Afgelopen jaar debuteerde Distortion als nieuw festival in het Klokgebouw te Eindhoven. Met een ijzersterke line-up met namen als Fear Factory, Meshuggah en Opeth was het een behoorlijke klus voor de organisatie om daar nog een keer overheen te gaan. Met een bijzondere variatie in de line-up (met bijvoorbeeld Papa Roach tegenover Death) zou het een gewaagde mix gaan worden.

We starten de dag met The Charm The Fury. Stonden ze twee weken geleden nog op de Vans Warped Tour op één van de hoofdpodia, vandaag moeten ze het doen op het, kleinere, Dynamo Stage. Al snel blijkt dat het niet uitmaakt waar deze band geplaatst wordt want het is overduidelijk te zien dat de band vol plezier staat te spelen. Gedurende het optreden lacht frontvrouw Caroline Westendorp af en toe breeduit naar de tourmanager, ze geniet. De hal is daarbij ook nog eens volledig gevuld, een fenomeen wat de rest van de dag niet meer voor zou komen bij dit podium.

Als we bij de Dynamo Stage blijven zien we de jonge heren van Adept spelen die als enige nog in het straatje “metalcore” vallen vandaag, een genre dat dit jaar bijzonder weinig te horen is. De mannen geven duidelijk alles wat ze hebben, echter blijft een noemenswaardige reactie van het publiek uit. Dit is heel anders als een tijdje later Rectal Smegma hetzelfde podium betreedt. Zoals je al met een naam als deze kunt verwachten, moet je de band niet al te serieus nemen, dat neemt de band zichzelf namelijk ook niet. “Lompe grindcore spelen en veel bier drinken” moet het motto van deze band zijn. Ze grappen en het publiek haakt hier lekker droog op in. Geen hoogtepunt, wel goed voor een brede glimlach op onze gezichten.

Tijd voor wat grotere namen. Als we bij Heaven Shall Burn belanden is het al snel duidelijk dat ze een grote, maar vooral jonge, fanbase hebben meegenomen. Een fanbase die later deze avond ook voor een volle zaal bij Papa Roach zal zorgen. Helaas prikken we vrij snel door de act heen en dan blijft er weinig meer over. Muzikaal in orde, maar vooral een act die op het jonge publiek blijkt te werken. We blijven even in de “actmodus”, want Papa Roach kunnen we onder dezelfde categorie neerzetten. Maar deze band weet het publiek bijzonder goed vast te grijpen en niet meer los te laten tot de laatste noot is gespeeld. Een grote, maar vooral gezellige moshpit blijft gedurende de show draaien en de jonge fans hebben het moment van hun leven als zanger Jacoby het publiek induikt.

Voor zij die niet bij Papa Roach stonden, was het duidelijk wat het hoogtepunt van de avond ging worden; Death. Deze band staat met kop en schouders boven alle andere bands vandaag. Het grootste deel van het “echte” metal publiek komt hier duidelijk voor. En terecht; de band speelt een bijzonder goede setlist, maar ze spelen het vooral echt strak. Geen foutjes en alles strak op de maat. Een show is bij een band als deze niet meer nodig, het staat als een huis.

Met Papa Roach en Death als de twee publieksklappers was het te verwachten dat My Dying Bride een onbegonnen taak kreeg. Het zou geen onverstandige zet zijn geweest deze band eerder te laten spelen, want een groot deel van het publiek laat het afweten en daarbij komt de band totaal niet overtuigend over. Ze doen hun ding, proberen nog interactie te krijgen met het publiek, maar het mag niet baten. De hoogtepunten van de dag zijn duidelijk al geweest…