselijkmakende gevolgen hiervan. Aidan Moffat loopt haastig door, kijkt niet achterom. I don’t give a fuck about the past our glory days gone by. Natuurlijk baalt hij hier gruwelijk van, en dat hoor je overduidelijk in The Turning of Our Bones terug. De poëtische nachtburgemeester heeft nog steeds die ondraaglijke pijn, en de romantische hunkering naar de zelfkant van het leven. Een leven wat voor Arab Strap begrippen vrijwel zestien jaar stil staat. Om er dan met een niks aan de hand houding in te stappen is onmogelijk.

Nog steeds is daar die neerslachtigheid, de onvrede, de literaire dichterlijke onmacht en alles wat daar enigszins dicht bij in de buurt komt. Aidan Moffat is in een oude verbitterende neurotische melancholische man veranderd, waarbij die nadruk vooral op het ouder worden ligt. Die andere eigenschappen zijn er altijd al geweest. Vocaal neigt het net wat meer naar de liefdevolle romanticus Matt Berninger, maar dan inclusief de nodige vloekpartijen. Ook de geest van de verleidende ladykiller Leonard Cohen is absoluut aanwezig. Na The Last Romance uit 2005 wordt er nu weer heerlijk vreemdgegaan, al is het wel met die vertrouwde partner van vroeger.

Die partner is nog steeds Malcolm Middleton, wiens muzikale omlijsting publiekelijk in The Turning of Our Bones met dance flirt en gestructureerd stevig gitaarwerk in Here Comes Comus! toelaat. Hierdoor rockt het met tijden net wat meer en zorgt het net voor dat tikkeltje extra schurende opwinding. De donkere zwartgallige The Turning of Our Bones postpunk wordt klinisch door eighties disco en blikkerige Oosterse ritmes gereanimeerd die tevens hun oorsprong in diezelfde periode hebben. Het volwassen verhalende Aidan Moffat stemgeluid heeft hierdoor dat unheimische gevoel van een voyeur die vanaf de zijkant als griezelige gluurder een observerende rol bezit. Zijn slepende praatzang heeft niet echt iets berustends, maar is eerder beangstigend. De vriendelijke vreemdeling die in vertrouwen genomen wordt, maar wiens bedoelingen het daglicht niet mogen aanschouwen. Precies, As Days Get Dark.

En toch zijn die beeldende barfly vocalen zo prachtig volgroeid, dat daarin zeker de kracht van de hernieuwde Arab Strap ligt. De treurnis openbaart zich in een stuk cineastische omlijsting, welke nog het beste bij elitaire filmhuizen onder te brengen valt. De schoonheid zit hem vooral in het overtuigende karakter waarmee ze die gekwelde zelfspot gebengen. Logisch dus dat er achter het kitscherige schilderij op de albumhoes een hedendaagse pornografische foto van goedkope seks verborgen zit. Zo serieus neemt het duo van Arab Strap zichzelf nou ook weer niet. Het geeft wel overduidelijk aan dat ze zichzelf niet ergens in een weggestopt hokje laten onderbrengen.

As Days Get Dark handelt over het leger van losers en outlaw, schimachtige figuren die zich overdag amper vertonen, of onzichtbaar aanwezig zijn. Hun koninkrijk is de onbetrouwbare nacht, de omgekeerde avondklok waarbij de wijzers in tegenovergestelde richting lopen. Kenmerkend in die schimmelige rottende suspensie ondergedoopt en door toevoeging van synths nog sterker tegen de duistere achterkamer new wave van de jaren tachtig leunend. Juist door die sterke vocale genadeslag vergeet je al snel dat het muzikaal ook dik in orde is. Op de hoek van de verlaten straat staat een jazzy trompettist, een strijkersensemble die lichtelijk aangeschoten het concertgebouw verlaat en multiculturele volksmuziek welke uit geopende ramen van flatgebouwen weerklinkt. Het perfecte decor voor deze onwaarschijnlijk goed geslaagde comeback.