Dat heeft zo’n band toch helemaal niet nodig! was mijn eerste gedachte toen ik vernam dat Deep Purple op tournee ging met een symfonie orkest. De band heeft in haar begindagen het Concerto For Group And Orchestra opgenomen in samenwerking met het Royal Philharmonic Orchestra in de Royal Albert Hall, maar dat was toch meer een project van toenmalige toetsenist en oprichter Jon Lord. Hiermee was de band zijn tijd ver vooruit, want dit is een van de eerste samenwerkingen tussen een rockband en een klassiek orkest. (Five Bridges van The Nice uit 1970 was jazz gecombineerd met klassiek)

Vrijdagavond 2 december stond Deep Purple in het Gelredome in Arnhem met een soort swing orkest. Ik meen me te herinneren dat de orkestleden uit Hamburg kwamen. Het was een genot om de band in actie te zien. Klassiekers als Highway Star, Black Night, Smoke On The Water, passeerden de revue en werden vlijtig door het publiek meegezongen. Het Gelredome was afgeladen met fans van jong tot oud, maar toch voornamelijk oud. Dat is ook niet verrassend, want de band bestaat meer dan veertig (!) jaar met drummer Ian Paice als enig overgebleven origineel bandlid.

Rockend en stampend marcheerde de band door de setlist heen, maar wat deed dat orkest daar nou eigenlijk? Het geluid was prima! (geen oordoppen nodig) In het begin werd het achtergrondorkestje nog wat ondergesneeuwd door het rockgeweld, maar gaandeweg kregen ze wat meer ruimte in de mix. De toegevoegde waarde van de strijkers en blazers komt bij sommige songs beter uit de verf dan bij andere. Nummers als No One Came of My Woman From Tokyo klinken mooi met het orkest, maar Space Truckin’ of The Mule zijn voor dit soort arrangementen niet zo geschikt.

Opvallend was het storende gitaargeluid van Steve Morse. De man speelt zijn stukken goed, maar het geluid van zijn gitaar lijkt niet te passen bij de rest van de band. Zanger Ian Gillan heeft natuurlijk niet meer zo’n stemgeluid als vroeger, maar de zanger maakt nog steeds een overtuigende indruk. Bassist Roger Glover en drummer Ian Paice zorgen voor een stevige rythmische basis en zijn de spreekwoordelijke rotsen in de branding. Don Airey is een waardige vervanger van Jon Lord. Deze rock toetsenist speelde de sterren van de hemel met zijn solo, die een mix was van klassiek en rock.

Deep Purple speelde een goede show met lekker veel klassiekers. Het publiek kreeg waar het voor kwam: classic rock! Van mij had dat orkestje er niet bij gehoeven, maar het heeft me er niet van weerhouden om de band eindelijk live te zien. Volgende keer weer gewoon alleen de band, maar wellicht dan met Ritchie Blackmore?!