Felix Schlarmann was er naar eigen zeggen behoorlijk trots op om zaterdag 15 februari te mogen optreden in het Bimhuis met zijn Felix Schlarmann Group. De bandleider/drummer/componist geniet in Nederland vooral bekendheid met de jazzformatie Bruut! waarmee hij wereldwijd optreedt. De avond in het Bimhuis stond in het teken van zijn debuutalbum Counterlife.

Felix Schlarmann maakte dit album samen met Lars Dietrich (altsax), Floris van der Vlugt (altsax, sopraansax en basklarinet), Franz von Chossy (piano) en Pat Cleaver (contrabas). Eén voor één gewilde muzikanten in de binnen- en buitenlandse jazzscene. Samen spelen zij hedendaagse jazz die je wat mij betreft zou kunnen typeren als ‘laagjesjazz’: veelal rustige opbouwen waarbij de drums, piano en contrabas op subtiele wijze de basismelodieën van de nummers neerzetten, waarna de saxen subtiel golvende tweestemmige (soms eenstemmige) partijen leggen over het geheel. Daarna is er ruimte voor uitgebalanceerde soli en culmineren de nummers op vaak originele wijze in een climax waarna er weer rustig wordt afgebouwd.

De afzonderlijke muzikanten vullen elkaar uitstekend aan in deze formatie. Er wordt gesoleerd zonder dat het een egotrip wordt. De composities zijn emotioneel, bijna reflecterend te noemen, en natuurlijk is er ook ruimte voor technische hoogstandjes, maar het wordt nooit een hoor-eens-wat-ik-kan-gebeuren. Gelijkwaardigheid op het podium én in de muziek zelf.

Tijdens deze avond was er voor de pauze vooral ruimte voor wat ouder werk. Na de pauze kwam het nieuwere werk van het album Counterlife aan bod. Tijdens het nummer Theodore, opgedragen aan het neefje van Felix Schlarmann, kon je in gedachten het jongetje lekker zien ronddartelen met zijn speelgoed, waarna hij moe maar voldaan in slaap viel. Het nummer viel ook op door de prachtige sopraansaxsolo van van der Vlugt die aan het einde van het nummer ook nog een gevoelig outro op basklarinet liet horen. In Ballade kon Dietrich zijn kunsten vertonen en verdween pianist von Chossy al wegdromend in zijn spel zowat in zijn piano.

Er was ook plaats voor uitbundigheid en gefreak: State of Lucidity en Ode to Dave (opgedragen aan Schlarmanns voormalige leraar) zaten boordevol levendigheid. Kortom: verfrissende jazz van jonge, ingetogen talenten.