Het derde album Prisoner is net uit en dat is genoeg reden voor een toertje door Nederland alvorens Birth Of Joy weer naar het buitenland vertrekt om zijn psychedelische bluesrock aan onder andere Amerika (South by Southwest Festival), Engeland, Zwitserland, Duitsland en Frankrijk te laten horen.

Birth Of Joy heeft geen voorprogramma nodig en trapt rond half tien uit de startblokken met albumopener The Sound in de gloednieuwe kleine zaal van het week geleden heropende Hedon in Zwolle. Het zaaltje staat tamelijk vol met opvallend veel ‘oudere’ liefhebbers van het door het trio geproduceerde geluid, dat overlappingen heeft met het werk van bands als The Doors en MC5.

Het samenspel en de muzikaliteit van de jongens is heerlijk om te horen en zien. Vooral de wisselwerking in langere jams tussen drummer Bob Hogenelst en toetsenist Gertjan Gutman is een genot voor zowel band als publiek. Gutman zit bijna in zijn orgel en Hogenelst’s intens geconcentreerde maar genietende blik spreekt boekdelen. Bovendien heeft zanger/gitarist Kevin Stunnenberg een schreeuwstrot om u tegen te zeggen. De hoofden in de zaal knikken dan ook steeds heftiger mee, maar echt exploderen doet het helaas nog niet. Wat wel zeer opvalt: er wordt weinig gekletst maar echt geluisterd. Zoals het hoort bij een concert, maar wat in de praktijk nog vaak tegenvalt.

Als Stunnenberg en zijn maten na drie nieuwe nummers Devil’s Paradise van vorige album Life in Babalou (2012) inzet, komen de mensen langzaam in beweging en als de band zijn nieuwste single en één van de beste nummers van het nieuwste album, het meeslepende Three Day Road, door de zaal blaast, wordt de band in een steeds warmer bad gedompeld. Stunnenberg merkt nog op dat Guus Meeuwis in de grote zaal ernaast speelt, “maar dat negeren wij gewoon”. Gejoel volgt.

Enige afleidende factor is het geluid dat de band opspeelt. Regelmatig moeten drummer of gitarist vragen om hardere drums, meer zang op de monitor of minder bas. Of het aan de ruimte ligt of aan de kwaliteiten van de geluidsjongen laten we in het midden. Voor de sfeer die in lange jamnummers als Envy en Holding On zou moeten broeien, kan dergelijk heibel dodelijk zijn. Gelukkig doet de band de geluidsprobleempjes elke keer snel vergeten en speelt gewoon een heerlijke set. Alsof er engeltjes in je oren pissen.

Hoogtepunt is misschien wel Grow, een donker dreigend lied dat op het album al heel fijn klinkt, maar live geweldig uit de verf komt. In het publiek is een siddering voelbaar en het applaus is dan ook warm. De band sluit af met Know Where To Run (Life In Babalou) en ondanks enkele “We want more’s” doet de band geen toegift. Jammer, maar wát een lekkere band hebben we mogen aanschouwen vanavond. Gewoon, in een klein zaaltje in Zwolle. Wat zijn we bevoorrecht.