Gisteravond presenteerde het Apeldoornse poppodium Gigant voor de eerste keer Never Mind The Hype, een avond met altijd drie veelbelovende, prikkelende bands. Voor tien euro zit je drie uur lang gebakken en hoor je wat je nu echt moet horen, aldus Gigant. Vanavond zijn achtereenvolgens psychedelisch rockkwartet Twin Shades, garagepoppers Afterpartees en rockchick Elle Bandita en haar band aan de beurt om te laten horen dat ze het waard zijn. Gigant telt aan het begin van de avond zo’n twintig belangstellenden. Vurig hoopt uw verslaggever op meer publiek, want het oogt wel erg karig zo, in een zaal waar zeker 450 man in past.

Twin Shades

Zoals gezegd opent Twin Shades. Deze Amsterdamse band, bestaande uit vier jonge jongens met allen een lange wilde krullende haardos (de bassist draagt een hippiehaarband, om het plaatje compleet te maken) is opgericht in 2012, heeft een vijf tracks tellende ep uit en maakt naar eigen zeggen dansbare psychedelische garagerock met gitaren die snijden en zwemmen in galm. Klinkt goed. Klinkt de band ook daadwerkelijk zo goed? Het antwoord is een volmondig ‘ja’. Wanneer de band de eerste noten aanslaat verkeert de Apeldoornse popzaal meteen in hogere sferen. Het geluid is erg goed en de band is perfect op elkaar ingespeeld. De vaak meerstemmige zang is een groot pluspunt, de galm is inderdaad volop aanwezig maar de afzonderlijke instrumenten verzuipen er niet in en de liedjes klinken uiterst origineel en verrassend toegankelijk. Psychedelisch zeker, maar zeer goed te verteren. De grootste magie bevindt zich echter tussen de muzikanten. De symbiose tussen de vier is ongelooflijk in balans. Tel daarbij de waanzinnige muzikaliteit van de hippies bij op en je ziet een fantastisch optreden. Vergelijkingsmateriaal? Pink Floyd, Tame Impala en The Black Keys, maar daarmee doet ondergetekende Twin Shades eigenlijk tekort. Na vanavond heeft de band er in ieder geval één fan bij, maar aan de tevreden wiegende hoofden in het publiek te zien, vermoedelijk meer.

https://www.youtube.com/watch?v=szjAzyfugIQ

Afterpartees

Na een verbouwing op het podium die te lang duurt verschijnen er vijf hipsters, allen gehuld in skinny jeans en grauwe of zwarte shirts op het podium. “Hoi, wij zijn Afterpartees, uit het zonnige Limburg” brabbelt zanger Niek Nellen, gehuld in Ty Segall shirt, waarna de band snel aftrapt met zonovergoten springerige garagepop in de stijl van (wat toevallig) Ty Segall en Mikal Cronin, overgoten met een The Beach Boys sausje. Nellen trekt tijdens de show constant gekke grimassen en laat zijn ledematen alle kanten op zwabberen. Zijn bescheiden bandmaten (grotendeels familieleden) worden flink overschaduwd door de onrustige frontman die ook nog constant probeert grappig uit de hoek te komen met flauwe grapjes, maar gelukkig maakt de muziek veel goed. Al dreigt het snel eentonig te worden. Na de tamelijk spetterende Johnny Thunders cover One Track Mind waggelen de boys, Hawaïshirts hadden ze niet misstaan, van het podium.

Elle Bandita

De zaal is inmiddels ietsjes voller. Zo’n vijftig man zagen Afterpartees en wachten nu op de enige echte rockchick van Nederland, Elle Bandita. 4 april verschijnt een nieuwe plaat en dat laat de Rotterdamse dan ook vol trots weten nadat zij en haar band een eerste nummer van die plaat hebben gespeeld. “Hoi! Is het altijd zo gezellig in Apeldoorn?” Als er een eensgezind “nee!” uit de zaal weerklinkt, moet ze glimlachen. “Nou, wij waren oprecht verbaast, toen we hier binnenkwamen, over de vriendelijkheid van deze stad. 4 april komt mijn nieuwe plaat uit, we spelen vanavond alleen nieuwe nummers, dus je kent niks, laat het maar op je afkomen. Als je het niks vindt, is daar het gat van de deur, vind je het wel wat…” “Moet je blijven!” maakt iemand in de zaal haar zin af. “Precies!” Elle, eigenlijk Ryanne van Dorst, is behalve een bijdehandje een ultieme muzikant. Haar babbeltjes tussen de nummers door verraden haar verlegenheid, maar eenmaal aan het spelen veranderd de in zwarte jurk en kisten gehulde gitarist in een vamp die volledig in de muziek zit en iedere noot vol overtuiging brengt. Haar nieuwe werk blijkt nog steeds hard, maar meer gelaagd dan de nummers van haar debuut Queen Of Fools uit 2009. Wanneer ze merkt dat het publiek de nieuwe nummers erg goed trekt is ze oprecht opgelucht en dankbaar. “Ik ben ontzettend dankbaar dat ik hier mocht staan en dat er niemand is weggelopen”. Het langste applaus vanavond is terecht voor mevrouw Bandita.