×

Concert

17 januari 2013

Frisse vibes op brakke Afterslag

Geschreven door: Natalie Polman

Afgelopen zondagmiddag en –avond was het tijd om een schepje bovenop het Groningse festival Eurosonic/Noorderslag te doen, getiteld Afterslag. In de Apeldoornse Gigant werd van half drie ’s middags tot tien uur ’s avonds nog één keer goed genoten van (nieuw) muzikaal talent dat in ons land en ons Europa rondloopt. Conclusie na tienen? Bijna alle bands hebben last van brakheid, maar ze krijgen ook bijna allemaal veel energie van het publiek.

Man From The South (NL)

De middag werd geopend in het café van Gigant door Paul van Hulten, oftewel Man From The South. Van Hulten ziet er indrukwekkend en een tikkeltje angstaanjagend uit met z’n donkere haar, baard en grote bruine kijkers. Zijn muziek à la Bob Dylan maakt ook indruk in het krappe café dat eigenlijk totaal ongeschikt blijkt voor optredens. Sta je ‘derderangs’ of verder naar achteren, kun je eigenlijk niets meer zien van de optredende act. Ook het geluid is niet al te best en dat is jammer, want daardoor komt het niet over zoals het over moet komen. Toch doet Man From The South het goed en als eerste act verdiend hij sowieso een extra hard applaus op deze ‘vroege’ en nog rustige zondagmiddag. Het blijkt stilte voor de storm.

The Silhouettes (NL)

The Silhouettes-web1Dan is het de beurt aan The Silhouettes. Dit duo (gitarist/zanger Ben Rider en toetsenist/zangeres Marthe Jellema) afkomstig uit Amsterdam (aangevuld met bassist en drummer) maakt volgens het programmafoldertje shoegaze. Eens, maar dan wel springerige shoegaze. De muziek zit op zich wel snor (het rommelige geluid wijten we maar aan de pech van de openingsband zijn), maar het geheel oogt nog wat onwennig en onprofessioneel.  Wanneer Jellema een nummer aankondigt (“Dit nummer gaat over Facebook en zo…”) en Rider ertegenin gaat (“Nee hoor, dit nummer gaat over een drukke stad. Zoals Apeldoorn”), en Jellema lacht uit schaamte, klopt er iets niet. Ook heeft Jellema moeilijke blikken. Zal ook wel bij het genre horen. Of bij de kater.

Ondanks de springerige liedjes (die ze al in de voorprogramma’s van Lola Kite en Moss bracht) springt er niemand. Het is ook nog steeds tamelijk rustig en de bezoekers die er zijn durven niet bij het podium te staan, maar blijven allemaal in de buurt van de bar. We moeten maar zo denken: het is nog vroeg. Voor een after-Eurosonic/Noorderslag zondag al helemaal.

Dan San (BE)

Dan geven we Dan San in het café een kans. De zeskoppige folkband uit het Belgische Luik treedt op met twee akoestische gitaren, bas, violist, toetsenist en drummer. Het album van de band (Domino) komt pas in februari officieel uit maar voor liefhebbers liggen er al exemplaren (ook in elpeevorm) klaar. De gitaristen en bassist nemen de zang op zich en dat blijkt goud. De samenzang klinkt ronduit fantastisch en er wordt ook afwisselend een partij gezongen. De composities doen nog het meest denken aan die van Fleet Foxes en Grizzly Bear en de gitarist met volle bos haar aan Kurt Cobain (qua uiterlijk). Maar dat is natuurlijk bijzaak. Waar het om draait zijn de liedjes en die zijn gewoon erg goed. Het inmiddels grotere publiek klapt langer dan bij voorgaande acts en dat is niet voor niets. Na het optreden is er aardige toeloop naar de tafel met albums en T-shirts.

Holograms (SE)

Holograms-web3“Sorry, mijn stem heeft het moeilijk door gisteren”, murmelt zanger en bassist Andreas Lagerström van de Zweedse new wave/punkband Holograms. Zijn pupillen zijn angstaanjagend groot en zijn blik spreekt boekdelen. Het is moeilijk voor te stellen dat de knaapjes uit Zweden komen, de jongens zien er eerder uit als Engelse hooligans (sukkelige koppen, kisten, schakelkettingen, commandomutsen en vadsige truien). Het is een opmerkelijk stel, zowel qua uiterlijk als qua muziek. Alle vier staan ze statig op hun plek terwijl ze hun muziek op een ‘ingetogen agressieve’ manier het publiek in smijten. Wat jammer is, want de synthesizerpunk van het kwartet is best dansbaar.

Maison Du Malheur (NL)

Het carnavaleske Maison Du Malheur speelt komische jazz- blues- en countryliedjes onder leiding van liedjesschrijver J.P. Mesker. De band heeft zichzelf opgetuigd in de kleding ‘van toen’ en speelt zoals in de glorietijden van jazz- en bluesmuziek. Het publiek vindt het prachtig en dat is het ook. Inmiddels wordt het schemerig en het licht in het café is schaars. Jammer dat een band als deze niet op het grotere podium in de popzaal mag spelen, dan zou de band beter tot zijn recht komen dan in een setting als deze.

