Corona gooide eind 2021 nog roet in het eten, toen Dans Dans in LantarenVenster zou spelen. Hun album Zink was al even uit maar van live spelen was in dat jaar nog niet zo veel gekomen. Inmiddels zijn we aanbeland in oktober 2022 en bracht het Belgische trio onlangs het prikkelende, boeiende album 6 uit. Genoeg redenen dus om er vanavond eens lekker tegenaan te gaan. Dat is dan ook het geval, alhoewel Bert Dockx (gitaar), Fred Lyenn (bas, keyboards, elektronica) en Steven Cassiers (drums) natuurlijk altijd spetterende concerten geven.

Diepe grondtonen en fijne losse percussie zetten aan het begin de toon als het trio albumopener Wolk speelt. Bert Dockx opent beheerst om af te toe de gecontroleerde gekte, de speldenprikken en de vrije associatie ruimte te geven. Coyote is sneller en springeriger. En live nóg beter dan op plaat. De ruwheid van die track komt live nog mooier tot zijn recht met nieuwe kartelranden, flarden drone en vleugen industrieel. Lyenn hanteert soms de zessnarige bas, wat zeker bijdraagt aan het eigen geluid van Dans Dans.

Bert Dockx houdt als blikvanger het publiek moeiteloos vast. Hij heeft volledig grip op zijn (enkele) gitaar en de batterij aan effecten maar nergens leidt dit tot nodeloos gefreak of een showcase. Dans Dans is een ijzersterk, vaak opzwepend trio, waarbij de gitaar als een instrumentale, enorm veelzijdige vocalist het front vormt. Dans Dans speelt voor een zittend publiek maar wat zou je als bezoeker bij momenten toch graag de bandnaam eer aan doen.

Als het drietal van dikke drums, een mooie golf aan cymbalen en vingervlug, licht psychotisch gitaarwerk vloeiend in melodieuzer vaarwater belandt, kun je er alleen maar bewondering voor hebben hoe de bandleden overgangen in de muziek aanbrengen. Met blieps en effecten pakt het trio door. We horen een even beheerste als machtige, strakke passage die richting techno gaat, inclusief tremolo en feedback. Een piekmoment.

Met Palm is het tijd voor rust. Woestijnblues, rootsy gitaarklanken, deels gespeeld met een bottleneck. Ook hier blijkt de band live de nummers weer van nieuwe energie en ideeën te voorzien. Hier wordt geen platgeoefende studio-imitatie neergelegd. Dockx voegt de klanken van een kleine cassettespeler toe aan zijn geluid door het apparaatje bij zijn gitaarelementen te houden. Maar er is meer: een boeiend en zwaar ritme van Cassiers met een hoofdrol voor de floortom brengt darkwave sferen in de zaal, maar dan wel gelardeerd met surf/jazz/rockgitaar. Met een prettige, motorische strakheid van bas en drums begeeft Dans Dans zich later weer in krautrocksferen, zij het met een Amerikaanse inslag.

Bij de langzamere fases gaat er vanavond weinig aan intensiteit en spanning verloren, zoals het een echt veelzijdige band betaamt. De muziek is dan soms filmisch en de opwinding blijft. Als de muziek van die fijne sixtiesfilm The Sicilian Clan voorbijkomt klinkt dat opvallend licht en luchtig. Maar klassieke filmscores zitten óók in het DNA van Dans Dans en in de handen van het trio past die muziek ook mooi in het geheel van de avond.

Bij de toegift doe de band het album Sand uit 2016 aan. De mooiste droomklanken weerklinken uit de hoek van Fred Lyenn. De band voegt steeds meer detail toe. Hoe de ritmetandem vervolgens het nummer steeds verder insluipt om de regie te nemen; ijzersterk. De climax die volgt is een waardig slot van een dynamische set. Een compromisloze set die nergens afstoot maar die juist fascineert en energie geeft.

Bandfoto: Alex Schuurbiers