An Evening With Mark Knopfler And Band maakt deel uit van Knopflers promotietournee van zijn zevende soloalbum Privateering, dat vorig jaar verscheen. Vanavond horen we de inmiddels 63-jarige frontman, nog altijd in shirt, open blouse en spijkerbroek in het uitverkochte Ziggo Dome.

Voordat we Mark Knopfler op het podium zien verschijnen, kondigt een gastheer hem luidkeels aan. Het resultaat: er klinkt oorverdovend gejuich vanuit een tot de nok gevulde Ziggo Dome, ook zorgen de flitsende lichten van honderdtal fototoestellen voor een adembenemende sterrenhemel. De ambiance binnen deze betonnen blokkendoos is binnen enkele seconden omgetoverd tot een huiskamerconcert.

We zien Knopfler koelbloedig en wuivend tegelijk het podium op wandelen alsof het zijn eigen woonkamer is. De openingstrack is What It Is (van Sailing To Philadelphia), geen verkeerde repertoirekeuze omdat Knopfler hier één van zijn bekendste solomomenten heeft. Een herkenningspunt voor het publiek, de sfeer is gemaakt.

Verder horen we opvolger Corned Beef City, een track van zijn soloalbum Privateering. Met een fuzzy intro wordt het nummer ingeleid, kort daarop volgend bespeelt Knopfler zijn Danelectro gitaar met een slide tot het einde. We horen de Schotse zanger zoals gewoonlijk op een pratende manier zingen, helaas kunnen we de teksten dan ook in de galmbak dat Ziggo Dome heet niet altijd even goed verstaan. Wat opvalt is dat het publiek zeer aandachtig naar het geheel luistert. Een aannemelijke verklaring is daarom ook dat de in overvloed aanwezige oudere koppels ongetwijfeld nummers van Knopfler bij hun allereerste ontmoeting hebben mogen ervaren. De performance van Knopfler en zijn kompanen verloopt vrijwel vlekkeloos. Het is een luisteravond.

Knopfler is vanavond geen prominent frontman of kapitein van het schip. Samen met zijn bandleden Glenn Worf (bas), John McCusker (viool), Michael McGoldrick (whistle, Uilleann pipes), Ian Thomas (drums), Jim Cox (toetsen, accordeon), Guy Fletcher (toetsen) en Richard Bennett (gitaar) is hij één geheel en laat dat ook merken. We zien Knopfler dan wel niet over het podium vliegen, hij is tijdens Privateering wel op zoek naar interactie met zijn band. Daarnaast zorgen de Uilleann pipes van Michael McGoldrick voor een kippenvelmoment. Knopfler neemt het publiek mee naar een traditionele folkloristische wereld. Spijtig genoeg ontbreken de Ierse of Schotse kleuren in het lichtontwerp.

Niettemin gaat Knopfler verder met het adembenemende Father And Son. Ook hier horen we McGoldrick op Uilleann pipes. Geen twijfel over mogelijk dat er tijdens dit nummer tranen zijn gevallen, want wát een gevoelig is dit. Knopfler grijpt het publiek bij het hart. In extase gaat hij gestaag verder met de perfecte opvolger Hill Farmer’s Blues. Noem deze twee nummer gerust het hoogtepunt van de avond. Naast McGoldrick komt ook uitstekend gitarist Richard Bennett letterlijk en figuurlijk in de spotlight te staan. Met zijn viersnarige ukelele (minigitaar) grijpt hij zo’n 16.000 mensen in Ziggo Dome bij de keel. Bennett is inmiddels veteraan in het leger van Knopfler; sinds 1994 is hij zeer actief binnen het collectief.

I Dug Up A Diamond, een nummer dat Knopfler traditioneel getrouw met een special guest zingt, staat na Hill Farmer’s Blues op de setlist. Ditmaal luisteren we naar de Australisch-Canadese singer-songwriter Ruth Moody, die tevens in het voorprogramma van de voormalig Dire Straits-frontman stond. Eerder hoorden we de Grammy Award country zangeres Emmylou Harris (op leeftijd) enkele jaren geleden, maar de jonge Moody klinkt daarentegen vele malen frisser en past daarom ook beter bij de nasale vocalen van Knopfler. Een zeer geschikt koppel.

