Gouden tijden herleven bij Armored Saint

Op de zomeravond dat Nederland twee gouden medailles op het conto kon bijschrijven, zegevierde het Amerikaanse kwintet Armored Saint in de Melkweg in Amsterdam. De band speelt op verschillende metalfestivals in Europa en vult de lege plekken in de agenda op met clubshows in diverse landen. Een dergelijk buitenkansje lieten de liefhebbers natuurlijk niet liggen.

Om stipt 20:00 trapt de band af in een goed gevulde Melkweg. Het publiek bestaat voornamelijk uit veertigers en vijftigers die anderhalf uur lang hun tienerervaringen van concerten uit zalen als de IJsselhal, Rijnhal en Groenoordhal herbeleven. Er wordt enthousiast meegezongen en na elk nummer volgt een daverend applaus. Een show in de sfeer van weleer. De band zweept het publiek op en is zichtbaar onder de indruk van het enthousiasme in Amsterdam. Armored Saint koestert warme herinneringen aan Nederland want in 1989 gaven ze hun eerste concert in Europa op het Dynamo festival. De band wisselt klassiekers als Last Train Home, March Of The Saint en The Pillar af met deep cuts zoals Over The Edge. Het dak gaat eraf bij Tribal Dance met een uiterst aanstekelijke groove. Sterker nog, bestaan er überhaupt metalnummers met een meer opzwepende groove dan Tribal Dance? Zanger John Bush zingt zoals altijd fantastisch en heeft zich gekleed in het shirt van de nationale ploeg van Peru.

Bijzonder moment

Naast de mengtafel staat een brancard met daarop een fan die dankzij de stichting Laatste Wens het concert kan bijwonen. Tijdens Aftermath duikt John Bush plotseling op naast de brancard en zingt het nummer naast de zieke fan. Hij houdt even zijn hand vast en geeft de fan een boks. In de veertig jaar dat ik concerten bezoek heb ik nimmer een sympathieker gebaar gezien. Simpelweg hartverwarmend. Dat vindt de zaal ook want het applaus na afloop is oorverdovend. Bush blijkt in topvorm te verkeren want hij zingt als een jonge hond en heeft geen enkele moeite met de hoge uithalen. Een klasbak die we rustig in het rijtje Hughes, Hagar en Meniketti mogen scharen.

De broertjes Sandoval, Phil op gitaar en Gonzo op drums, zijn sterk op dreef en ook bassist Joey Vera en gitarist Jeff Duncan dragen gedreven hun steentje bij. Armored Saint was nooit de hardste, snelste of populairste metalband, maar is waarschijnlijk de meest consistente metalband van de laatste veertig jaar. Vrijwel alle grote bands in het genre hebben wel eens een zwak album afgeleverd (Turbo, Virtual X, St. Anger, Risk etc.) De albums van Armored Saint verdienen allemaal het predikaat goed tot uitstekend. Kortom, een zwaar onderschatte band. Het is me trouwens een raadsel waarom Metallica Armored Saint nooit meenam op een stadiontournee. Ze zijn al vrienden sinds begin jaren tachtig en ze zouden het publiek er veel plezier mee doen.

Met de krakers Can U Deliver, Reign of Fire, Chemical Euphoria en het onvermijdelijke Madhouse besluit de band een gedenkwaardig concert waarbij we ons weer even dertig jaar jonger voelden. Armored Saint was en is een geweldige band. Laten we hopen dat ze volgend jaar, na de release van een nieuw album, weer snel deze kant op komen.