De vierde editie van JazzOut Heerlen is op zaterdag 19 november compleet uitverkocht en trekt een breed publiek. Dat jazz een niche is, daar merk je niet veel van bij festivals als deze. Maar de programmering is dan ook breed, tot en met de pop en singer songwriters kunsten van de Belgische publiekslieveling Selah Sue. De combinatie en brede programmering maakt het dan dat het publiek ook geïnteresseerd wordt voor de jazz en dat is positief, al zullen enkele jazzpuristen hun neus ophalen. JazzOut is trouwens het hoogtepunt van Heerlen Jazzt, jazzmaand November, dat georganiseerd wordt de door de Stichting Heerlen Jazz, in samenwerking met de Stichting Limburg Geïmproviseerde Muziek (SLIM). Zij zetten Limburg wel op de kaart als het gaat om de jazz, met tientallen concerten in de hele stad gedurende deze maand. Grote internationale namen staan op het programma, naast kleine maar evengoed zeer talentvolle namen uit de Euregio. Met de vrijdagavond ervoor de uitreiking van de Eujazz Young Talent Award – aan trompettist Dave Vreuls en zondag 20 november de SLIM BigBand dag in het Cultuurhuis van Heerlen.

Het eerste concert is voor de local hero’s onder leiding van de Limburgse bassist Jo Didderen, met zijn formatie L’Equipe de Rêve. Een achtkoppige band met blazers, waaronder trompettist Marc Huynen en deze keer achter de vleugel het jonge Hammondorgel talent Simon Oslender, die zijn talent net zo goed op piano ten toon spreidt. De muziek is een mooie binnenkomer in het theatercafé in de foyer. Het klinkt als een kleine bigband en swingt, is toegankelijk voor de beginnende jazzliefhebber en zet het binnenkomend publiek gelijk in de stemming. Met nummers als Nachtisch en Juffrouw Truus, Didderen’s ode aan zijn geliefde kleuterjuf.

In de volgepakte Limburgzaal staat even later de Engelse band van Snarky Puppy toetsenist Bill Laurence. Met een vierkoppige band die naast Laurence bestaat uit Felix Higginbottom (percussie en keys), Chris Hyson (bas) en Joshua Blackmore (drums). Dit jaar bracht Laurence twee albums uit, Aftersun en het live album Live At Union Chapel. Met genoeg werk om een mooie act neer te zetten in Heerlen, met nummers als Madeleine, een song speciaal geschreven voor zijn liefde waar hij onlangs mee trouwde, gevolgd door Chia, Never Ending City en Swift. De composities zijn gestileerd, met veel elektrisch werk, percussie en baslijnen, die sterk doen denken aan Snarky Puppy. Net iets teveel als je een eigen sound van de Brit verwacht, maar voor de Snarky Puppy liefhebbers is het natuurlijk allemaal prachtig.

Van een hele andere orde is de powerjazz van trompettist Christian Scott aTunde Adjuah. Power is het goede woord, het volume is zodanig dat je voor in de zaal bijna wordt weg gedreund door de ritmesectie. Iets minder hard had ook gekund, less is more. Scott laat zich begeleiden door technisch zeer begaafde bandleden, waaronder het 21 jarig talent op dwarsfluit Elena Pinderhughes, de altsaxofonist Logan Richardson en de jonge pianist Lawrence Fields, die net zoals Scott afstudeerde aan The Berklee College of Music in Boston. De mooie en soms verfijnde solo’s van Scott vallen een beetje in het niet bij het volume van de band. Ook Fields speelt een prachtige intro als het dan even wat stiller is en de schijnwerpers op hem gericht zijn. Maar de algemene indruk is er een van heel veel noten, met een houding van hier zijn we. Met wat meer nuance zou het technische begaafde spel van Scott en zijn even begaafde band tot meer schoonheid leiden.

In schril contrast met Scott staat het Britse trio GoGo Penguin. Eenvoud en tegelijkertijd diepgang is wat Chris Illingworth (piano), Nick Blacka (bas) en Rob Turner (drums) brengen. De mannen verzorgen een minitour door de Lage Landen nadat ze laatst op overweldigende wijze in London overtuigden. Het mooie  Murmuration van het album V2.0.begint ingetogen met prachtige percussiewerk door Turner op heuse Boeddhistische klankschaaltjes en langzamerhand zwelt het aan tot een indringend en spiritueel werk met een ongekende gelaagdheid. All Res van het recente album Man Made Object is ook zo’n verfijnd en prachtig uitgewerkt thema waarin het de eenvoud is die tot meer leidt. Meer werk van het laatste album passeert de revue zoals Unspeakable World, met dat grappige thema, Initiate en Protest, waarin oreaantaalse motieven doorklinken. Het is allemaal magisch en de drie zijn ongelofelijk in balans, weten precies niet teveel en niet te weinig noten te spelen, zonder opsmuk of effectbejag. Een drie-eenheid die grenzen verlegt, op een manier die jazz terugbrengt tot pure schoonheid. Wat mij betreft het hoogtepunt van JazzOut.

In de theaterzaal heeft de set van Scott inmiddels plaatsgemaakt voor de eenvoudige opstelling van een vleugel en een microfoon. Het podium is de plek waar publiekslieveling Selah Sue haar werk solo ten gehore brengt. Ze gaat terug naar de basis, zang, gitaar en slechts enkele nummers worden begeleid door haar pianist. Het is muisstil in de volle grote zaal als ze Alone, Raggamuffin en Explanations zingt. Het maakt het concert heel intiem en ze toont haar kwetsbaarheid om zonder band geheel op haar zangkunst te steunen, met een stem die toch door een kleine verkoudheid niet helemaal 100% lijkt te zijn. Maar evengoed klasse. Het festival wordt afgesloten met de soul en funk van saxofonist Maceo Parker. Het is dan feest in de Limburgzaal waar bijna niet meer binnen te komen is. Het uitverkochte JazzOut heeft een mooie mix aan artiesten en stijlen laten zien en horen, we kijken uit naar editie 2017.