Live @ P60: pg.lost, Alcest, MONO
P60 programmeerde afgelopen zondag een mooie avond in het teken van de post-rock. De drie bands die op het podium stonden passen duidelijk in dat genrehokje, maar allemaal kleuren ze ook flink buiten de lijntjes. En gelukkig maar.
De Zweedse formatie pg.Lost maakt energetische sludgy post-rock, doordrongen van melancholie. Zij brachten onlangs hun vierde studioalbum Versus uit. Niet alleen in Europa is de band populair; ook in Azië spelen zij in uitverkochte zalen. Ook de P60 was goed gevuld toen pg.lost het spits afbeet, en dat terwijl het nog maar zeven uur was. Direct na het klinken van de eerste gitaartonen was het mij overduidelijk dat de band heel wat fans in de zaal had staan. De veelal langharige hoofden waren dan ook snel wiegende en headbangende.
pg.lost zette een retestrakke performance neer achter een dik rookgordijn: een goede set met een duidelijke kop en staart. Hoewel ik de composities redelijk doorsnee vond, niet echt vernieuwend of intrigerend, heb ik geboeid staan kijken en luisteren.
Setlist pg.lost:
- Monolith
- Vultures
- Ikaros
- Versus
- Terrain
Alcest (2000) komt uit Frankrijk. Deze mannen hebben heel duidelijk een eigen stijl die dan wél weer redelijk vernieuwend is te noemen: black metal, shoegaze, post-rock,; allerlei invloeden passeren bij hen de revue. Blackgaze wordt hun muziekstijl ook wel genoemd als er om een omschrijving wordt gevraagd. Maar ja, je kunt het natuurlijk omschrijven tot je een ons weegt, pas als je de muziek hoort, weet je waar het over gaat.
Met de jaren is de muziek van Alcest wat minder zwaar geworden en is er ruimte gecreëerd voor een wat lichtere, wat meer doordachte, berustende sound. Live vond ik ze indrukwekkend. De band vertelde echt een verhaal en wist een zeer kunstige muur van gitaarsounds te creëren met daarin prachtige, gevoelige melodieën. Helaas speelde het slechte, met name harde, geluid in de zaal hen parten. Vooraan in de zaal beukte het drumstel je steeds verder naar achteren. Heel erg zonde vond ik het dat ik een heleboel elementen in hun spel gewoon niet kon horen, onderscheiden. Jammer dat veel van de dynamiek en emotie op die manier verloren ging in het stortbakgeluid.
Frontman Neige had niet een heel erg levendige uitstraling. Hij oogde nogal afstandelijk maar kwam er op een of andere manier mee weg. De meeste mensen in de zaal hoefde Alcest overigens niet te overtuigen; er was een stevige fanbase aanwezig, een zeer divers pluimage. Deze liefhebbers waren dik tevreden na de afwisselende set van Alcest, en ik ook.
Setlist Alcest:
- Onyx (Intro)
- Kodama
- Je suis d’ailleurs
- Écailles de lune – Part 1
- Autre temps
- Oiseaux de proie
- Souvenirs d’un autre monde
- Eclosion
- Percées de lumière
- Délivrance
En dan is er MONO. De oudgedienden, de meesters. Deze band uit Tokyo is legendarisch. Menigeen heeft ze meer dan eens live gezien en gehoord en komt terug voor meer. De band begint hun set met een intro van klokkenspel, een prachtige opbouw. Al snel is de zaal niet meer op de planeet maar bevinden de aanwezigen zich in hogere sferen. Wat kunnen deze mensen toch op wonderbaarlijke wijze een uniforme, versmeltende deken van geluid neerzetten. Ze zijn echt perfect op elkaar ingespeeld.
MONO brengt het publiek een mix van oud en nieuw werk. Zoals gewoonlijk bouwt MONO de nummers op sublieme wijze op en sluipen zij vanuit het niets ongemerkt naar een apocalyptische apotheose. Gitarist Takaakira Goto is de showman van de formatie en bespeelt zijn gitaar, effecten en versterker al ware het een kunstwerk op zich; heel theatraal maar tegelijkertijd ook zeer kundig en geroutineerd. Bassiste/toetseniste/toetseniste Tamaki Kunishi, de veelzijdige dame in het gezelschap, beweegt in vervoering mee met de hypnotiserende soundscapes. Een genot om naar te kijken.
Voor ik er erg in heb is het alweer gedaan en wordt de zaal op gepaste Japanse wijze bedankt met “Arigato”. MONO doet niet aan toegiften. We kunnen met een wolkig hoofd op huis aan, en de mensen zonder oordoppen kunnen in ieder geval nog lang nagenieten van deze avond.
Setlist MONO:
- Ashes in the Snow
- Death in Rebirth
- Dream Odyssey
- Pure as Snow (Trails of the Winter Storm)
- Recoil, Ignite
- Requiem for Hell