Het was weer een zoektocht naar de robuuste diamanten, naar dat aanstormend talent dat we over een paar jaar op de grote podia zullen tegenkomen. Eurosonic, een van de leukste en uiteenlopende showcases van Europa, wordt weliswaar elk jaar groter, toch was het vrijdag 13 januari soms geduldig zoeken naar interessante en onderscheidende acts.

Het kost eigenlijk een week studietijd om uit te vogelen wat je in godsnaam moet gaan zien tijdens Eurosonic. Bio’s lezen, filmpjes checken, itunes downloaden, dat is een goede volgorde om 122 acts per avond op 32 podia te leren kennen. En dat voor veel bezoekers, drie dagen lang! Maar ja, in de praktijk werkt dat veelal anders en gaat het gros van het publiek af op de tips die de media bieden. Logisch. Toch blijft het een sport om je als luisteraar te laten verrassen, en dat kan goed of slecht uitpakken. Een korte terugblik en absoluut hoogtepunt van de donderdagavond was in ieder geval de Engelse Lianne la Havas, die ongetwijfeld dit jaar gaat doorbreken. De Britse singer-songwriter met Griekse en Jamaicaanse roots, maakte grote indruk bij de show van Jools Holland met haar intieme melodieuze songs, bestaande uit slechts een souljazzy stem met een warm en subtiel vibrato en fraaie gitaarbegeleiding. Ook in Groningen spettert La Havas wanneer ze uithaalt en haar power toont. Ze zet een sterke performance neer door haar natuurlijke uitstraling en dynamische spel. Ondersteund door drums en toetsen krijgen haar nummers wat meer body, maar het is La Havas zelf die alle aandacht naar zich toetrekt. Deze dame gaat groot worden.

Singer-songwriters aan het roer

Het aanbod van singer-songwriters was groot dit jaar, ook op de vrijdag. De verwachtingen van de Finse met Ethiopische roots, Mirel Wagner, en de Franse Imany waren groot, maar de kwaliteit was matig. Wagner, die optrad in het intieme Kruithuis, kon nauwelijks boeien. Haar songs waren dertien- in- dozijn, haar gitaar- en zangspel matig en weinig melodieus. Imany, die over een zeer lage en best pittige stem beschikt, maakte een oppervlakkige indruk. Haar songs bleven niet hangen en haar zang was meerdere keren onzuiver door slechte intonatie. Dieptepunt was een mislukte poging om het publiek te betrekken bij de cover I’ll be there van The Jackson Five. Haar lage versie voegde nauwelijks iets toe aan het origineel en kwam niet over op de zaal. Zonde.

Het ging landgenoot Maia Vidal beter af op het bovenpodium in de Spieghel. Hoewel het lastig was om een glimp van deze dame op te vangen door de drukte, zette ze een eigen geluid neer met haar theatrale en met vlagen filmische songs die ieder een eigen verhaal vertelde. Haar dynamische optreden had wellicht beter tot zijn recht gekomen in de bovenzaal van het Grand Theatre, want in de Spieghel was het te rumoerig aan de bar.

De Zwitserse Olivia Pedroli was wel volledig in haar element in de bovenzaal van het Grand Theatre. De nieuwe muze van de IJslandse Valgeir Sigurðsson, bekend technicus van onder meer Björk, combineert een spannende mix van klassieke, folk en experimentele elementen. Dat heeft mede te maken met haar eigenzinnige, bijna orkestrale bezetting, die bestaat uit zang, gitaar, piano, tuba/flugelhorn, cello, percussie en soundscapes.

Hoogtepunt onder de singer-songwriters was ongetwijfeld de Ierse Lisa Hannigan, die als een komeet omhoog schiet qua internationale belangstelling. Haar hese stemgeluid heeft bij vlagen iets weg van Amy MacDonald. Haar serene geluid heeft een bepaalde aantrekkingskracht en de techniek van de zangeres is zeer fraai. Hannigan’s sfeervolle songs kabbelen soms wel wat voort en zijn niet allemaal even diepgaand of muzikaal interessant. Het ene moment raakt ze dan ook een gevoelige snaar, het andere moment verzuipt ze in de band. Toch is het talent van deze singer-songwriter, die jarenlang toerde met Damien Rice en sinds 2007 onder haar eigen naam aan de weg timmert, onmiskenbaar zichtbaar.

In de kelder van Het Newscafe was de Nederlandse jazzy, soulpopgroep rondom zangeres-pianiste Scarlet Mae te horen. De wat bleue groep had duidelijk veel spelplezier, maar kwam toch – mede door het krappe podium- wat statisch over. Frontvrouw Scarlet Mae kon ondanks haar natuurlijke podiumuitstraling nog niet de band volledig dragen en was minder sterk op zangtechnisch vlak. Wel is het een bandje om in de gaten te houden.

Spaans temparament

De robuuste diamant werd gevonden bij de Spaanse driemansformatie Fuel Fandango. Alleen de entree van zangeres Nita was al imponerend. Haar sensuele verschijning gaf ze steeds meer bloot met een handwaaier en flamingobewegingen. Nita’s rozenhoofdtooi stond als een kroon op haar hoofd. Haar loepzuivere sopraangeluid met ballen had een edgy rocksoulrandje, waarmee ze grote indruk maakte. Samen met gitarist Ale Acosta zette ze een overtuigende show neer waarbij het publiek na het eerste nummer al stond te springen. De open klank van de voorgeprogrammeerde soundscapes werden naadloos aangevuld door een dynamische opbouw, waarbij de drummer een sleutelrol speelde.

Kortom, een van die ontdekkingen die Eurosonic zo boeiend maakt. Een beetje huiswerk is dus wel noodzakelijk, evenals keuzes maken. Want wie dat laatste niet doet, staat geheid een half uur in de rij en die lijken helaas jaarlijks langer te worden. Zeker nu er handmatig gescand wordt. Voetje voor voetje naar binnen schuiven kan zo de helft van de avond invullen, maar wie op zoek gaat naar die ongekende pareltjes komt altijd wel iets interessants tegen.

Hieronder een korte fotoimpressie door René Keijzer. Meer op keijzerfotografie.nl.