Zaterdag 2 juli vond Fortarock plaats in Park Brakkestein te Nijmegen. Ik geloof dat mijn laatste festival Arrow Classic Rock was, 12 juni 2004. Dat is zeven jaar geleden! Ik kan me ook herinneren dat die dag nogal nat was. Ik had goede hoop dat de weergoden Fortarock gunstiger gezind waren. Ik kan alvast zeggen dat ik overduidelijk meer fan ben van de bands op de tentstage dan van die op de mainstage. Dat is misschien niet helemaal eerlijk, maar ik kan er ook niets aan doen. Ik hou nu eenmaal meer van extreme vormen van metal.

Het was aan Kvelertak de taak om om half één de spits af te bijten op het podium in de tentstage. De catchy black ‘n’ roll van deze Noren sloeg goed aan bij het publiek in de al redelijk goed gevulde tentstage. De hoofden gingen al snel op en neer en er werd vooraan redelijk geduwd en getrokken. Over het algemeen een goede reactie voor een degelijke opener.

Op de mainstage stond om één uur Valient Thorr klaar. De muziek van deze band is een mix tussen rock ‘n’ roll, hardrock en heavy metal. Ook hier catchy riffs die stevig in de rock verankerd zitten. Het enthousiasme van deze Amerikanen werkte aanstekelijk en vooral de zanger wist het publiek goed op te zwepen. Hij had van mij echter zijn shirt wel aan mogen houden.

Om half twee stond God Dethroned in de tent om aan hun set te beginnen. Halverwege december houdt deze band ermee op. Nog een handjevol optredens, dus wees er snel bij. Zeer strak en enorm heftig, zo zou ik de muziek van dit Nederlandse viertal willen omschrijven. Variatie was echter ver te zoeken, althans niet hoorbaar voor mij. Ik ben niet goed bekend met hun werk, maar ik bespeurde toch weinig afwisseling in bijvoorbeeld het tempo tussen de nummers. Dit neemt niet weg dat de band een degelijke indruk op het publiek achter heeft gelaten.

Tijdens Agnostic Front was de innerlijke mens aan de beurt. Door de beide stages afwisselend te gebruiken zit er voor het publiek geen pauze tussen de bands. Dit heeft tot gevolg dat er zaken gemist worden. Agnostic Front is één van de belangrijkste bijdragers aan de hardcore scene. De band is in 1980 opgericht en draait dus alweer meer dan dertig jaar mee. Recentelijk hebben ze nog een CD uitgebracht, My Life My Way, die overal hoge ogen scoort. Hun optreden en muziek maakte op mij niet veel indruk, maar de fans vooraan leken ervan te genieten.

De grootste verrassing voor mij was Gojira. Ik had wel wat CD’s van deze band beluisterd, maar was er nooit zo van onder de indruk. Wat is Gojira live hard en strak en heftig en nog meer! Wat een verschil met God Dethroned; veel meer afwisseling, sterke live-presentatie en veel meer beweging op het podium. Deze band behoort met zijn brute technische metal tot de absolute top! Zeer indrukwekkend!

Om half vier was Parkway Drive aan de beurt op de mainstage. Deze Australiërs werken hard aan hun reputatie als snoeiharde metalcore band. Strakke grooves en een flinke drive zorgen live voor een overtuigend optreden. Het was een kleurrijk gebeuren op het podium; één van de gitaristen zat met een gebroken been in een rolstoel en droeg een football-helm. Een ander was getooid met een piratenmuts. Het bleek een vrolijke bedoening met veel beweging op het podium en vooraan in het publiek.

Er is een enorme hype rond het Zweedse Ghost ontstaan. De stage-act van deze band is op zijn minst bizar te noemen, hoewel wij fans van het black metal genre wel wat gewend zijn. Ik noem Atilla Cszihar van Mayhem en dat zou genoeg moeten zeggen. De muziek van Ghost werkt zeer verfrissend; met de roots stevig in de obscure jaren 70 metal en een vleugje Mercyful Fate zorgt deze band voor een retro sound die zijn weerga niet kent. Gewoon degelijke heavy doom rock met een zeer luguber sausje, namelijk de van Satanisme druipende teksten. De bandleden zijn gehuld in mysterie en dat draagt enkel bij aan de mystiek. De zanger leefde zich zeer sterk in in zijn rol als satanische priester, hoewel ik af en toe ongewild in de lach schoot. Het optreden van Ghost was erg sterk en de band genoot van een zeer goed geluid! Een overtuigende act!

