Voor de fans van de wereldberoemde fusion band Yellowjackets was het woensdag 10 november feest in het Tilburgse Paradox. Opnieuw laat de programmering van de Brabantse jazztempel, onder leiding van Bartho van Straaten, zien dat ze grote acts naar het gezellige podium kunnen halen. Corona of niet, dat maakt allemaal niet uit, de zaal zit, of beter gezegd staat propvol als de idolen uit Los Angeles acte de presence geven. Het viertal, waarvan het gezicht sinds de ’90-jaren vooral bepaald wordt door saxofonist Bob Mintzer, is al een maand aan het toeren in Europa en Paradox is de enige Nederlands stop, voordat ze op zondag 14 november weer huiswaarts keren.

Bob Mintzer is dan wel het gezicht van nu, maar niet zonder het gezicht van toetsenist Russell Ferrante, die als enige in de huidige bezetting, als mede oprichter vanaf het allereerste begin deel uitmaakt van de formatie en ook verantwoordelijk is voor een groot deel van de composities. Mintzer, is naast chef dirigent van de WDR Big Band ook samen met Ferrante docent aan de jazzafdeling van de Thornton School of Music in LA. En vanuit die positie hebben ze ook mede bijgedragen aan het verstevigen van het muziekonderwijs met lesmethodes en compositietechnieken. De ongelofelijke staat van dienst spreekt boekdelen, met dit jaar veertig jaar geleden hun eerste album en nu vele albums en jaren later, met de nodige Grammy Awards erbij, is de band nog steeds alive and kicking. Het viertal bestaat verder uit de uit Australië afkomstige Dane Alderson op bas en drummer William Kennedy, die toch ook met onderbrekingen al geruime tijd tot het vaste personeel van Yellowjackets behoort.

Ferrante zet in met de inleidende akkoorden van Man Facing North dat o.a. te vinden is op het album Like A River uit 1993. Het aansprekende thema, met een energiek opzwepend ritme, zorgt ervoor dat de stemming er onmiddellijk helemaal in zit. Het publiek, met opvallend veel vijftigers met beginnende grijsverkleuring in de haartooi, reageert héél enthousiast. Swingende grooves en knappe variaties op het thema wisselen elkaar in rap tempo af. Het is allemaal perfect wat de tientallen jaren ervaring van de heren laat zien en hoe dit cumuleert in ultieme vakbekwaamheid. De tweede compositie die ten gehore wordt gebracht is Inevitable Outcome, van één van de recentere albums Cohearence, dat in 2016 is uitgebracht en tevens het eerste album is met de aanwezigheid van de jongste telg van de Yellowjackets dynastie Alderson. Mintzer is naast saxofonist ook bekend om zijn virtuoze gebruik van zijn electronic wind instrument (EWI), de met mond en vingers bediende synthesizer, die het meest doet denken aan een klarinet of sopraansaxofoon. Dit vormt al jaren mede de sound van de Yellwojackets, zo ook in dit stuk samen met de zwoele klanken van Ferrante zijn synthesizer die hij voor gebruik bovenop de vleugel geplaatst heeft.

De zeer sympathieke Mintzer presenteert zich vervolgens aan het publiek, waarbij hij aangeeft het weer heerlijk te vinden ‘to be back in Holland, were we’ve got so many memories, by the way how was that festival called in The Hague?’ Uiteraard refeert hij aan North Sea Jazz, waar ze vele malen optraden, waaronder met het Metropool Orkest en waar ze natuurlijk ook mee deden aan die leuke feestjes tot in de kleine uurtjes in Hotel Bel Air, naast het congrescentrum, weet Mintzer zich te herinneren. Het daarop volgende nummer Monk’s Habit is een ode aan Thelonious Monk en beweegt zich meer naar de mainstream jazz, een beweging van de Yellowjackets die vooral op het conto van Mintzer te schrijven is. Het is afkomstig van het album Time Squared. Met aanzwellende power worden we heerlijk meegezogen met de uptempo bebop, hetgeen het publiek zowaar laat juichen en dat in corona-airosolen-tijd! We laten ons niet afschrikken met de knappe piano en sax solo’s van Ferrante en Mintzer.

Er volgen nog meerdere nummers, waaronder Anticipation en de oude kaskraker Imperial Strut, geschreven door Ferrante en dat we al kennen van het 40-jarige eerste album uit 1981. Voor de fans van het eerste uur is dit uiteraard een revelatie in retrospectief. Ook Dewey is zo’n heerlijk nummer, dat op verschillende albums te vinden is en het laatst op het met de WDR Big Band uitgebrachte Jackets XL en een hommage is aan Miles Davis. Ook hier weer die zo geweldige sound van Mintzer zijn EWI. Het fusion collectief gaat nog even door met Freda, met de koddige folk loopjes, die zo sterk doen denken aan de jig’s die we kennen uit de Ierse volksmuziek. Voordat de band toekomt aan de zugabe legt Mintzer uit dat het toch hoog tijd wordt dat ze na een maand toeren naar huis gaan, want als ze nog langer van huis zijn, worden ze aangevallen door hun eigen honden. De toegift is een prachtige toef op de slagroomtaart van vanavond met Jacket Town, van misschien wel één van hun meest populaire albums: Run For Your Life uit 1993.

De doorgewinterde Jackets fans hebben genoten vanavond. Mintzer, Ferrante en hun collega’s laten zoals gezegd een ultieme vakbekwaamheid zien, gecombineerd met sympathie en liefde voor het vak én publiek, hetgeen blijkbaar nooit verveelt in hun inmiddels 40-jarige carrière. Als er al enige kritiek moest zijn, dan zou het zijn dat hun ijzersterke routine en doorgewinterde techniek het soms winnen van hun creativiteit, waardoor het regelmatig net een beetje té gepolijst is. Maar een kniesoor die dáár op let!

Voor de herkansing: in april treden ze weer op in Nederland en dan in de Boerderij in Zoetemeer.