Marty Stuart komt eindelijk naar onze contreien, dat was het nieuws dat we een aantal maanden geleden mochten vernemen in de gespecialiseerde media. Velen zullen het in Keulen hebben horen donderen bij die mededeling (‘who the fuck is Marty Stuart’), anderen dan weer raakten meteen in extase en repten zich om zo snel mogelijk een ticket te bemachtigen. Even een korte Marty Stuart-introductie voor de niet-ingewijden. Marty Stuart is niet minder dan een levende legende (en hij is amper 63). Ooit, op zijn 13de, begonnen als mandoline-virtuoos in de groep van Lester Flatt (voor diegenen die het wederom horen donderen in Keulen, zoek op die naam), vervolgens gepromoveerd tot begeleider van niemand minder dan de grote Johnny Cash (gelieve nu te stoppen met lezen als het wederom rommelt in Keulen) om uiteindelijk een uiterst succesvolle solocarrière uit te bouwen waarin de hits elkaar in een snel tempo opvolgden (enkel in de States wel te verstaan). Schitterende langspelers volgden maar de ware Marty Stuart leek pas op te staan bij het verschijnen van zijn eerste echte meesterwerk, The Pilgrim (uit 1999). Over het vervolg kunnen we kort zijn, alle muziek die Stuart daarna uitbracht behoort tot het allerbeste wat country ons de laatste twee decennia heeft geboden. Vreemd dus dat 31 augustus 2022 de allereerste keer was dat Marty Stuart Amsterdam aandeed (toch zowat de  Europese hoofdstad van de country meende ik). Marty besefte het zelf ook, ‘we finally made it to Amsterdam’ zei hij ergens halfweg zijn concert.

Geopend werd met de instrumental, Graveyard, een nummer dat meteen herinneringen ophaalde aan de psychedelische Byrds anno 1966. Een groep die trouwens meermaals door ons hoofd spookte tijdens het concert. Niet verwonderlijk, wetende dat Marty Stuart en zijn Fabulous Superlatives enkele jaren geleden de nog overgebleven Byrds-leden mochten begeleiden tijdens een Amerikaanse tournee die volledig in het teken stond van het Byrds-meesterwerk Sweetheart Of The Rodeo. Een andere groep waarnaar veelvuldig werd verwezen was wonderwel The Surfaris wiens oerhit, Wipe Out een hilarische versie meekreeg. De running joke van de avond was trouwens dat Amsterdam ‘the surf capital of the world’ is. Misschien daarom dat Paradiso een wereldpremière te beurt viel, de song Sitting Alone, een popsong die doorspekt was met Rickenbacker-gitaren die recht uit de songbooks van The Beatles en The Byrds leken weggelopen, een hoogtepunt. Andere hoogtepunten? Het machtig rockende Tempted, de heerlijke countrysleper ‘This One’s Gonna Hurt You (For a Long, Long Time)’ (lang geleden een dijk van een hit in een duet met Travis Tritt) en Ring Of Fire, een ode aan zijn oude werkgever. Marty Stuart gunde trouwens elk lid van zijn Fabulous Superlatives (elk getooid in een prachtige Nudie suit) ook een solospotje. Stergitarist Kenny Vaughan (die ons voor het concert vertelde dat hij een groot bewonderaar is van The Flamin’ Groovies en diens onlangs overleden zanger, Roy Loney) mocht de spits afbijten met feestnummers als Country Music Got a Hold On Me en het onweerstaanbare Hot Like That. Bassist Chris Scruggs mocht het van Bob Wills bekende Brain Cloudy Blues onder handen nemen en drummer Harry Stinson deed Woody Guthrie (en The Byrds) alle eer aan met het van Sweetheart Of The Rodeo geplukte The Ballad Of Pretty Boy Floyd. Nog meer Byrds werden geserveerd met Ballad Of Easy Rider. Afgesloten werd met Marty Stuarts persoonlijke ode aan rock-‘n-roll, Hillbilly Rock en als orgelpunt volgde een ode aan die andere grote leermeesters van Marty Stuart, Flatt & Scruggs, met een ingetogen When The Angels Carry Me Home.

Conclusie: Marty Stuarts eerste doortocht door ‘the surf capital of the world’ was zonder meer gedenkwaardig, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat Marty Stuart met zijn Fabulous Superlatives op een grootse avond tot nog veel meer in staat zijn. Misschien zal zijn volgende bezoek aan Paradiso het ons leren (als we tenminste weer geen eeuwigheid moeten wachten daarop). ‘See you soon, Marty’.