Op de laatste avond van de wereld speelden er drie veelbelovende acts in een intieme setting in de Apeldoornse Gigant: singer/songwriter Salisbury, folkduo Tangarine en “muzikale belofte van 2012” (in de woorden van Leo Blokhuis) AlascA. Voor de eerste editie van ‘Club Gigant’ werd de popzaal de helft kleiner gemaakt met behulp van een donker gordijn. Om de uitstraling van een gezellige huiskamer te illustreren, lagen er Perzische tapijten en stonden er comfortabele fauteuils, salontafels en lampen met ouderwetse lampenkappen. Zelfs aan een elandkop en open haard (zij het een neppe) ontbrak het niet.

Het ontbrak eigenlijk aan één ding: warmte. Doordat er achterin de zaal een deur naar buiten zit voor de verstokte rokers onder het publiek, tochtte het de hele avond in de ‘club’. Gitarist en banjospeler van AlascA Ferdinand Jonk vreest dat ‘ie “zometeen met bevroren vingers banjo moet spelen”. Zo’n vaart zal het wel niet lopen, de liefde van het publiek brengt hopelijk ook wat warmte.

Salisbury

Salisbury mag Club Gigant openen. Op dat moment staat er een kleine dertig man in de zaal. De band rondom singer-songwriter Kristian Salisbury speelt onwijs strak en het geluid is ook nog eens prima. Kristian vertelt verhalen en dat doet het in deze setting goed. De liedjes gaan van ingetogen naar bombastisch en dat maakt van Salisbury een dynamische band. Vooral het laatste nummer van de set is sterk en doet de hoofden in het publiek – zij het voorzichtig – op en neer gaan. Dat zowat niemand in de zaal de band kent is jammer en onbegrijpelijk tegelijkertijd. Salisbury is een meer dan goede band met bovengemiddelde muziek.

Tangarine

Na Salisbury is het tijd voor de eerste ombouw voor Tangarine. Club Gigant is inmiddels iets drukker bevolkt: er staat nu zo’n veertig man. Nog steeds niet om over naar huis te schrijven, maar toch, voor een ‘huiskamerconcert’ mag men niet klagen. Tangarine is een duo bestaande uit de tweelingbroers Arnout en Sander Brinks. De twee zijn alleen gewapend met akoestische gitaar maar weten met hun Simon & Garfunkel sound de zaal redelijk stil te krijgen. De paar aangeschoten kletskoppen die denken in een café te zitten mag eigenlijk niets verweten worden, de sfeer is aandoenlijk als in een dorpscafé.

De grote krullenbossen en twinkelende ogen van de tweelingen zorgen ook nog eens voor een vertederende aanblik, vooral wanneer ze tot elkaar zingen. Tussen de liedjes door hebben de broers genoeg grappen klaarliggen om het publiek in te smijten en dat zorgt voor een ontspannen sfeertje. Zo vertelt Sander (of Arnout?): “Februari volgend jaar komt onze volgende cd uit, als we dat halen, want ’t spant erom vanavond natuurlijk”, en “Kom maar dichterbij hoor. O nee, dan staan jullie er voor. Blijf maar staan.” Toch hebben de heren de grappen niet nodig om te vermaken: de liedjes zelf hebben genoeg zeggingskracht.

AlascA

Als laatste is het de beurt aan AlascA. Deze band heeft met hun debuut al veel beweging gebracht in de Nederlandse muziekindustrie: Actors & Liars kwam binnen op nummer 9 in de hitlijsten en bleef zeven weken staan in de Mega Top 50. Dat op zich is al erg bijzonder. Nu ook Duitsland, Italië en Engeland geïnteresseerd zijn is AlascA een serieuze speler om in de gaten te houden. Vanavond mogen de vier jonge jongens Club Gigant afsluiten en dat doen ze meer dan grandioos. Songs als Panta Rhei, Arms Of The Arts, Politics en I Dreamed She Was The Universe klinken live energieker en levendiger dan op de plaat. Zanger en gitarist Frank Bond is gezegend met een fantastische stem en de rest van de band ondersteund hem geweldig. Niets te merken van bevroren vingers. Het publiek luistert met gespitste oren en komt zelfs, op vriendelijk verzoek van Bond, voor het eerst op de avond naar voren. Wanneer de band de laatste noten gespeeld heeft, klinkt er een staande ovatie. Zelfs de mannen en vrouwen in hun luie fauteuils en zittend op de trappen gaan staan om hard te applaudisseren.

Eerder verschenen op JimmyAlter.nl