Een artiest zien optreden in een te kleine zaal. Dat kan als je die act al hebt ontdekt voor de grote doorbraak. Of als die artiest is geboekt in een kleine zaal en tussen de boeking en het feitelijke concert een paar plekjes opschuift in de hiërarchie. Dat laatste is de afgelopen twee maanden gebeurd met Jacqueline Govaert.

De voormalige zangeres van Krezip werkte twee jaar in stilte aan een nieuw album. Was haar solodebuut Good Life vooral een afrekening met de Krezip-jaren, de nieuwe plaat Songs To Soothe bewijst dat het 17-jarige meisje van I Would Stay een volwassen vrouw van 32 is geworden die vóór alles een ‘normaal’ leven leidt met haar man en twee kinderen. De elf ‘troostliedjes’ kwamen tot stand tussen de (huishoudelijke) bedrijven door.

Rotown op de Rotterdamse Nieuwe Binnenweg is vertrouwd terrein voor de Haarlemse. Ze stond er ook al na de release van haar solodebuut. De reacties op haar nieuwe plaat (en de daaraan gekoppelde media-aandacht) zijn terecht zo lovend dat Govaert er een nieuw, groter publiek mee heeft aangeboord. Nu zijn de RTL4-kijkers niet allemaal mensen die het clubcircuit af struinen, zij zouden misschien eerder kiezen voor een theaterconcert van Govaert en band. Maar daar voorziet de tourplanning (nog) niet in.

Het Tilburgse 013, het nieuwe Tivoli in Utrecht en Paradiso in Amsterdam waren de afgelopen twee weken enkele halteplaatsen van het Songs To Soothe-tourtje. En Rotown in Rotterdam dus, waar Jacqueline op donderdag 1 mei stond.

Aparte vermelding verdient voorprogramma Orlando. De band rond Tessa Douwstra, tegenwoordig opererend vanuit Amsterdam, heeft sterke Rotterdamse roots. Twee jaar geleden deed Douwstra haar eindexamen voor Codarts in Rotown, waar ze toen optrad met Orlando en haar andere band Wooden Saints. Behalve het publiek was die avond ook de eindexamencommussie aanwezig, die een uur na het optreden kwam melden dat Tessa met klinkende cijfers was geslaagd voor de opleiding.

Acht songs bracht Douwstra als opwarmer voor Govaert, in kleine bezetting samen met twee van haar muzikanten. “Ik vind het een eer om voor Jacqueline te openen. Als 12-jarig meisje heb ik Krezip rond 2001, 2002 zien optreden,” aldus de 24-jarige Douwstra, nu sta ik in hun voorprogramma.” Met zes songs van het vorig jaar verschenen debuut Early Warning Company en twee nieuwe oogst ze terecht een positieve respons.

Begeleid door ‘drie van mijn favoriete muzikanten uit Nederland’ zet daarna Govaert -zelf achter de piano- een geluid neer dat, net als op haar nieuwe plaat, sterk doet denken aan Carole King in de vroege jaren zeventig. Songs To Soothe werd in LA opgenomen met Amerikaanse ‘session cats’ en onder productionele leiding van Mitchell Froom. Die Amerikanen zijn er tijdens de tour vanzelfsprekend niet bij. Govaert’s Nederlandse band (gitaar, bas, drums) zet een vergelijkbare sound neer, maar als er voor het concert even wordt gesoundcheckt, klinkt het geluid sterk als The Rolling Stones ten tijde van Some Girls (lekker ongepolijst, denk aan Beast of Burdon) in 1978.

Met Govaert’s pianospel en zang erbij is er al snel de 1971-groove van I Feel The Earth Move, de opener van Carole King’s Tapestry die Jacqueline niet zonder reden als toegift speelt: “Zij is de vrouw die me al zo lang inspireert.” In het uur daarvoor heeft Govaert bewezen dat ze de lessen van deze grote songwriter heeft laten doordringen in al haar vezels en inmiddels heeft vermengd met haar eigen levenservaring. De mooiste liedjes van het album, Sweet Friend, First Sight, Past The Moon en vooral God Knows krijgen in een muisstil Rotown de aandacht die ze verdienen. Albumopener Hear How My Heart Beats bevat niet alleen in de tekst een verwijzing naar het al genoemde Carole King-nummer. Hoe dan ook, Jacqueline mag haar eigen song zonder schroom naast die van Carole leggen.

Even komt Jacqueline achter het klavier vandaan. “Anders denken jullie dat ik alleen maar piano speel.” Tegelijk draait de 32-jarige veterane lang genoeg mee om te weten hoe de (social) media werken. “Nu sta ik even vooraan het podium, daar komen straks weer de meeste foto’s van. Lijkt het weer alsof ik de hele avond gitaar heb gespeeld.”

Het nummer waarmee ze dat doet is nog kwetsbaarder dan kwetsbaar. Van Rickie Lee Jones -een andere grote invloed- zingt Govaert On Saturday Afternoons In 1963 van haar titelloze album uit 1979 waarop ook de classic Chuck E’s In Love staat. Aanvankelijk door de microfoon, maar al na een paar regels onversterkt. Govaert, die al als 18-jarige Pinkpop veroverde, weet hoe ze een zaal stil krijgt. Wie durft er nu nog met je fotocamera te klikken?

Als gezegd: op haar nieuwe album straalt Jacqueline vooral huiselijkheid uit. Niet als geestdodende ‘state of mind’, maar tevreden: “Dit is waar ik nu sta, dit heb ik erover te melden.” De bezoekers, vooral dertigers en veertigers, lijken meegegroeid met de onzekere net-geen-puber-meer uit 2000. Als Jacqueline Govaert blijft evolueren als in de afgelopen drie jaar, zit ze de komende vijftien, twintig jaar op het juiste spoor.

Alleen: in zaaltjes als Rotown zal ze vermoedelijk niet snel meer staan. Wie er tijdens de voorbije clubtour bij was, heeft geluk gehad.