Hollandse bodem was na onder andere Carre en North Sea Jazz geen onbekende grond meer voor een van de sensaties van dit jaar. Dinsdagavond, 18 oktober, was het de beurt aan Utrecht om zich te laten inpakken door de jazzy, soulvolle maar vooral warme liedjes van Jonathan Jeremiah.

Een vijftal muzikanten betreed omstreek 21.15 het podium en het wachten is dan nog op 1 man. Hij wordt begeleid door een cellist en op het moment dat hij op het podium komt, valt uit het applaus op te maken dat het publiek er zin in heeft. Zonder al te veel te praten worden eerst 2 nummers gespeeld waaronder See It Doesn’t Bother Me. Hoewel dit mooi uitgevoerd werd, miste hij de connectie met het publiek. Gehoord werd bijvoorbeeld “ ik hoop dat het nog wat spannender wordt”. Of het echt spanning was durf ik niet te stellen, maar Hapiness werd overduidelijk herkend door iedereen en uit volle borst meegezongen. Dit moest de aanleiding worden voor meer.

Kwam er meer? Ja zeker, maar wel met een kanttekening dat die warme liedjes, die bedwelmende soul, niet zo goed uit de verf kwamen als die dat op de plaat doen. Daarmee vergeleken was het wat ‘hoekerig’. Het leek ook of de heren zelf niet helemaal lekker op elkaar waren ingespeeld of dat dit de eerste keer was dat ze een repetitie in uitvoering brachten. Dit kwam een paar keer naar voren tijdens een solo van de trombone. Hierbij moest Jeremiah zo ongeveer het startsein geven dat hij aan zijn solo mocht beginnen.

Ik noemde het zojuist een kanttekening, en dat wil ik graag nogmaals benadrukken. Het overgrote deel van zijn concert was erg mooi. Het vijfde en zevende nummer, die hij overigens solo deed, waren How Half-Heartedly We Behave en Solitary Man. Hieraan voorafgaand vroeg hij het rumoerige publiek om stilte. Helaas kon niet iedereen het opbrengen om te luisteren en stil te zijn. Dit bleek vooral een gemis voor degenen die hem toen niet gehoord hebben, want de solo akoestische uitvoeringen van deze nummers waren prachtig. Heerlijke stem, en knap uitgevoerd.

Daarmee bewees hij dat de liedjes op zichzelf staan. Alle nummers zijn in beginne goede nummers, die dus niet per se bijgestaan hoeven te worden door een band of achtergrond zanger.

Na deze solo uitvoeringen was de band weer aan de beurt en Heart Of Stone kon op veel waardering van het publiek rekenen. Zo ook Lost, waarbij Jeremiah Gerard Ekdom van 3fm bedankte voor de mogelijkheid die hij geboden heeft om door te breken in Nederland. “You’ve got some great radiostations overhere” sprak hij. Tijdens Lost kreeg ik voor het eerst het gevoel van die warme jazz en soul zoals dat op de plaat zo mooi overkomt. Hierna was het tijd om van het podium af te gaan. Tijdens de toegift speelde hij het in het vondelpark geschreven Lazy In The Sunshine. Een mooie aflsuiten van een man waar we hopelijk nog heel veel van gaan horen!