Tot nu toe horen we nog geen klassiekers uit het Dire Straits tijdperk. Verschillende mensen uit het publiek horen we dan ook Sultan’s Of Swing en Money For Nothing roepen, het zal bij Knopfler ongetwijfeld pijnlijk aankomen want hij speelt tot nu toe nog alleen maar materiaal van zijn soloalbums. Er valt geen speld tussen de setlist te krijgen: Speedway At Nazareth (van Sailing To Philadelphia) is de volgende en daar mogen we hem groot gelijk in geven. Ondanks dat Knopfler al tientallen jaren in zijn leven non-stop toert, blijft het ook vanavond zijn eigen feest.

Speed At Nazareth is het juiste nummer op de juiste plaats. De track wordt zo ongeveer halverwege de setlist namelijk langzaam opgevoerd naar een hoge versnelling en dat hebben we vanavond nog niet gehoord. De kwaliteit van Knopfler blijft hetzelfde: geen gejengel of overdreven solopartijen, maar eenvoudige beheersing van zijn instrument. Geen noot te veel of te weinig.

Nadat hij zijn houten plank inruilt tegen een resonatorgitaar met een metalen body, weten veel mensen al welk nummer komen zal. Romeo And Juliet. Eindelijk gerechtigheid voor het Dire Straits publiek, maar dat was toch eigenlijk wel te verwachten. Wederom een extase. Zijn goudeerlijke uitstraling in combinatie met zijn zeer ervaren band smelten ineen tot één geheel. En dat is meteen ook de kracht van An Evening With Mark Knopfler And Band.

Eigenaardig genoeg horen we geen Sultans Of Swing na Romeo And Juliet, die hij enkele dagen namelijk wél in het Sportpaleis te Antwerpen speelde. In plaats daarvan speelt hij onder andere wegdromer Kingdom Of Gold van zijn soloalbum. Ook naast Hillfarmer’s Blues en Father And Son een uitstekend live nummer met het hoogtepunt: de whistle van Michael McGoldrick (wát een aanwinst voor Knopfler).

Het einde nadert en Knopfler zet zijn kostbare bezit in: Telegraph Road. Een voortreffelijke intro op piano bijgestaan door de gitaren van Knopfler. Vanaf het begin tot het eind bouwt hij de spanningsboog langzaam op, wie zien podiumlichten spectaculair verkleuren en Knopfler gaat maar door en door met zijn solo. Komisch is dat hij bescheiden tijdens solomomenten is en toch altijd de show steelt. Een staande ovatie, maar er is meer. Eerst even van het podium, want dat werkt altijd bij het publiek.

Onder luid gejuich komt de band dan ook terug voor de afsluiters. Voordat Knopfler het publiek naar huis stuurt horen we So Far Away. Geen knallend en inhoudelijk nummer, maar toch krijgt hij het voor elkaar om het publiek van de stoelen te krijgen.

Het einde is dan aangebroken. Na enkele seconden overleg met zijn bandleden draait Knopflers vinger draaiend de lucht in. Het publiek reageert enthousiast en schreeuwt zowat de longen uit hun lijf. Piper To The End is dan toch écht het laatste nummer van Knopfler in Amsterdam. Geen Brothers In Arms, Money For Nothing of Sultans of Swing maar een track van het album Get Lucky, dat in 2009 verscheen.

Knopfler wuift nog een aantal keren, bedankt zijn bandleden persoonlijk en eindigt na bijna twee uur met de woorden thank you. Daarna wordt het publiek uit de droom ontwaakt door het scherpe en koude licht in de zaal. De deuren gaan open.

Beeld: Alphons Nieuwenhuis

Mark Knopfler live:

An evening with Mark Knopfler and band
Vrijdag 7 juni , IJsselhallen in Zwolle