Bombay Show Pig (NL)

Bombay Show Pig-web2“We zijn GIGANTisch brak”, laat drummer/zangeres Linda van Leeuwen weten. Van Leeuwen vormt samen met gitarist/zanger Mathias Janmaat noiserockduo Bombay Show Pig, een soort Nederlandse Blood Red Shoes, maar dan met samples en een keyboard dat Van Leeuwen af en toe bedient. Bombay Show Pig rampetampt alsof er geen morgen meer komt en de mensen houden ervan. De zaal is inmiddels voller, de sfeer losser en dat doet de brakke Van Leeuwen in ieder geval veel goed: “Ik trek gewoon een biertje open, als ik dan kotsend op de vloer lig, wordt het alleen maar gezelliger”, waarna het publiek begint te joelen. De mannen in het publiek zijn sowieso dol op haar en klikken gretig foto’s op hun cameraatje of telefoon. De band zit er lekker in. De twee rocken de pan uit en Janmaat trapt al springend in z’n roes de basdrummicrofoon om. Een succes. Van Leeuwen sluit de avond rustig af: “Ik ga een kopje thee drinken” en weer applaus.

Cirque Valentin (NL)

Verkleed als clown, matroos of panda (zanger en bandleider Valentijn Bannier) produceert de jonge band Cirque Valentin muziek met invloeden van The Muppets, The Roots en Michael Jackson, aldus de band zelf. Jammer genoeg klinkt het als een verschrikkelijke opgedirkte poppenkast. De teksten zijn kinderlijk en de muziek was hip toen de Backstreet Boys nog populair waren. Bannier over een liedje: “Ik nam eens een meisje mee naar bed en de volgende dag was ze weg, echt waar! Ik dacht de liefde van mijn leven gevonden te hebben maar niet dus. Ze is er niet slecht vanaf gekomen trouwens, ze zit nu in deze band”. Wie de gelukkige dame is vertelt de panda niet.

Andy Burrows (UK)

Andy Burrows-web1Het drukst vandaag is het bij singer/songwriter en voormalig Razorlight-drummer Andy Burrows. De bescheiden blonde man verschijnt in lange zwarte jas op het podium, alsof hij de trein moet halen. Het zal bij zijn imago horen. De muziek van Burrows wordt ondersteunt door een drummer, toetsenist en bassist en die laatste verbetert Burrows wanneer hij in het Engels vraagt hoe het met ons gaat. “It’s something like: ‘hoe gaat het vanavond?’” waarna hij trots het applaus van het publiek en Burrows in ontvangst neemt. Buiten dit wordt er niet veel gepraat maar vol op de muziek geconcentreerd. Bovendien is Andy de enige die niet zeurt over hoofdpijn of moeheid. Hij zingt prachtig, maar het optreden is tamelijk mat. Wanneer Burrows op het einde hitsingle Keep On Moving On inzet, komt de zaal pas een beetje los. Na zijn optreden maakt de vriendelijke blauwoog tijd voor fotomomentjes en het signeren van elpees en albums. Toch geen trein halen dus. Andy is de held van de avond.

Krause (NL)

Voor de laatste band de popzaal mag afbreken, speelt zangeres Susanne Clermonts, oftewel Krause, in het café. Ze wordt versterkt door een toetsenist en drummer. De schaars geklede brutale dame (“Mag ik nog een wodka met ijs?”, “We zijn zo lekker gewoon gebleven, ondanks alles. M’n veter zit los, de drummer moet poepen…”) maakt niet heel originele dancemuziek, maar weet wel de voorste rijen (vooral mannelijke rijen) aan het dansen en hakken te krijgen. Wellicht mede dankzij haar jumpsuit waar bijna meer gaten dan stof in zit, maar ook haar opzwepende uitspraken (“Voetjes mogen van de vloer, komt ‘ie…!”).

Daily Bread (NL)

Als laatste mag Daily Bread (de dag ervoor voor de derde keer op Noorderslag) haar kunsten vertonen. Tweede album Iterum is een totaal ander album dan debuut Well, You’re Not Invited uit 2010. New wave in plaats van garagepunk, nog wel even dansbaar. Dat gaat gepaard met een nieuw bandlid (toetsenist Atser Damsma) en nieuwe energie. Die moet zangeres Kimberly Van der Velden nu vooral van het publiek hebben, want ook zij is brak. “Jullie zijn enthousiaster dan ik volgens mij, wij zijn brak van een geweldig feestje gisteren. Maar ga zo door, krijgen we alleen maar energie van.” Het publiek lijkt inderdaad eindelijk helemaal los te zijn. Er wordt volop gedanst en gejuicht, zowel door jong als oud. Prachtig om te zien. De nieuwe liedjes verdienen het ook.

Daily Bread-web1

Tekst: Natalie Polman
Foto’s: Sander Hupkes / Vlaag van Waanzin

Eerder verschenen op JimmyAlter.nl