Een mooiere locatie is eigenlijk niet te bedenken voor een concert tijdens een mooie, warme zomeravond: de ruïne van kasteel Brederode in Santpoort-Zuid. Vrijdagavond vond hier de derde editie van Chill at the Castle plaats. Ditmaal was het programma toegespitst op elektronische muziek: Free Arts Lab, Remy Stroomer en Wolfram Spyra.

Op deze idyllische locatie begon Free Arts Lab, een collectief gevormd door Remy Stroomer (toetsen/synthesizers), Martijn Scholte (gitaar/bowed gitaar) en Jeroen Hagen (drums/percussie) om acht uur met hun optreden. Al snel werd duidelijk dat er technisch iets niet in orde was: problemen met de versterking van het elektronisch drumstel. Als gevolg daarvan wilde de set niet echt op gang komen en pas laat kreeg je als publiek het gevoel dat de band er een beetje inkwam. Zonde!

Voortbordurend op de klassieke stijl van de Berlijnse School, ontgonnen door muzikanten als Tangerine Dream en Klaus Schulze, heeft bandleider Remy Stroomer in de loop der jaren een eigen stijl ontwikkeld. Je hoort nog wel de invloeden van zijn helden, maar zijn inspiratie komt duidelijk ook uit vele andere hoeken. Het optreden begon vrij klassiek maar de innovatieve sequences en de toevoeging van de (bowed) gitaar en drums zorgden uiteindelijk voor een moderne set.

In 1999 verscheen Remy’s eerste album Exhibition of Dreams en inmiddels is de 35-jarige al veertien jaar succesvol in de elektronische muziekscene en heeft hij al 13 albums op naam staan. Hij organiseert veel binnen de elektronische muziekscene en heeft zelf een label (Deserted Island Music) opgericht waarop hij werk van zichzelf en andere artiesten uitbrengt.

Tijdens de muzikale optredens in de ruïne liet een valkenier zijn vogels, twee uilen en een valk, rondvliegen. Een mooie aanvulling op de kasteelsfeer, al ging het niet helemaal goed, omdat de vogels door de muziek de signalen van de valkenier niet konden horen en af en toe ergens tussen het publiek in, op de grond, belandden. Uiteindelijk werd er dan ook voor gekozen de vogels tijdens de korte pauzes tussen de optredens door hun kunsten te laten vertonen.

Inmiddels was het donker geworden en dit zorgde, samen met de rookmachine op het podium, voor nog meer sfeer binnen de ruïne. Subtiele, doch duidelijk zichtbare lichteffecten vormden de achtergrond van het concert en zorgden voor een spookachtig effect.

Wolfram Spyra (1964) is een grote bekende in de wereld van de klassieke elektronische muziek. De geliefde Duitse muzikant is een graag geziene gast bij muziekevenementen overal in Europa en dat is ook niet verrassend, gezien het succes van zijn albums (14 in totaal). Later dit jaar komt zijn 15e album uit, Staub, hoewel er wat vertraging in de release is opgelopen door problemen met het artwork. Op zijn nieuwe album boort Spyra een nieuwe genre aan, wat hij zelf ‘post-electronic’ noemt. Hij onderzoekt daarop de analoge synthese en vervreemding en complexiteit daarvan.

Zijn oeuvre is behoorlijk divers. Spyra probeert steeds vernieuwend te blijven in alles wat hij doet. Zo heeft hij muziek geschreven voor films, televisieprogramma’s, theater, dans en andere kunstvormen en bestrijkt hij uiteenlopende genres binnen de elektronische muziek, waarbij hij soms de ‘klassiekere’ vormen, dan weer de jazz, of moderne hoek van het genre opzoekt.

De integrale uitvoering van zijn nieuwe album was een ware reis door de geschiedenis van de elektronische muziek, een eerbetoon aan de oude meesters als het ware. De set werd volledig live gespeeld op analoge synthesizers, zonder gebruik te maken van vooraf opgenomen lagen. Een tour de force die Spyra volledig onder de knie heeft. We hoorden de stijl van de oude Tangerine Dream en de sferen van “een band uit Dusseldorf”, oftewel Kraftwerk. Het werd voor de minder geoefende luisteraar een behoorlijke uitdaging toen de minimalisten aan de beurt kwamen. Het bleef bij één nummer en wat volgde was, hoewel nog steeds complex , iets makkelijker voor de oren. Het afsluitende nummer was een echte Spyra-track, met subtiele ritmes, zingende melodieën; dit alles met een unieke verzameling geluiden die door Spyra zelf ontwikkeld zijn. Voor hem geen voorgeprogrammeerde geluidjes.

Ter afsluiting van deze ontspannen avond bij het kasteel, stonden Remy Stroomer en Wolfram Spyra nogmaals op het ‘podium’ en brachten ze een geïmproviseerde bewerking van Planet of the Arps, van Remy, ten gehore: vier jaar geleden heeft Remy aan ‘der Spyra’ gevraagd of hij zijn muzikale oog en oor eens op zijn stuk wilde laten vallen. Het resultaat was nu dan eindelijk te beluisteren en het publiek werd niet teleurgesteld.

De twee elektroheren werden bijgestaan door de (muzikale) partner van Wolfram, Roksana Vikaluk, een Oekraïense die vanaf jongs af aan in Polen heeft gewoond en daar een muzikale carrière heeft opgebouwd als zangeres. Haar stem vormde een waardevolle aanvulling op de elektronische lagen van de beide heren en de zanglijnen deden denken aan die van Lisa Gerrard van Dead Can Dance.

Ondanks dat het ze niet gelukt was van te voren samen te oefenen en het stuk dus echt helemaal volledig geïmproviseerd ten gehore werd gebracht, leek het voor de luisteraars alsof ze al vele malen samen hadden gespeeld.
Het was een geslaagde elektronische Chill at the Castle waar alle aanwezigen en organisatoren ongetwijfeld met plezier aan zullen terugdenken.