Natuurlijk stonden de songs van zijn laatste album Cut to Black prominent in de setlist van het optreden dat multi-instrumentalist en cultheld Barry Adamson afgelopen maandag 3 juni in de bovenzaal van Paradiso, Amsterdam gaf. Die songs verdienen een absolute live-uitvoering.

Adamson bouwt gestaag door aan een buitengewoon oeuvre sinds hij vanaf 1989 soloalbums maakt. Sinds debuut Moss Side Story maakte hij twee handen vol studioalbums en voegde hij daar ook soundtracks aan toe. Met het kort geleden verschenen Cut to Black voegde hij daar weer een zeer sterke nieuwe plaat aan toe.

De liefde voor soul kwam er eigenlijk pas goed uit nadat hij als de jonge bassist bij het legendarische Magazine (1978-1982) en de eerste versie van The Bad Seeds, de band achter Nick Cave, volop indruk had gemaakt en hij zijn muzikale carrière solo vervolgde. Zijn platen stonden vanaf dat moment vol van donkere soul in al haar coole facetten.

Adamson bleek ook nog eens heel veel instrumenten te kunnen bespelen (zoals ook al bij Magazine en The Bad Seeds bekend was, maar in mindere mate) en bleek ook nog eens over een bevlogen en soulfulle stem te beschikken. En naast soul put Adamson ook uit diepe blues en heeft door deze twee heel cool te combineren een fijne eigen sound ontwikkeld.

Adamson maakt zijn platen vrijwel volledig zelf, speelt elke instrument zelf in. Omdat hij op zijn platen als een volledige band klinkt was het spannend om op het podium van de bovenzaal van Paradiso daarom maar drie instrumenten te zien: drums, bas en gitaar. Maar al snel bleek dat Adamson de rest uit de wonderbox haalt en daarmee elke song tot een ware volle bandsound ombouwt. Een drumster en een bassist vervolmaken het geluid.

Reëel gesproken natuurlijk ook veel te kostbaar om een volledig band mee te nemen als een trio met geluidsband volstaat. Dat was natuurlijk even wennen eerst, maar de sound was bij de eerste drie songs gelijk robuust en straf. Met Adamson op gitaar waren dat These Would be Blues, Manhattan Satin en Demon Lover, alle drie van het laatste album. Uitstekende start.

Wat volgde was een concert waarbij Adamson het contact met het publiek vol opzocht, veel grappen maakte ook, en naast de songs van zijn nieuwe plaat vooral en verrassend genoeg, zijn in 2008 uitgebrachte album Back to the Cat met songs als The Beaten Side of Town, Straight ’til Sunrise en Civilization, wat prominenter voor het voetlicht bracht.

Persoonlijk hadden van mij die paar akoestische songs niet gehoeven maar de terugkeer naar steviger soul pakte dan met het beëindigen van de set met The Last Words of Sam Cooke (de geweldige eerste single en albumopener van Cut to Black), One Last Midnight en Civilization extra powerful uit. En Jazz Devil was een mooie afsluiter.

Barry Adamson in Paradiso was een kort maar fijn concert. En al gun je Adamson een dikke band die zijn zo breed opgezette songs/composities tot volle glans kunnen laten komen (een idee voor Le Guess Who?), het trio muzikanten klonk intiem dan weer robuust vanavond. En die geweldige songs van Cut to Black zijn ook live natuurlijk niet te versmaden.

Foto’s: Geert van Italie, Edwin Hofman