Om kwart voor vijf stond de volgende Zweedse band op het mainstage: Dark Tranquillity. Deze mannen mogen beschouwd worden als één van de grondleggers van de “Gothenburg Sound”. Melodieuze death metal is nooit mijn favoriete genre geweest en het werd tijd om weer wat voedsel tot me te nemen. De show zag er van een afstand overtuigend uit. Zanger Mikael Stanne wist het publiek goed op te zwepen en zorgde ervoor dat de handen veelvuldig op elkaar gingen. Gezien ik de volgende band op de tentstage van een plekje vooraan wilde aanschouwen moest ik op tijd verkassen. Helaas geen tijd voor meer van Dark Tranquillity.

Om even na half zes nam Triptykon het podium in en opende met Procreation (Of The Wicked) van … Celtic Frost! Hè? Hoe kan dat nou? Waarschijnlijk wou Thomas Fischer geen risico lopen door alleen maar nummers van Triptykon te spelen. Want ook Circle Of The Tyrants en zelfs Babylon Fell kwamen voorbij. Dat was aan de ene kant jammer, want daarmee doet hij afbreuk aan de geloofwaardigheid van Triptykon. Aan de andere kant was het voor het publiek natuurlijk genieten. Helaas kampte de basiste met wat geluidsproblemen, die gelukkig wel snel door een stagehand opgelost konden worden. Al met al een indrukwekkend optreden wat me met dubbele gevoelens achterliet.

Ook Channel Zero kampte met technische problemen, maar die waren van dien aard dat zelfs de show voor enkele minuten stilgelegd moest worden. Het pleit voor de professionaliteit van de zanger dat hij het publiek in ieder geval bezig wist te houden. Met allerlei kwinkslagen en lolligheden vulde hij het gat wat ontstond door wat leek op een mankement aan de geluidsinstallatie. De show van deze energieke Belgen was hard en strak; degelijke heavy metal met zware gitaren en ruige vocalen. De bands op de mainstage genoten overigens van een erg goed geluid!

Paradise Lost was ooit begonnen als regelrechte doom metal band. Het genre werd echter verder uitgediept en er ontstond een duidelijke verbreding in het geluid. Ik ben overduidelijk een fan van de eerste drie platen; Lost Paradise, Gothic en Shades Of God. Het Paradise Lost wat ik hier te horen kreeg had weinig tot niets meer te maken met de band van toen. De band schijnt met hun Faith Divides Us – Death Unites Us teruggekeerd te zijn tot de tijden van weleer, maar ik hoor het er niet per se aan af. De originaliteit van die eerste paar platen spatte er echt vanaf en dat komt nooit meer terug. Wat we ervoor in de plaats hebben gekregen kan mij niet bekoren. Er zijn echter voldoende metal fans die de band nog steeds een warm hart toedragen, getuige de goed gevulde tent. En de band is het waard, want binnen het metal genre heeft ze veel voor elkaar gekregen!

In 1987 sloeg hun debuutplaat Ignorance in als een bom. Keiharde en loeistrakke speed-thrash metal van de bovenste plank. Erg leuk om deze Sacred Reich, een band uit mijn verleden, weer eens live te mogen aanschouwen. Het is nooit mijn band geweest en ik zou niet weten of ik de band in de jaren 80 ooit live heb gezien, maar veel van de nummers herkende ik wel degelijk. Het zou maar zo kunnen. Toendertijd draaiden ze mee in de hogere regionen binnen het genre. Gaandeweg ben ik ze uit het oog verloren. Ze schijnen in de jaren 90 nog een aantal platen te hebben uitgebracht, maar toen was ik allang afgehaakt. Good old thrash metal, niks mis mee!

Immortal live is altijd een feest! De laatste band op de tentstage en deze Noren zorgen voor het nodige (muzikale) vuurwerk. Niet dat de vonken van de muziek afspatten, want daar is ze te vlak voor. Strakke riffs, rollende drums en bass, vuurwerk en veel rook zorgen voor een krachtige show. Immortal heeft ondertussen een indrukwekkend oeuvre op hun naam staan. En welke nummers speel je dan live? Niets dan krachtige krakers! De band werd in het programma omschreven als de Motörhead van de black metal en dat vond ik wel passend.

De eer was aan Arch Enemy om op de mainstage als hoofdact op te treden. Alles zag er prima uit, de lichtshow was in orde, het geluid was okee en de artiesten waren goed op dreef. Het publiek genoot er zichtbaar van en alles viel op zijn plek. Toch kwam het op mij allemaal iets te gemaakt over. Maar ja, ik had net Immortal gezien! Angela Gossow en haar kornuiten zorgden voor een indrukwekkend optreden en een waardige afsluiting van een mooi festival-dagje. Een mooie afwisselende line-up aan bands, geen spatje regen en zelfs genoten van zonneschijn; daar zou menig festival jaloers op mogen zijn!