Magische avond met Tom Skinners Voices of Bishara

Met zijn meesterlijke solodebuut Voices of Bishara maakte de Britse drummer/percussionist Tom Skinner twee jaar geleden een jazzklassieker in spé. Met Voices of Bishara Live at ‘mu’ kregen we daar afgelopen mei nog eens een (gelimiteerde) heerlijke live ervaring bij. Het deed het vooruitzien naar Skinner en zijn band nog groter worden.

Skinner is al jaren een vaste waarde binnen het snel groeiende Britse jazzlandschap en zijn samenwerking met bassist Tom Herbert is dat al net zo. Ondertussen zijn ze uitgegroeid tot leidende ritmesectie binnen de wereldwijde jazz en alleen al om deze muzikanten samen aan het werk te zien was een reis naar de Amsterdamse Tolhuistuin een must.

Skinner nam het originele Voices of Bishara album dan weliswaar op met nieuwe jazzhelden Shabaka Hutchings en Nubya Garcia maar de band waarmee hij op tour ging was die met de geweldige Chelsea Carmichael (sax. fluit) en de al net zo fascinerend goede spelende Robert Stillman (sax). Celliste Fracesca Ter Berg is ook een fascinerende aanwinst in deze band met fraai prominent en diep spel.

Dat het klaterend vrije jazz was wat er deze zondagavond gespeeld werd mag duidelijk zijn voor diegenen die beide albums kennen. Skinner had vanavond, voor het eerste zo bleek later, besloten met zijn band een omgekeerde set te spelen. Dus met klappers als Happiness en Oasis, twee geweldige tracks van Voices of Bishara inspiratiebron Abdul Wadud en diens album By Myself (1978), te beginnen. Het mag duidelijk zijn dat deze twee prachtcomposities de sfeer gelijk optimaal bepaalden.

De uitvoeringen die Skinner met zijn band speelden waren uitbundig en vrij. Het wat warrige begingeluid werd snel rechtgetrokken en wat we kregen wat pure magie. Wat de tandem Skinner en Herbert zo goed maakt is de gretigheid,  tegelijkertijd het openbaren van de ongelooflijke groove die in die composities hangt. De vrijheid wordt vooral opgepakt door Carmichael en Stillman in uitbundige solo’s en het immer fascinerende spel van Ter Berg.

Het drieluik aan nieuwe muziek wordt vervolgens ingezet met het intrigerene Auster, vernoemd naar de legendarische New York schrijver die dit jaar overleed en een imposant oeuvre achterlaat. Wat een prachtige en rijk geschakeerde tegelijk nieuwe compositie is dat. Het daarop volgende Fast 5 Pick (dat is nog een ‘working title’) en Kaleidoscopic Visions laten de groei van deze band wederom optimaal horen.

Ergens tussen spiritual jazz, freejazz, improv en avantgarde in vol oosterse invloeden vinden de composities van Skinner hun weg en deze groep muzikanten snapt volledig waar Skinner ze naartoe wil nemen. De chemie tussen de muzikanten is imposant waarbij de vrijheid steeds optimaal gepakt wordt en opzwepende grooves de sfeer optimaal verhogen.

Als de band uiteindelijk na een dik uur afsluit met de geweldige en fraai langgerekte stukken The Journey en Bishara, in nog weer rijkere versies dan op het album, weet je dat je getuige bent geweest van een zeer bijzonder concert. De band komt nog één keer terug voor de fraaie toegift My Heart Aches.

Vanavond wordt zeer duidelijk wat Skinner met zijn Visions of Bashira  voor ogen had en heeft. Met de bekendere stukken doorgetrokken naar ijzersterke nieuwe versies en nieuwe stukken die een muzikale nieuwe weg vrijmaken, een weg die al even intrigerend is en erg benieuwd maakt naar een nieuw album.

Bandfoto: Geert van Italie