Na een afgezegd concert in november zullen vele fans ongeduldig zijn geweest: Incubus was na vier jaar voor het eerst weer in Nederland. Hun laatste album If Not Now, When? kwam een jaar geleden uit en was aanleiding voor een nieuwe tour die 25 november vorig jaar de Heineken Music Hall in Nederland zou aandoen. Helaas had frontman en zanger Brandon Boyd een keelontsteking en was daardoor niet in staat te zingen – ook geplande concerten in Luxemburg en Frankfurt werden afgelast.

Gelukkig was het 10 juli tijd voor het inhaalconcert – niet meer in HMH, maar het kleinere en knussere 013 in Tilburg. Op de dag van het concert gingen de laatste kaarten pas over de toonbank, terwijl er maar iets meer dan 2000 kaarten beschikbaar waren.

fiN

Incubus wordt deze tour vergezeld door de Engelse band fiN: een viertal boys waarvan twee blonde lokken voor hun ogen dragen. Rond acht uur komt de band op om ons ruim een half uur op te warmen voor de komst van Incubus.

De blonde drummer heeft zichzelf in een kikkerkostuum gehesen en de gekuifde zanger huppelt nerveus over het podium, druk slingerend met zijn microfoon, alsof het een lasso is. Hij gooit het ding ook zonder pardon over zijn mede-bandlid en blonde gitarist heen en sleept ‘m vervolgens naar hem toe om vervolgens hyperactief op een box te springen en vanaf daar zijn kunstje te doen. Basgitarist en gitarist druk headbangend, als volleerde entertainers. Het is duidelijk: het ontbreekt deze band niets aan enthousiasme, misschien mag het zelfs allemaal iétsje minder. Ze zijn tenslotte nog maar support act.

Incubus

Rond drie minuten over negen stappen drummer José Pasillas, gitarist Mike Einziger, dj Chris Kilmore en bassist Ben Kenney, gehuld in Oranjeshirt van Eljero Elia op het podium om het intro van Black Sabbath’s War Pigs te spelen. Het publiek juicht en joelt. Dan loopt zanger en Jezus look-a-like Brandon Boyd het podium op en de fans worden nog enthousiaster.

De band start met Privilege van het doorbraakalbum Make Yourself uit 1999, gevolgd door Megalomaniac, de opener van A Crow Left Of The Murder… uit 2004 om vervolgens Adolescents van het laatste album If Not Now, When? te spelen. Van dat album speelt de band in totaal maar vier nummers en dat is misschien maar goed ook, want het vroegere en vooral stevigere werk van de band wordt veelal met meer gejoel ontvangen. Nummers als Nice To Know You, Are You In? (Morning View, 2002) en Anna Molly (Light Grenades, 2006) blijven het goed doen. Minpunt is dat het geluid erg zacht staat, er kan gewoon gepraat worden zonder elkaar in de oren te hoeven schreeuwen. Daardoor mist het concert toch een bepaalde gelaagdheid en intensiteit die je wel zou moeten voelen.

De band speelt strak en beheerst, Brandon Boyd is meer dan goed bij stem. Jammer is dat hij de korte krachtige uithaal aan het einde van Circles overslaat en bij Pendulous Threads een aantal octaven lager inzet dan in het origineel. Zal zijn toch al redelijk iele stem lange tours toch niet meer zo goed trekken als een aantal jaar geleden? Al met al komen (op Fungus Amongus uit 1995 na) alle albums voorbij en worden zo zowel fans van het oudere hardere werk als de liefhebbers van het nieuwere en softere werk tevreden gesteld.

Na anderhalf uur spelen weet het publiek dat het nog niet over kan zijn en inderdaad, na enkele minuten “We want more!” en “In-cu-bus!” geroep uit het publiek komt de band terug om nog twintig minuten vol te spelen. Alsof er nog niet genoeg zweet door de zaal zwermt doet de band er nog twee flinke scheppen bovenop met A Certain Shade Of Green en Sick Sad Little World, het laatste gaat bijna acht minuten door.

Dan is het echt tijd om afscheid te nemen. Hopelijk zal het eerstvolgende bezoek aan Nederland niet weer zolang op zich laten wachten.