Palio SuperSpeed Donkey

Op de dag dat hun eerste videoclip (voor Mr. Dickhead) uitkwam mochten de jonge jongens van Palio SuperSpeed Donkey in het voorprogramma staan van Kensington in de Apeldoornse Gigant. En wat was deze laatste band daar blij mee, als we hun gitarist Casper Starreveld moeten geloven. Hij noemt Palio SuperSpeed Donkey zijn favoriete Nederlandse band van dit moment omdat ze “eng goed” voor hun leeftijd zijn (de gemiddelde leeftijd in de band is nog geen vijftien jaar).

En wat was de band goed. De muziek (en vooral ook de stem en manier van zingen van zanger Sam Vermeulen) doet nog het meest denken aan die van Arctic Monkeys maar ook Pixies en Pavement behoren tot hun inspiratiebronnen. De band maakt heerlijk stevige liedjes, speelt ze ontzettend strak en vol energie en schuwt het experiment niet. En te zien aan de jonge koppies doen ze het met genoegen. Zo is Palio SuperSpeed Donkey een waardig voorprogramma voor Kensington. Jammer genoeg valt de respons uit de redelijk volle zaal ietwat tegen en blijft het publiek veilig achterin staan, maar dit is een kwaaltje waar je als voorprogramma niet zomaar vanaf komt. Zo zou zanger Sam met zijn natuurlijke charisma en grote doordringende ogen automatisch meer jonge meisjesharten sneller laten kloppen, wanneer de band hoofdprogramma zou zijn.

Kensington

Die meisjesharten doen beter hun best bij het hoofdprogramma – daar waar iedereen eigenlijk voor kwam, is te merken aan het gejoel en geklap wanneer de lichten na een lange wachttijd doven en een zwarte bastoon de ruimte vult. De jongste meiden in het publiek dringen naar voren – een enkele draagt een Kensington shirt – het overige publiek, dat qua leeftijd uiteenloopt van 15 tot 55, verdeelt zich over de rest van de zaal maar is niet minder enthousiast.

Helaas is het voor de band niet genoeg. Vooral tijdens nummers die niet zijn uitgebracht als single blijft het publiek wat tam. Of het misschien aan het slechte geluid ligt of simpelweg aan de nummers, want alles lijkt op elkaar: dezelfde drumpatronen, dezelfde geluidseffecten, refreinen die aan elkaar doen denken. Hier en daar klinkt de band als Arctic Monkeys, soms als Foals en Kings Of Leon.

Een aantal keren vragen zanger Eloi Youssef en de gitarist om wat minder mat te zijn en uitbundiger mee te doen. Wellicht aan Kensington zelf te wijten, want de band speelt niet alleen strak, maar staat er net zo statisch bij als het logo van de band (driehoekige strakke lijnen). Hoe meer nummers gespeeld worden – en dus hoe meer bier erin gaat – hoe beter het publiek gehoor geeft aan de wensen van de band en daar reageert de band zelf ook op. De kalmste jongens in de zaal beginnen te hossen, headbangen en zelfs hakken (op verzoek van de band). Tijdens het laatste nummer wordt de band zelfs helemaal dol (een groot contrast met het grootste deel van het concert) en gaat de gitarist zelfs op één van de boxen staan om de rockster uit te hangen.

Hierna is het toch echt einde voorstelling en omdat de lichten nog even uit blijven probeert iemand nog een “We want more”. There came no more, want, zo zei Eloi tegen het einde van het optreden: “We hebben niet zoveel nummers meer”.

Gezien: 12 oktober 2012, Gigant, Apeldoorn
Foto’s: Sander Hupkes