×

Concert

27 februari 2016

Inhoudelijk sterk Cross-Linx 2016 verdient meer publiek

Geschreven door: Edgar Kruize

Het reizend festival Cross-Linx is al jaren één van de meest spannende evenementen van het land. Meer dan welk ander festival, zoekt het de synergie tussen de diverse optredende artiesten en dat maakt dat een avondje Cross-Linx eerder een onderdompelen in een muzikaal geheel, dan een aantal concerten op rij is. De 2015 editie is goeddeels niet anders.

Cross-Linx vindt plaats in Eindhoven, Amsterdam, Rotterdam en Groningen en na de première in Eindhoven afgelopen donderdag, streek het vrijdag neer in Muziekgebouw aan ’t IJ in Amsterdam. Een plek die in het verleden wel eens voller is geweest voor Cross-Linx. Dit terwijl het muzikale aanbod dit jaar beter in elkaar steekt dan bijvoorbeeld de 2015 editie. Dit laatste met name vanwege genoemde synergie, waar Wilco-drummer Glenn Kotche dit jaar de spil is waarom de belangrijkste ijkpunten heen zijn gebouwd. De avond aftrappend met zijn project On Fillmore (waar headliner Neil Finn ook even zijn gezicht laat zien), doorpakkend met zijn percussieproject met Third Coast Percussion en voorts achter de drums als onderdeel van Neil Finn & Glenn Kotche’s Unlimited Orchestra.

Gezwollen aderen
Voor veel bezoekers blijken de grote trekkers echter The Notwist, dat hun klassieke ‘indietronic’ album Neon Golden uitvoert, en het in de Kleine Zaal spelende Son Lux. En als ze er dan toch zijn ook Andrew Bird. Dat maakt dat er in het muziekgebouw een dynamiek ontstaat die her en der wat schuurt, want alles meekrijgen is geen optie. Eigenlijk alleen de twee acts in de grote zaal (The Notwist en Neil Finn & Glenn Kotche’s Unlimited Orchestra) hebben nul concurrentie van andere optredens. Tussen het gelijktijdig optredende Son Lux en Glenn Kotche & Third Coast Percussion is de keus voor velen vrij snel gemaakt, door de beperkte ruimte bij eerstgenoemde band. Van achter de glazen pui van de (te) Kleine Zaal van het Muziekgebouw zien de mensen die het wel gelukt is binnen te komen de rij voor de deur aanzwellen, terwijl binnen een bevlogen drietal op de toppen van hun kunnen staat te musiceren. Uiteraard is het Ryan Lott die alle aandacht opeist, met zijn uit een met gezwollen aderen voortkomend gezang. Maar verdorie wat zijn de gitarist en drummer die hij mee op pad heeft sterk en wat wordt er op een ingenieuze manier met elektronica omgegaan.

Spacey
Om toch een vleug Glenn Kotche & Third Coast Percussion mee te krijgen, is vroeger bij Son Lux vertrekken noodzakelijk. Na het avantgardistische en explosieve van die band, is het wel even schakelen als in het Bimhuis vooral wordt gepingeld op marimba’s en er een percussionist met een ratel door de zaal loopt om vervreemdende, bijna ‘spacey’ geluiden te maken. Wellicht is dit bij uitstek een optreden dat je van begin tot eind moet ondergaan om er in meegezogen te worden. Als je net een overdonderende act hebt ondergaan, is dat maar lastig.

Los van de grond
Zodra de deuren van de grote zaal opengaan voor Neil Finn & Glenn Kotche’s Unlimited Orchestra, blijkt ineens dat het eigenlijk helemaal zo druk nog niet is op de Amsterdamse editie van Cross-Linx. De zaal blijkt veel te groot voor de headliner, die slechts een paar honderd man voor de neus heeft als wordt afgetrapt met Crowded House’ Either Side Of The World. De zaal loopt langzaam voller als Split Enz’ One Step Ahead wordt ingezet en tijdens derde nummer Orange And Blue (met een gastbijdrage van Andrew Bird op viool) wordt de volle kracht van het Unlimited Orchestra – goeddeels bestaand uit de muzikanten van het gezelschap Lunatree – duidelijk. Met name de strijkerssectie (viool en chello) tilt de track los van de grond en je kan niet anders dan aan de grond genageld luisteren naar de schoonheid die zich door de halflege zaal verspreidt.
Neil Finn
Wat vooral opvallend is aan de set, is de manier waarop vrijwel heel Cross-Linx 2016 wordt samengebald. We zien leden van Third Coast Percussion meedoen, Andrew Bird maakt als muzikant zijn opwachting én brengt twee nummers en Son Lux komt het podium op voor You Don’t Know Me en Easy. Het niveau ligt al hoog, maar met name tijdens de bijdragen van Andrew Bird en Son Lux wordt het pas écht imposant en zij krijgen dan ook het allergrootste applaus. Sterker nog, als Son Lux’ segment klaar is en Neil Finn klassieker Message To My Girl inzet, vertrekt zeker een kwart van het publiek. Een vreemde gewaarwording, niet in het minst omdat Ryan Lott overduidelijk onder de indruk is van het podium delen met Finn en Kotche. Zeker in de finale – die door vel Son Lux-fans dus werd gemist – komt dat tot uiting. Het Unlimited Orcestra doet een eerbetoon aan David Bowie door diens Space Oddity uit te voeren. Dat doen ze op ingenieuze wijze door Neil Finn de vocalen van ‘ground control’ op zich te laten nemen en Lott als Major Tom op te laten draven. De duetvorm werkt prachtig en je vraagt je af waarom niemand eerder dit nummer in daadwerkelijke dialoogvorm heeft uitgevoerd. Het is een glorieus einde aan een mooi optreden, dat in een halflege zaal niet volledig de potentie kon waarmaken.

In de nazit is het kiezen tussen de minimalistische en abstracte Dawn Of Midi of Andrew Bird. Eerstgenoemde optie blijkt op de late avond en na een festival vol muzikale indrukken wellicht iets te zware kost. Andrew Bird maakt het de luisterars als eenmansorkest ook niet heel makkelijk. Zijn imposante, bijna orkestraal volle geluid (dat hij toch echt volledig in zijn eentje produceert), met op de achtergrond de contouren van de hoofdstad die door de ramen van het Bimhuis naar binnen vallen, maken zijn optreden wel een ultieme afsluiter van Cross-Linx 2016. Een festival waarvan de Amsterdamse editie de boeken in kan als een inhoudelijk zeer geslaagde, waarbij het zonde is dat niet wat meer geïnteresseerden hun weg naar het Muziekgebouw aan ’t IJ hadden gevonden.

[Cross-Linx is vanavond nog te zien in Rotterdam en zondagavond in Groningen. www.cross-linx.eu]